Noong unang panahon, may isang masayang mag-anak.
Hapo zamani za kale, paliishi familia yenye furaha.
Pawang mga lalaki ang mga anak at hindi sila kailanman nag-aaway. Tinutulungan nila ang kanilang magulang sa bukid at sa gawaing-bahay.
Hawakugombana hata kidogo. Watoto waliwasaidia wazazi nyumbani na shambani.
Malaya nilang nagagawa ang anuman, maliban sa isang bagay. Hindi sila maaaring lumapit sa apoy.
Lakini, walikatazwa kwenda karibu na moto.
Sa gabi lamang sila nagtatrabaho dahil sila ay mga sera!
Walifanya kazi zao zote usiku. Hii ni kwa sababu walikuwa wameumbwa kwa nta.
Ngunit pinangarap ng isa na makita ang araw.
Lakini, kijana mmoja alitamani kwenda nje wakati wa mchana.
Isang umaga, hindi niya nalabanan ang matinding pag-aasam. Pinigilan siya ng kanyang mga kapatid…
Siku moja tamaa ya kwenda nje ikazidi. Wenzake wakamwonya asiende juani. Lakini, hakusikia.
Subalit huli na ang lahat! Siya ay nalusaw na ng mainit na araw.
Aliyeyuka kwa sababu joto lilikuwa kali.
Labis na nalungkot ang mga batang sera sa nakitang dinanas ng kapatid.
Watoto wa nta walihuzunika walipoona kaka yao akiyeyuka.
Kaya gumawa sila ng paraan upang matupad ang kanyang pangarap. Sama sama nilang hinubog ang serang labi ng kapatid at ginawa itong ibon.
Wakapanga jambo fulani. Walichukua nta iliyoyeyuka wakatengeza ndege.
Dinala nila ang ibon sa tuktok ng bundok.
Wakamweka ndege huyo juu ya mlima mrefu.
At sabay ng pagsikat ng araw, lumipad ang ibon tungo sa liwanag ng araw, na may awit na taglay.
Jua lilipochomoza asubuhi, akapeperuka akiimba kwa furaha.
