ཉིན་གཅིག་ཨ་མས་ནང་ལ་ཤིང་ཏོག་མང་པོ་ཞིག་འཁྱེར་ནས་ཡོང་བ་རེད།
فِي أحَدِ اَلأيَّامِ حَصَلَتْ مَامَا عَلَى اَلكَثِيرِ مِنَ الفَواكِهَ.
ང་ཚོས་ཨ་མ་ལ། ཤིང་ཏོག་ག་དུས་བཟའ་ཆོག་གི་རེད་ཅེས་དྲིས་པར་ཨ་མས། དོ་དགོང་བཟའ་གི་ཡིན་ཞེས་ལབ་སོང་།
سَأَلْنَاهَا: “مَتى يُمْكِنُنا أّن نَأخُذَ القَليلَ مِنَها؟”
أَجَابَتْ: “سَنَأكُلُ الفَوَاكِهَ في المَسَاءِ”.
ངའི་ཇོ་ཇོ་རཱ་ཧིམ་ནི་འདོད་རྔམ་ཆེན་པོ་ཡོད་རེད། ཁོས་ཤིང་ཏོག་ཚང་མའི་བྲོ་བར་མྱངས་པ་མ་ཟད། ཤིང་ཏོག་མང་པོ་ཟོས་པ་རེད།
أَخِي رَهِيمْ كَانَ طَمَّاعًا، تَذَوَّقَ كُلَّ الفَواكِهِ، وَأَكَلَ الكَثِيرَ مِنْهَا.
ངའི་ནུ་བོས། ལྟོས་དང་། རཱ་ཧིམ་གྱིས་ག་རེ་བྱས་འདུག་ཅེས་སྐད་བརྒྱབ། ངས། རཱ་ཧིམ་ནི་རང་འདོད་ཚ་པོ་དང་སྤྱོད་པ་ངན་པ་རེད་ཅེས་ལབ་པ་ཡིན།
صَرَخَ أَخي الصَّغِيرُ: “انْظُرْ مَاذَا فَعَلَ رَهِيمْ”!
أَمَّا أَنَا فَقُلتُ: “رَهِيمْ غَيْرُ مُحْتَرَمٍ وَأَنَانِيٌّ”.
ཨ་མ་རཱ་ཧིམ་གྱི་ཐོག་ལ་རླུང་ལངས་པ་རེད།
غَضِبَتْ مَامَا مِنْ رَهِيمْ.
ང་ཚོ་ཡང་རཱ་ཧིམ་ལ་རླུང་ལངས་གི་འདུག དེ་འདྲ་ཡིན་ན་ཡང་རཱ་ཧིམ་ལ་ནི་འགྱོད་པ་མི་འདུག
وَنَحْنُ أَيْضًا غَضِبْنَا مِنْ رَهِيمْ ولَكِنَّهُ لَمْ يَعْتَذِرْ.
ནུ་བོས་ཨ་མ་ལ། ཁྱེད་རང་གིས་རཱ་ཧིམ་ལ་ཉེས་པ་གཏང་གི་མིན་ནམ་ཞེས་དྲིས།
سَأَلَ أَخِي الصَّغِيرُ: “أَلَنْ تُعَاقِبِي رَهِيمْ؟”
ཨ་མས། རཱ་ཧིམ་ཁྱེད་རང་གིས་མགྱོགས་པོར་འགྱོད་པ་སྐྱེ་གི་རེད་ཅེས་ཉེན་བརྡ་བཏང་།
حَذَّرَتْ مَامَا رَهِيمْ فَقَاَلتْ: “عَلَيْكَ أَنْ تَعْتَذِرَ حَالَّا”.
རཱ་ཧིམ་ན་རྒྱུ་འགོ་བཙུགས་པ་རེད།
بَدَأَ رَهِيمْ بِالشُّعُورِ بِالمَرَضِ.
རཱ་ཧིམ་གྱིས། ངའི་གྲོད་ཁོག་ན་གི་འདུག་ཅེས་སྐད་ཤུགས་དམའ་མོས་བཤད་པ་རེད།
هَمَسَ رَهِيمْ: “مَعِدَتِي تُؤْلِمُنِي”.
ཨ་མས་འདི་ལྟ་བུ་ཡོང་རྒྱུ་ཡིན་པ་ཤེས་ཀྱི་ཡོད་རེད། ད་ནི་ཤིང་ཏོག་གི་ཁོར་ཉེས་པ་གཏོང་གི་ཡོད་རེད།
عَرَفَتْ مَامَا مَاذَا حَصَلَ: “إنَّ الفَوَاكِهَ عَاقَبَتْ رَهِيمْ”!
རྗེས་སུ་རཱ་ཧིམ་གྱིས་ང་ཚོར། ད་ནི་ངས་རྩ་བ་ནས་འདོད་རྔམ་ཆེན་པ་བྱེད་ཀྱི་མིན་ཞེས་ཁས་ལེན་བྱས། ང་ཚོས་ཁོར་ཡིད་ཆེས་བྱས་པ་ཡིན།
أَخِيرًا اِعْتَذَرَ رَهِيمْ فَقَالَ لَنَا: “لَنْ أَكُونَ طَمَّاعاً بَعْدَ اليَوْمِ”.
