አንድ ቀን ጥንቸል በወንዝ ዳር እየሄደች ነበር።
فِي أَحَدِ اَلْأَيَّامِ، كَانَ أَرْنَبٌ يَمْشِي بِاْلْقُرْبِ مِنْ حَافَةِ النَّهْرِ.
ጉማሬም እዚያው ነበር። እየተንሸራሸረና ጥሩ ለምለም ሳር እየበላ ነበር።
كَانَ هُنَاكَ أَيْضًا فَرَسُ نَهْرٍ جَاءَتْ في نُزْهَةٍ، وَكَانَتْ تَأْكُلُ بَعْضَ العُشْبِ الأَخْضَرِ اللَّذِيذِ.
ጉማሬ ጥንቸልን አላያትም ነበርና ድንገት እግሯን ረገጣት። ጥንቸልም በጉማሬ ላይ መጮህ ጀመረች። ‹‹አንተ ጉማሬ! እግሬ ላይ እንደቆምክበት አይታይህም?››
لَمْ تَكُنْ اَلْفَرَسُ تَعْرِفُ بِوُجُودِ اَلأَرْنَبِ فَدَاسَتْ بِطَريقِ اَلْخَطَأَ عَلى قَدَمِهِ.
صَرَخَ الأرْنَبُ بِوَجْهِ فَرَسِ اَلْنَّهْر، “أَنْتِ يَا فَرَسَ اَلْنَّهْرِ! أَلاَ تَرَيْنَ أَنَّكِ دُسْتِ عَلَى قَدَمِي؟”
ጉማሬም ጥንቸልን ይቅርታ እንድታደርግለት ጠየቃት። ‹‹ይቅርታ። አላየሁሽም እኮ። እባክሽ ማሪኝ!›› አላት። ጥንቸል ግን አልሰማም ብላ ጮኸችበት። ‹‹አውቀህ ነው ያደረከው! አንድ ቀን አሳይሃለሁ! ዋጋህን ታገኛለህ!›› አለችው።
اِعْتَذَرَتْ فَرَسُ اَلْنَّهْرِ، وَقَالَتْ، “أَنَا آسِفةٌ يَا صَدِيقِي، فَأَنَا لَمْ أَرَكَ … أَرْجُوكَ سَامِحْنِي”.
لَكِنَّ الأَرْنَبَ لَمْ يَسْمَعْ كَلاَمَهَا وَصَرَخَ بِهَا، “أَنْتِ قَصَدْتِ هَذَا وَسَتَدْفَعِينَ اَلثَّمَنَ”!
ጥንቸል እሳትን ፈልጋ ሄደችና ስታገኛት ‹‹ሂጂ፣ ጉማሬ ከውኃ ውስጥ ሳር ሊግጥ ሲወጣ አቃጥዪው። እግሬን አይረግጠኝ መሰለሽ!›› አለቻት። እሳትም ‹‹ችግር የለም ጥንቸል ወዳጄ። ያልሽኝን እፈጽምልሻለሁ›› አለቻት
ذَهَبَ اَلأَرْنَبُ ليَبْحَثَ عَنِ النّار وَقَالَ، “اِذْهَبِي وَاَحْرِقِي فَرَسَ اَلْنًّهْرِ عِنْدَمَا تَأْتِ إِلَى المَاءِ لِتَأْكُلَ اَلْعُشْبَ لِأَنَّهَا دَاسَتْ عَلَيَّ”. أَجَابَتْهُ النَّارُ، “سَأَفْعَلُ مَا طَلَبتَ مِنِّي يَا صَدِيقِي”.
በኋላም ጉማሬ ከወንዙ ርቃ ሳር ስትግጥ ‹‹ውሽ!›› ብላ እሳት ከተፍ አለችባት። ነበልባሉ የጉማሬን ጸጉር ያቃጥለው ጀመር።
وَبَعْدَ ذَلِكَ بَيْنَمَا كَانَتْ فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَأْكُلُ اَلْعُشْبَ، اِنْدَلَعَتِ النِّيرَانُ وَبَدَأَتْ بِحَرْقِ شَعْرِ فَرَسِ اَلنَّهْرِ.
ጉማሬ እየጮኸ ወደ ውኃ ሮጠ። ጸጉሩ በሙሉ በእሳት ተቃጠለ። ጉማሬ ማልቀስ ቀጠለ። ‹‹ጸጉሬን እሳት አቃጠለብኝ! ጸጉሬ በሙሉ አለቀ! ቆንጆ ጸጉሬን!››
بَدَأَتْ فَرَسُ النَّهْرِ بِالبُكَاءِ ثُمَّ رَكَضَتْ إِلَى اَلْمَاءِ. لَقَدْ أَحْرَقَتْ اَلنَّارُ كُلَّ شَعْرهَا.
ظَلَّت فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَبْكِي، “لَقَدْ اِحْتَرَقَ كُلُّ شَعْري بِالنَّارِ، لَقَدْ أَحْرَقْتِ كُلَّ شَعْري ذَهَبَ كُلُّ شَعْرِي! شَعْرِي اَلجَمِيلُ، شَعْرِي اَلْجَميلُ”!
ጥንቸል የጉማሬ ጸጉር በመቃጠሉ ተደሰተች። እና እስካሁን እሳትን ፍራቻ ጉማሬ ከውኃ ርቆ አይሄድም።
فَرِحَ الأَرْنَبُ أَنَّ شَعْرَ فَرَسِ النَّهْرِ قَدْ احْتَرَقَ.
وَحَتَّى يَوْمِنَا هَذَا، وَخَوْفًا مِنَ النَّارِ، لاَ تَبْتَعِدُ فَرَسُ النَّهْرِ عَنِ المَاءِ أَبَدًا.
