አንድ ቀን እናቴ በጣም ብዙ ፍራፍሬዎች አመጣች።
فِي أحَدِ اَلأيَّامِ حَصَلَتْ مَامَا عَلَى اَلكَثِيرِ مِنَ الفَواكِهَ.
መቼ ነው ታዲያ ከፍራፍሬው የምትሰጭን? ብለን ጠየቅን። ‹‹ፍራፍሬውን ማታ እንበላዋለን።›› አለች እማ።
سَأَلْنَاهَا: “مَتى يُمْكِنُنا أّن نَأخُذَ القَليلَ مِنَها؟”
أَجَابَتْ: “سَنَأكُلُ الفَوَاكِهَ في المَسَاءِ”.
ወንድሜ ራሂም ስግብግብ ነው። ከሁሉም ፍራፍሬ ቀመሰ። አብዛኛውንም እሱ በላው።
أَخِي رَهِيمْ كَانَ طَمَّاعًا، تَذَوَّقَ كُلَّ الفَواكِهِ، وَأَكَلَ الكَثِيرَ مِنْهَا.
‹‹እዩ እዩ ራሂም ምን እንዳደረገ!›› ታናሹ ወንድሜ ጮኸ። ‹‹ራሂም ክፉ እና ራስ ወዳድ ነው›› አልኩ እኔ።
صَرَخَ أَخي الصَّغِيرُ: “انْظُرْ مَاذَا فَعَلَ رَهِيمْ”!
أَمَّا أَنَا فَقُلتُ: “رَهِيمْ غَيْرُ مُحْتَرَمٍ وَأَنَانِيٌّ”.
እናታችን በራሂም ድርጊት ተናደደች።
غَضِبَتْ مَامَا مِنْ رَهِيمْ.
እኛም በራሂም ተናደንበታል። ነገር ግን ራሂም ምንም አልመሰለውም።
وَنَحْنُ أَيْضًا غَضِبْنَا مِنْ رَهِيمْ ولَكِنَّهُ لَمْ يَعْتَذِرْ.
‹‹ራሂምን አትቀጭውም?›› ሲል ትንሹ ወንድሜ ጠየቀ።
سَأَلَ أَخِي الصَّغِيرُ: “أَلَنْ تُعَاقِبِي رَهِيمْ؟”
‹‹ራሂም፣ ቶሎ ብለህ ይቅርታ ጠይቅ›› እናታችን አስጠነቀቀችው።
حَذَّرَتْ مَامَا رَهِيمْ فَقَاَلتْ: “عَلَيْكَ أَنْ تَعْتَذِرَ حَالَّا”.
ራሂምም ወዲያው ይታመም ጀመር።
بَدَأَ رَهِيمْ بِالشُّعُورِ بِالمَرَضِ.
‹‹ሆዴን በጣም አመመኝ›› በማለት ራሂም አልጎመጎመ።
هَمَسَ رَهِيمْ: “مَعِدَتِي تُؤْلِمُنِي”.
እናታችን ይህ ሊከሰት እንደሚችል ታውቅ ነበር። ፍራፍሬው ራሂምን እየቀጣው ነው።
عَرَفَتْ مَامَا مَاذَا حَصَلَ: “إنَّ الفَوَاكِهَ عَاقَبَتْ رَهِيمْ”!
በኋላም ራሂም ይቅርታ ጠየቀን። ‹‹ከእንግዲህ ዳግመኛ ስግብግብ አልሆንም›› በማለት ቃል ገባ። ሁላችንም አመንነው።
أَخِيرًا اِعْتَذَرَ رَهِيمْ فَقَالَ لَنَا: “لَنْ أَكُونَ طَمَّاعاً بَعْدَ اليَوْمِ”.
