ပ္ဍဲမွဲတ္ၚဲ၊ မိ ဂွံနင် သတ်ဆု ဗွဲမဂၠိုင်ရ။
فِي أحَدِ اَلأيَّامِ حَصَلَتْ مَامَا عَلَى اَلكَثِيرِ مِنَ الفَواكِهَ.
“ဆလအ် ပိုယ်ဂွံစ သတ်ဆုတအ်ဂှ်ရော?” ပိုယ်သၟာန်။ “ပိုယ်စ သတ်ဆု ဗတံဏအ်။” မိ သှ်။
سَأَلْنَاهَا: “مَتى يُمْكِنُنا أّن نَأخُذَ القَليلَ مِنَها؟”
أَجَابَتْ: “سَنَأكُلُ الفَوَاكِهَ في المَسَاءِ”.
ကောအဲ ရဟိမ် ဂှ် လောဘဇၞော်။ ဍေဟ် ကိတ်စေပ်ထောအ် သတ်ဆုတအ် သီုဖအိုတ်။ သတ်ဆု ဍေဟ်ဒးစိုတ်တအ်ဂှ်လေဝ် ဍေဟ်စထောအ် တၟာဂလိုင်။
أَخِي رَهِيمْ كَانَ طَمَّاعًا، تَذَوَّقَ كُلَّ الفَواكِهِ، وَأَكَلَ الكَثِيرَ مِنْهَا.
“ရံင်စမ် ဗီုလဵု ရဟိမ် ဖန်ကၠောန်လဝ်!” ကရေဲတိုန် ဒေအ်အဲ။ “ရဟိမ် ဍေဟ် ဟွံကလင်အရေဝ် တုဲ တီလပါ်ဇကုသၟး၊” အဲဟီု။
صَرَخَ أَخي الصَّغِيرُ: “انْظُرْ مَاذَا فَعَلَ رَهِيمْ”!
أَمَّا أَنَا فَقُلتُ: “رَهِيمْ غَيْرُ مُحْتَرَمٍ وَأَنَانِيٌّ”.
မိ ထေဲကဵု ရဟိမ်။
غَضِبَتْ مَامَا مِنْ رَهِيمْ.
ပိုယ်လေဝ် ထေဲကဵု ရဟိမ် ကီုရ။ ဆဂး ရဟိမ် စိုတ် ညိဟွံလီု။
وَنَحْنُ أَيْضًا غَضِبْنَا مِنْ رَهِيمْ ولَكِنَّهُ لَمْ يَعْتَذِرْ.
“မိ ဟွံကဵု ဒုဟ်ကဵု ရဟိမ် ပုဟ်ဟာ?” သၟာန် ဒေအ်အဲ။
سَأَلَ أَخِي الصَّغِيرُ: “أَلَنْ تُعَاقِبِي رَهِيمْ؟”
“ရဟိမ်၊ ဗှ်ေ သ္ဒးဒုင်ရောင် လတူဒုဟ် ဗှ်ေမကၠောန်လဝ်ဂှ်” အမေ ဟီု။
حَذَّرَتْ مَامَا رَهِيمْ فَقَاَلتْ: “عَلَيْكَ أَنْ تَعْتَذِرَ حَالَّا”.
ရဟိမ် စမံင်စ ပရေအ်ရ။
بَدَأَ رَهِيمْ بِالشُّعُورِ بِالمَرَضِ.
“အဲ ဗုင်ဂိ ကွေဟ်ဟ်၊” ကရောတ် ရဟိမ်။
هَمَسَ رَهِيمْ: “مَعِدَتِي تُؤْلِمُنِي”.
မိတီဒၟံင် သ္ဒးဒှ် ဗီုဏအ်ရောင်ဂှ်။ သတ်ဆုတအ် ကဵုဒုဟ် ကုရဟိမ်!
عَرَفَتْ مَامَا مَاذَا حَصَلَ: “إنَّ الفَوَاكِهَ عَاقَبَتْ رَهِيمْ”!
တုဲဂှ်၊ ရဟိမ် ဟီုအရေဝ် သၠးအခေါင် ကဵုပိုယ်။ “အဲဆလအ်လေဝ် လောဘဟွံဇၞော် ဗီုဏအ်ရ၊” ဍေဟ်ကဵု ဂတိပါင်။ တုဲ ပိုယ် သီုညးဖအိုတ်လေဝ် ပတှ်ေ လတူဂတိပါင်ဍေဟ်ရ။
أَخِيرًا اِعْتَذَرَ رَهِيمْ فَقَالَ لَنَا: “لَنْ أَكُونَ طَمَّاعاً بَعْدَ اليَوْمِ”.
