གནའ་སྔ་མོའི་དུས་སུ། འཛམ་བུའི་གླིང་གི་མི་ཚང་མས་གཅིག་ཀྱང་ཤེས་གི་མ་རེད། མི་རྣམས་ཀྱིས་ཞིང་འདེབས་ཤེས་གི་མ་རེད། རས་འཐག་ཤེས་གི་མ་རེད། ལྕགས་རིགས་ཀྱི་ལག་ཆ་ཡང་བཟོ་ཤེས་གི་མ་རེད། འཛམ་བུའི་གླིང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ནམ་མཁའ་ན་བཞུགས་ཡོད་པའི་ལྷ་ཆེན་པོ་ནེ་མས་ཞུ་བ་ཁོང་གི་ཕྱག་ན་ཡོད་པ་རེད། ཁོང་གིས་ཤེས་བྱ་དེ་ཚང་མ་རྫ་མ་ཞིག་གི་ནང་ལ་བཅུག་ནས་བདག་པོ་བརྒྱབ་ཡོད་པ་རེད།
Vor langer, langer Zeit wussten die Menschen gar nichts. Sie wussten nicht, wie man Pflanzen anbaut, wie man Tücher webt, oder wie man Eisenwerkzeuge herstellt. Der Gott Nyame oben im Himmel hatte die ganze Weisheit der Welt. Er bewahrte sie sicher in einem Tontopf auf.
ཉི་མ་གཅིག་ལ་ལྷ་ནེ་མས་ཁོང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ ཨ་ནན་སི་ ལ་གནང་རྒྱུ་བྱས་པ་རེད། ནམ་རྒྱུན་ནེ་མས་རྫ་མ་དེའི་ནང་ལ་གཟིགས་སྐབས་ཁོང་གིས་དོན་དག་གསར་པ་རེ་ཤེས་གིན་ཡོད་ལ། དེའི་རྐྱེན་གྱིས་ཁོ་རང་སྣང་བ་སྐྱིད་པོ་ཞིག་བྱུང་བ་རེད།
Eines Tages beschloss Nyame, den Tontopf Anansi zu geben. Jedes Mal, wenn Anansi in den Topf schaute, lernte er etwas Neues. Es war so aufregend!
སྐབས་དེར། ཧམ་སེམས་ཆེ་བའི་ནེ་མས་ཀྱི་སེམས་ལ། “ངས་རྫ་མ་འདི་ཤིང་སྡོང་མཐོན་པོ་ཞིག་གི་རྩེ་ལ་སྦེད་དགོས་ཀྱི་འདུག དེ་ལྟར་བྱས་པ་ཡིན་ན་འདི་ཚང་མ་ང་རང་གཅིག་པོར་དབང་གི་རེད།” ཁོ་རང་གིས་དེ་འདྲ་ཞིག་བསམ་པ་རེད། ཁོང་གིས་ཐག་པ་རིང་པོ་ཞིག་རྒྱུས་པ་དང་། ཐག་པ་དེས་རྫ་མ་དེ་ལ་སྐེ་རགས་བཅིངས་པ་ལྟར་དཀྲིས་བརྒྱབ་ནས་བཅིངས། ཐག་པའི་སྣེ་མོ་གཅིག་ཁོ་རང་གི་མདུན་གྱི་སྐེད་པ་ལ་བཏགས་པ་རེད། དེ་ནས་ཁོ་རང་ཤིང་སྡོང་དེའི་རྩེ་ལ་འཛེག་རྒྱུ་བྱས་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། ཁོ་རང་ཡར་འཛེག་སྐབས་སུ་རྫ་མ་དེ་ཁོའི་པུས་མགོ་ལ་འཐོག་ནས་ཤིང་སྡོང་གི་རྩེ་ལ་འཛེག་ཁག་པོ་བྱུང་བ་རེད།
Gierig dachte Anansi: „Ich werde den Topf sicher im Gipfel eines Baumes aufbewahren. So habe ich ihn ganz für mich allein!“ Er spann einen langen Zwirn, wickelte ihn um den Tontopf und band ihn um seinen Bauch. Er begann, den Baum hinaufzuklettern. Aber es war schwer den Baum so hinaufzuklettern, da der Topf ständig gegen seine Knie stieß.
ཁོ་རང་ཡར་འཛེག་ཐེངས་རེར་ཁོང་གི་བུ་ཆུང་བ་དེ་ཡོང་ནས་ཤིང་སྡོང་གི་རྩར་ལངས་ཏེ་ཁོ་ལ་བལྟས་བསྡད་པ་རེད། དེ་ནས་བུ་ཆུང་བ་དེས་ཨ་ཕ་ལགས་ལ། རྫ་མ་དེ་ཁྱེད་ཀྱི་རྒྱབ་ལ་བཏགས་ནས་འཛེག་ན་ལས་སླ་མོ་མེད་འགྲོ། ཅེས་བསམ་ཚུལ་ཞུས་པ་རེད། དེ་ནས་ ཨ་ནན་སི་ ཡིས་རྫ་མ་དེ་ཁོང་གི་རྒྱབ་ལ་བཏགས་ནས་ཡར་འཛེག་པ་དང་། དེ་ནི་མདུན་ལ་བཏགས་པ་ལས་ཧ་ཅང་གི་ལས་སླ་མོར་བྱུང་བ་རེད།
Die ganze Zeit hatte Anansis junger Sohn unten am Baum gestanden und ihm zugeschaut: „Wäre es nicht leichter, wenn du dir den Topf stattdessen auf den Rücken bindest?“ Anansi versuchte es mit dem Topf auf dem Rücken und es ging in der Tat viel besser.
ཅུང་མ་འགོར་བར་ཁོ་རང་ཤིང་སྡོང་གི་རྩེ་ལ་འཛེག་ཐུབ་སོང་བ་རེད། དེ་ནས་ཁོང་གིས་ངལ་གསོ་ཞིར་བསམ་བློ་བཏང་དུས། སྤྱིར་ན་འཛམ་བུའི་གླིང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ང་རང་གཅིག་པོར་དབང་དགོས་པ་ཡིན་ཀྱང་། ངའི་བུ་འདི་ང་ལས་རིག་པ་སྤྱང་པོ་འདུག ཨ་ནན་སི་ ཡིས་དེ་ལྟར་བསམ་པ་དང་ཁོང་ཁྲོ་ཆེན་པོ་ལངས་ཏེ། རྫ་མ་དེ་ཤིང་སྡོང་གི་རྩེ་ནས་ས་ལ་གཡུག་པ་རེད།
Im Nu erklomm Anansi die Baumspitze. Aber dann hielt er inne und dachte: „Ich soll derjenige mit der ganzen Weisheit sein und eben war mein Sohn schlauer als ich!“ Dies verärgerte Anansi so sehr, dass er den Tontopf vom Baum hinunter warf.
རྫ་མ་དེ་ས་ལ་བརྒྱབ་ནས་ཆག་སྟེ་གས་འཐོར་དུ་ཕྱིན་པ་རེད། དེ་དང་མཉམ་དུ་རྫ་མའི་ནང་གི་ཤེས་བྱ་ཚང་མ་ས་ལ་འཐོར་བ་དང་། དེ་དག་མི་ཚང་མས་བཏུས་ནས་ཚང་མར་ཐོབ་སོང་བ་རེད། དུས་དེ་ནས་བཟུང་མི་རྣམས་ཀྱིས་ཤིང་འདེབས་རྒྱུ་དང་། རས་འཐག་རྒྱུ། ལྕགས་རིགས་ཀྱི་ལག་ཆ་བཟོ་རྒྱུ། དེའི་ཕན་གྱི་ཤེས་བྱ་ཧ་ཅང་མང་པོ་ཞིག་ཤེས་པ་དེ་ལྟར་དུ་བྱུང་བ་རེད།
Am Boden zerbrach er in viele Stücke. Die Weisheit gehörte nun allen. Und so lernten die Menschen, Landwirtschaft zu betreiben, Tücher zu weben, Eisenwerkzeuge herzustellen und alles andere, was wir heute wissen.
