ཉིན་ཞིག རི་བོང་ཞིག་གཙང་ཆུའི་འགྲམ་ན་འགྲོ་གི་ཡོད་རེད།
فِي أَحَدِ اَلْأَيَّامِ، كَانَ أَرْنَبٌ يَمْشِي بِاْلْقُرْبِ مِنْ حَافَةِ النَّهْرِ.
མཚོ་ཕག་ཡང་ས་དེ་ན་ཡོད་ལ། ཁོས་ཀྱང་རྩྭ་ཟ་ཞོར་དུ་འཆམ་འཆམ་ལ་འགྲོ་གི་ཡོད་རེད།
كَانَ هُنَاكَ أَيْضًا فَرَسُ نَهْرٍ جَاءَتْ في نُزْهَةٍ، وَكَانَتْ تَأْكُلُ بَعْضَ العُشْبِ الأَخْضَرِ اللَّذِيذِ.
མཚོ་ཕག་གིས་རི་བོང་དེ་ན་ཡོད་པ་མ་མཐོང། མཚོ་ཕག་གི་རི་བོང་ལ་རྡོག་རྫིས་ཤོར་སྐབས་རི་བོང་གིས་སྐད་ངར་ཆེན་པོས། མཚོ་ཕག ཁྱོད་ཀྱིས་ང་ལ་རྡོག་རྫིས་གཏོང་གི་ཡོད་པ་མཐོང་གི་མི་འདུག་གམ་ཅེས་བཤད་པ་རེད།
لَمْ تَكُنْ اَلْفَرَسُ تَعْرِفُ بِوُجُودِ اَلأَرْنَبِ فَدَاسَتْ بِطَريقِ اَلْخَطَأَ عَلى قَدَمِهِ.
صَرَخَ الأرْنَبُ بِوَجْهِ فَرَسِ اَلْنَّهْر، “أَنْتِ يَا فَرَسَ اَلْنَّهْرِ! أَلاَ تَرَيْنَ أَنَّكِ دُسْتِ عَلَى قَدَمِي؟”
མཚོ་ཕག་གིས་རི་བོང་ལ། དགོངས་དག ངས་ཁྱེད་རང་མཐོང་མ་སོང་། ང་ལ་ཁོང་ཁྲོ་མ་ཟ་རོགས་གནང་ཞེས་བཤད། ཡིན་ན་ཡང་། རི་བོང་གིས་མ་ཉན་པར་ཆུ་ཕག་ལ་སྐད་ཆེན་པོས། ཁྱོད་ཀྱིས་རྐང་བཙུགས་ནས་དེ་ལྟར་བྱས་པ་རེད། ཉི་མ་གཅིག་ཁྱོད་རང་གིས་ཧ་གོ་གི་རེད། ངས་སྐྱིན་པ་ལེན་རྒྱུ་ཡིན་ཞེས་ལབ་པ་རེད།
اِعْتَذَرَتْ فَرَسُ اَلْنَّهْرِ، وَقَالَتْ، “أَنَا آسِفةٌ يَا صَدِيقِي، فَأَنَا لَمْ أَرَكَ … أَرْجُوكَ سَامِحْنِي”.
لَكِنَّ الأَرْنَبَ لَمْ يَسْمَعْ كَلاَمَهَا وَصَرَخَ بِهَا، “أَنْتِ قَصَدْتِ هَذَا وَسَتَدْفَعِينَ اَلثَّمَنَ”!
རི་བོང་གིས་མེ་བཙལ་ནས། མཚོ་ཕག་གིས་ང་ལ་རྡོག་རྫིས་བཏང་བྱུང་། དེའི་རྐྱེན་གྱིས་ཁོ་རང་ཆུའི་ནང་ནས་རྩྭ་ཟ་བར་ཚུར་ཡོང་སྐབས་བསྲེག་ཤོག་ཅེས་བཤད། དེ་ལ་མེ་ཡིས། གྲོགས་པོ་རི་བོང་། སེམས་ཁྲལ་མ་བྱེད། ཁྱོད་རང་གི་རེ་བ་ལྟར་བྱེད་ཆོག་ཅེས་ལན་བཏབ།
ذَهَبَ اَلأَرْنَبُ ليَبْحَثَ عَنِ النّار وَقَالَ، “اِذْهَبِي وَاَحْرِقِي فَرَسَ اَلْنًّهْرِ عِنْدَمَا تَأْتِ إِلَى المَاءِ لِتَأْكُلَ اَلْعُشْبَ لِأَنَّهَا دَاسَتْ عَلَيَّ”. أَجَابَتْهُ النَّارُ، “سَأَفْعَلُ مَا طَلَبتَ مِنِّي يَا صَدِيقِي”.
རྗེས་སུ། མཚོ་ཕག་གིས་ཆུ་ཁ་ནས་ཐག་རིང་ས་ཞིག་ཏུ་རྩྭ་ཟ་བཞིན་སྡོད་པའི་སྐབས། མེ་འབར་ནས་མཚོ་པག་གི་ལུས་ཀྱི་སྤུ་འཚིག་འགོ་བརྩམས།
وَبَعْدَ ذَلِكَ بَيْنَمَا كَانَتْ فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَأْكُلُ اَلْعُشْبَ، اِنْدَلَعَتِ النِّيرَانُ وَبَدَأَتْ بِحَرْقِ شَعْرِ فَرَسِ اَلنَّهْرِ.
མཚོ་ཕག་ངུ་བཞིན་ཆུ་ཁར་རྒྱུག་ནས་སོང་། ཁོའི་ལུས་ཀྱི་སྤུ་ཚང་མ་མེ་ཡིས་ཚིག་པ་རེད། མུ་མཐུད་ནས་ངུ་ཞོར་འདི་ལྟར་ལབ། ངའི་སྤུ་མེ་ཡིས་ཚིག་སོང་། ངའི་སྤུ་འཇམ་པོ་དེ་ཚོ་མེད་པ་ཆགས་སོང་ཞེས་ངུས་པ་རེད།
بَدَأَتْ فَرَسُ النَّهْرِ بِالبُكَاءِ ثُمَّ رَكَضَتْ إِلَى اَلْمَاءِ. لَقَدْ أَحْرَقَتْ اَلنَّارُ كُلَّ شَعْرهَا.
ظَلَّت فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَبْكِي، “لَقَدْ اِحْتَرَقَ كُلُّ شَعْري بِالنَّارِ، لَقَدْ أَحْرَقْتِ كُلَّ شَعْري ذَهَبَ كُلُّ شَعْرِي! شَعْرِي اَلجَمِيلُ، شَعْرِي اَلْجَميلُ”!
མཚོ་ཕག་གི་ལུས་པོའི་སྤུ་ཚིག་པས་རི་བོང་སེམས་པ་དགའ་བ་རེད། འདི་འདྲ་བྱུང་པའི་དབང་གིས་དུས་ད་ལྟ་ཡིན་ན་ཡང་མཚོ་ཕག་ཆུ་ཁ་ནས་ཐག་རིང་སར་རྩ་བ་ནས་འགྲོ་ནུས་ཀྱི་མེད།
فَرِحَ الأَرْنَبُ أَنَّ شَعْرَ فَرَسِ النَّهْرِ قَدْ احْتَرَقَ.
وَحَتَّى يَوْمِنَا هَذَا، وَخَوْفًا مِنَ النَّارِ، لاَ تَبْتَعِدُ فَرَسُ النَّهْرِ عَنِ المَاءِ أَبَدًا.
