Loron ida, mama iha ai-fuan barak.
Siku moja, mama alileta matunda mengi.
“Bainhira mak ita han ai-fuan balun?” Ami husu. “Ita sei han ai-fuan iha kalan ne’e,” mama dehan.
“Tutakula matunda lini?” tunauliza. “Tutakula matunda leo jioni,” mama anasema.
Ha’u nia maun Rahim kaan-teen. Nia koko hotu ai-fuan ida-idak. Nia han ai-fuan barak.
Kaka yangu Rahim ni mlafi. Anaonja onja matunda yote. Anakula matunda mengi.
“Haree saída mak Rahim halo ona!” Ha’u nia alin ki’ik hakilar. “Rahim ne’e nakar no egoista,” ha’u dehan.
“Angalia Rahim alichokifanya!” mdogo wangu analalamika kwa sauti. “Rahim ni mtundu na mchoyo,” ninasema.
Mama hirus Rahim.
Mama amekasirishwa na Rahim.
Ami mós hirus Rahim. Maibé Rahim la sente nia sala.
Sisi pia tumekasirishwa na Rahim. Lakini Rahim haombi msamaha.
“Mama sei la fó kastigu ba Rahim ka?” Alin ki’ik husu.
“Hutamwadhibu Rahim?” mdogo wangu anauliza.
“Rahim, lakleur o sei sente sala,” mama fó hanoin.
“Rahim, muda si mrefu utajuta,” mama anaonya.
Rahim hahú sente moras.
Rahim anaanza kuhisi kuumwa.
“Ha’u nia kabun moras liu,” Rahim bisu-bisu.
“Tumbo langu linauma sana,” Rahim ananong’ona.
Mama hatene ida ne’e sei akontese. Ai-fuan mak kastigu hela Rahim!
Mama alijua hili litatokea. Matunda yanamwadhibu Rahim!
Hafoin, Rahim husu deskulpa mai ami. “Ha’u sei la kaan-teen tan,” nia promete. No ami hotu fiar nia.
Baadaye, Rahim anatuomba msamaha. “Kamwe sitakuwa mlafi tena,” anaahidi. Na sote tunamwamini.
