برگشت به فهرست داستانها
یوه ورځ مور جانې ډېرې میوې راوړې.
یِک روز مادَرم مِقدارِزیادی میوِه خَرید.
یوه ورځ مور جانې ډېرې میوې راوړې.
موږ ترې پوښتنه وکړه، “کله دا ميوې خوړلاى شو؟” مور جانې وویل، “موږ به دا میوې د شپې خورو.”
ما پُرسیدیم “کَی میتَوانیم چَند تا میوه بُخوریم؟” مادَرَم دَر جَواب گُفت: “اِمشَب میوِه خواهیم خورد.”
موږ ترې پوښتنه وکړه، “کله دا ميوې خوړلاى شو؟” مور جانې وویل، “موږ به دا میوې د شپې خورو.”
خو زما ورور رحیم کنجوس دی. هغه د ټولو میوو خوند ګوري، هغه ټوله میوه خوري.
بَرادَرَم رَحیم پُرخور اَست. او اَز همهی میوِهها چِشید وَ مِقدارِزیادی اَزمیوهها را خورد.
خو زما ورور رحیم کنجوس دی. هغه د ټولو میوو خوند ګوري، هغه ټوله میوه خوري.
زما کوچني ورور چغه کړه: “دا وګورئ رحیم څه کړي؟” ما وویل: “رحیم ډېر وران او خود خواه دی.”
بَرادَرِ کوچَکَم فَریاد زَد: “بِبینید رَحیم چِه کاری کَردِه! مَن هَم گُفتَم، رَحیم سَرکِش وَ خودخواه اَست.”
زما کوچني ورور چغه کړه: “دا وګورئ رحیم څه کړي؟” ما وویل: “رحیم ډېر وران او خود خواه دی.”
مور جانه رحیم ته په غوسه ده.
مادَر، اَز دَستِ رَحیم عَصَبانی شُد.
مور جانه رحیم ته په غوسه ده.
موږ هم رحیم ته په غوسه یو. مګر رحیم هیڅ خفه نه دی.
ما هَم اَز دَستَش عَصَبانی شُدیم. وَلی، رَحیم اَصلا مُتِاسِف نَشُد.
موږ هم رحیم ته په غوسه یو. مګر رحیم هیڅ خفه نه دی.
زما کوچني ورور وپوښتل، “تاسو رحیم ته سزا نه ورکوئ؟”
بَرادَرِ کوچَک پُرسید: “نِمیخواهی رَحیم را تَنبیه کُنی؟”
زما کوچني ورور وپوښتل، “تاسو رحیم ته سزا نه ورکوئ؟”
مور جانې ورته وويل: “رحیمه! ته به ډېر ژر بخښنه وغواړې.”
مادَر بِه رحیم تَذَکُر داد، “بِه زودی اَز این کارَت پَشیمان خواهی شُد”.
مور جانې ورته وويل: “رحیمه! ته به ډېر ژر بخښنه وغواړې.”
رحیم ناروغ شو.
رَحیم اِحساسِ مَریضی میکَرد.
رحیم ناروغ شو.
رحيم ورو وويل: “زما خېټه درد کوي.”
رَحیم آرام زِمزِمِه میکَرد، “شِکَمَم خِیلی پیچ و تاب میخورَد.”
رحيم ورو وويل: “زما خېټه درد کوي.”
مور جانه پوهېدله چې داسې به کېږي. میوه به رحیم ته سزا ورکړي.
مادَر میدانِست کِه این اِتِفاق خواهَد اُفتاد. میوهها رَحیم را تَنبیه کَردَند!
مور جانه پوهېدله چې داسې به کېږي. میوه به رحیم ته سزا ورکړي.
وروسته رحیم له موږ ټولو څخه بخښنه وغوښته. “زه به نور هېڅکله کنچوس نه اوسم.” هغه ژمنه وکړه او موږ ټول په هغه باور لرو چې نور به کنجوسي نه کوي.
دَر آخَر رَحیم اَز ما عُذرخواهی کَرد وَ این قول را داد که: “مَن دیگر هیچ وَقت اینقَدر پُرخوری نَخواهَم کَرد.” وَ ما هَم حَرفَش را باوَر کَردیم.
وروسته رحیم له موږ ټولو څخه بخښنه وغوښته. “زه به نور هېڅکله کنچوس نه اوسم.” هغه ژمنه وکړه او موږ ټول په هغه باور لرو چې نور به کنجوسي نه کوي.
نویسنده: Adelheid Marie Bwire
نقاش: Melany Pietersen
مترجم: Darakhte Danesh
خواننده: Abdul Rafi Mohammadi
