Bir gün, Tavşan nehir kenarında yürüyordu.
Μια μέρα, το Κουνέλι περπατούσε δίπλα στο ποτάμι.
Gezip dolaşmak ve güzel yeşil otlardan yemek için Su Aygırı da orada idi.
Ο Ιπποπόταμος ήταν εκεί επίσης, πηγαίνοντας μια βόλτα και τρώγοντας κάποιο ωραίο πράσινο γρασίδι.
Su Aygırı, Tavşan’ın orada olduğunu görmedi, ve yanlışlıkla Tavşan’ın ayağına bastı. Tavşan Su Aygırına bağırmaya başladı. “Sen, Su Aygırı! Ayağıma bastığını göremiyor musun?”
Ο Ιπποπόταμος δεν είδε ότι το Κουνέλι ήταν εκεί και τυχαία πάτησε το πόδι του Κουνελιού. Το Κουνέλι άρχισε να φωνάζει στον Ιπποπόταμο: «Εσύ Ιπποπόταμε! Δεν μπορείς να δεις ότι πατάς το πόδι μου;»
Su Aygırı, Tavşandan özür diledi, “Çok özür dilerim. Seni görmedim. Lütfen beni affet!” Ama Tavşan Su Aygırını dinlemedi ve Su Aygırının yüzüne karşı bağırmaya devam etti, “Sen bunu bilerek yaptın! Gün gelecek göreceksin! Sen bunu ödeyeceksin!”
Ο Ιπποπόταμος απολογήθηκε στο Κουνέλι: «Λυπάμαι πολύ. Δεν σε είδα. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με!» Αλλά το Κουνέλι δεν άκουσε και άρχισε να ουρλιάζει στον Ιπποπόταμο: «Το έκανες σκόπιμα! Κάποια μέρα θα δεις! Θα το πληρώσεις!»
Tavşan Ateş’ı bulmaya gitti, ve dedi ki “Git, ve ot yemek için sudan çıktığında Su Aygırı’nı yak. O benim üzerime bastı”. Ateş cevapladı, “Problem değil Tavşan, arkadaşım benim. Ne istiyorsan yapacağım.”
Το Κουνέλι πήγε να βρει τη Φωτιά και είπε: «Πήγαινε να κάψεις τον Ιπποπόταμο όταν βγαίνει από το νερό να φάει γρασίδι. Αυτή με πάτησε!» Η Φωτιά απάντησε: «Κανένα πρόβλήμα, Κουνέλι, φίλε μου. Θα κάνω ακριβώς αυτό που ζητάς».
Ardından, Su Aygırı nehirden uzakta ot yediği bir zaman “Harr” diye Ateş birden alev aldı. Alevler Su Aygırı’nın tüylerini yakmaya başladı.
Αργότερα, ο Ιπποπόταμος έτρωγε γρασίδι μακριά από το ποτάμι όταν: «Φουυ!» η Φωτιά ξέσπασε σε φλόγα. Οι φλόγες άρχισαν να καίνε τα μαλλιά του Ιπποπόταμου.
Su Aygırı ağlamaya başladı ve suya doğru koştu. Tüm tüyleri ateş tarafından yanmıştı. Su aygırı ağlamaya devam etti, “Tüylerim ateşte yandı! Tüylerimin hepsi gitti! Benim güzel tüylerim!”
Ο Ιπποπόταμος ξεκίνησε να κλαίει και έτρεξε για το νερό. Όλα τα μαλλιά της κάηκαν από τη φωτιά. Ο Ιπποπόταμος συνέχισε να κλαίει: «Τα μαλλιά μου έχουν καεί στη φωτιά! Τα μαλλιά μου έχουν φύγει όλα! Τα όμορφα μαλλιά μου!»
Tavşan, Su aygırı’nın tüyleri yandığı için mutluydu. Ve bugün bile, su aygırı, ateşten korkusu yüzünden, asla su kenarından uzağa gitmiyor.
Το Κουνέλι ήταν χαρούμενο που τα μαλλιά του Ιπποπόταμου κάηκαν. Και μέχρι σήμερα, από το φόβο της φωτιάς, ο Ιπποπόταμος δεν πηγαίνει ποτέ μακριά από το νερό.
