Bir gün annemiz bir dolu meyveyle geliyor.
Одного дня мама принесла додому багато фруктів.
“Ne zaman meyve yiyeceğiz?” diye soruyoruz. “Meyveleri bu gece yiyeceğiz,” diyor annemiz.
“Коли нам можна їх скуштувати?” - запитали ми. “Ми будемо їсти фрукти на вечерю”, - сказала мама.
Erkek kardeşim Rahim oldukça aç gözlüdür. Hemen bütün meyvelerin tadına bakıyor. Ve bir çoğunu yiyor.
Мій брат Рагім – ненажера. Він надкусив усі фрукти, а потім почав їх їсти.
“Bak Rahim ne yaptı!” diye bağırıyor küçük erkek kardeşim. “Rahim terbiyesiz ve bencil,” diyorum ben de.
“Подивись, що зробив Рагім!” - вигукнув мій молодший брат. “Який він неслухняний і жадібний!” - відповіла я.
Annemiz Rahim’e kızıyor.
Мама розсердилась на Рагіма.
Biz de Rahim’e kızıyoruz. Ama Rahim hiç aldırmıyor.
Ми також були дуже сердиті на Рагіма, але йому було байдуже.
“Rahim’e ceza verecek misin?” diye soruyor küçük erkek kardeş.
“Мамо, ти покараєш Рагіма?” - запитав мій молодший брат.
“Rahim, yakında çok pişman olacaksın,” diye uyarıyor annemiz.
“Невдовзі Рагім сам пожалкує про те, що зробив”, - відповіла мама.
Rahim hastalanmaya başlıyor.
Рагімові стало зле.
“Karnım çok ağrıyor,” diye inlemeye başlıyor.
“Мене дуже болить живіт”, - застогнав він.
Annemiz bunun böyle olacağını biliyordu. Rahim’in cezasını meyveler veriyor.
Мама знала, що це може статися. Рагім сам себе покарав!
Daha sonra, Rahim bizlerden özür diliyor. “Bir daha böyle açgözlülük yapmayacağım,” diye söz veriyor. Ve biz ona inanıyoruz.
Згодом Рагім попросив пробачення. Він пообіцяв, що більше ніколи такого не зробить. Ми йому повірили.
