Bir gün annemiz bir dolu meyveyle geliyor.
Μια μέρα, η μαμά πήρε πολλά φρούτα.
“Ne zaman meyve yiyeceğiz?” diye soruyoruz. “Meyveleri bu gece yiyeceğiz,” diyor annemiz.
«Πότε μπορούμε να έχουμε μερικά φρούτα;» εμείς ρωτάμε. «Θα φάμε τα φρούτα απόψε» λέει η μαμά.
Erkek kardeşim Rahim oldukça aç gözlüdür. Hemen bütün meyvelerin tadına bakıyor. Ve bir çoğunu yiyor.
Ο αδερφός μου Ραχίμ είναι λαίμαργος. Γεύεται όλα τα φρούτα. Τρώει πολλά από αυτά.
“Bak Rahim ne yaptı!” diye bağırıyor küçük erkek kardeşim. “Rahim terbiyesiz ve bencil,” diyorum ben de.
«Κοίτα τι έκανε ο Ραχίμ!» φωνάζει ο μικρός μου αδερφός. «Ραχίμ είναι άτακτος και εγωιστής» λέω.
Annemiz Rahim’e kızıyor.
Η μητέρα είναι θυμωμένη με τον Ραχίμ.
Biz de Rahim’e kızıyoruz. Ama Rahim hiç aldırmıyor.
Εμείς επίσης είμαστε θυμωμένοι με τον Ραχίμ. Αλλά ο Ραχίμ δεν μετανιώνει.
“Rahim’e ceza verecek misin?” diye soruyor küçük erkek kardeş.
«Δεν πρόκειται να τιμωρήσεις τον Ραχίμ;» ρωτάει ο μικρός αδερφός.
“Rahim, yakında çok pişman olacaksın,” diye uyarıyor annemiz.
«Ραχίμ, σύντομα θα μετανιώσεις» προειδοποιεί η μαμά.
Rahim hastalanmaya başlıyor.
Ο Ραχίμ αρχίζει να νοιώθει άσχημα.
“Karnım çok ağrıyor,” diye inlemeye başlıyor.
«Πονάει το στομάχι μου» ψιθυρίζει ο Ραχίμ.
Annemiz bunun böyle olacağını biliyordu. Rahim’in cezasını meyveler veriyor.
Η μαμά ήξερε τι θα συμβεί. Τα φρούτα τιμωρούν τον Ραχίμ!
Daha sonra, Rahim bizlerden özür diliyor. “Bir daha böyle açgözlülük yapmayacağım,” diye söz veriyor. Ve biz ona inanıyoruz.
Αργότερα, ο Ραχίμ μας ζητάει συγγνώμη. «Ποτέ δεν θα είμαι τόσο λαίμαργος ξανά» υπόσχεται. Και εμείς όλοι τον πιστεύουμε.
