Isang araw, may dalang maraming prutas si mama.
Siku moja, mama alileta matunda mengi.
“Kelan namin iyan pwedeng kainin?” tanong namin.
“Mamayang gabi,” sagot ni Mama.
“Tutakula matunda lini?” tunauliza. “Tutakula matunda leo jioni,” mama anasema.
Pero matakaw si Rahim at hindi siya makapaghintay. Tumikim ng isa at dinagdagan pa ng marami.
Kaka yangu Rahim ni mlafi. Anaonja onja matunda yote. Anakula matunda mengi.
“Naku! Tingnan ninyo ang ginawa ni Rahim!” sigaw ni bunso.
“Matakaw si Rahim, at matigas ang ulo,” sabi ko.
“Angalia Rahim alichokifanya!” mdogo wangu analalamika kwa sauti. “Rahim ni mtundu na mchoyo,” ninasema.
Galit si mama kay Rahim.
Mama amekasirishwa na Rahim.
Galit din kami pero ayaw magsisi ni Rahim.
Sisi pia tumekasirishwa na Rahim. Lakini Rahim haombi msamaha.
“Hindi po ba mapaparusahan si Rahim?” tanong ni bunso.
“Hutamwadhibu Rahim?” mdogo wangu anauliza.
“Magsisisi ka, Rahim,” banta ni Mama.
“Rahim, muda si mrefu utajuta,” mama anaonya.
At sumama nga ang pakiramdam ni Rahim.
Rahim anaanza kuhisi kuumwa.
“Aray! Sakit ng tiyan ko,” bulong niya.
“Tumbo langu linauma sana,” Rahim ananong’ona.
Tama nga si Mama. Pinaparusahan na si Rahim ng prutas!
Mama alijua hili litatokea. Matunda yanamwadhibu Rahim!
Humingi ng tawad si Rahim. “Hinding-hindi na ako magiging masiba,” pangako niya. At pinagbigyan namin siya.
Baadaye, Rahim anatuomba msamaha. “Kamwe sitakuwa mlafi tena,” anaahidi. Na sote tunamwamini.
