یِک روز مادَرم مِقدارِزیادی میوِه خَرید.
En dag fik mor en masse frugt.
ما پُرسیدیم “کِی میتَوانیم چَند تا میوه بُخوریم؟” مادَرَم دَر جَواب گُفت: “اِمشَب میوِه خواهیم خورد.”
“Hvornår må vi få noget frugt?” spørger vi. “Vi spiser frugten i aften,” siger mor.
بَرادَرَم رَحیم پُرخور اَست. او اَز هَمه یِ میوِه ها چِشید. وَ مِقدارِزیادی اَزمیوه ها را خورد.
Min bror Rahim er grådig. Han smager på al frugten. Han spiser en masse af den.
بَرادَرِ کوچَکَم فَریاد زَد: “بِبینید رَحیم چِه کاری کَردِه! مَن هَم گُفتَم رَحیم سَرکِش وَ خودخواه اَست.”
“Se, hvad Rahim har gjort!” råber min lillebror. “Rahim er slem og egoistisk,” siger jeg.
مادَر اَز دَستِ رَحیم عَصَبانی شُد.
Mor er sur på Rahim.
ما هَم اَز دَستَش عَصَبانی شُدیم. وَلی رَحیم اَصلا مُتِاسِف نَشُد.
Vi er også sure på Rahim. Men Rahim er ikke ked af det.
بَرادَرِ کوچَک پُرسید: “نِمی‌خواهی رَحیم را تَنبیه کُنی؟”
“Skal du ikke straffe Rahim?” spørger lillebror.
مادَر بِه رحیم تَذَکُر داد، “بِه زودی اَز این کارَت پَشیمان خواهی شُد”.
“Rahim, du fortryder det snart,” advarer mor.
رَحیم داشت اِحساسِ مَریضی می‌کَرد.
Rahim begynder at få det dårligt.
رَحیم آرام زِمزِمِه می‌کَرد. “شِکَمَم خِیلی پیچ می‌خورَد.”
“Jeg har ondt i maven,” hvisker Rahim.
!مادَر می‌دانِست کِه این اِتِفاق خواهَد اُفتاد. میوه ها رَحیم را تَنبیه کَردَند
Mor vidste, at dette ville ske. Frugten straffer Rahim.
دَر آخَر رَحیم اَز ما عُذرخواهی کَرد. وَ این قول را داد: “مَن دیگر هیچوَقت اینقَدر پُرخوری نَخواهَم کَرد.” وَ ما هَم حَرفَش را باوَر کَردیم.
Senere siger Rahim undskyld til os. “Jeg skal aldrig være så grådig igen,” lover han. Og vi tror alle på ham.
