སྔོན་མ་སྔོན་མ་ཞིག་ལ། ས་ཆ་ཞིག་ན་འཚོ་བ་སྐྱིད་པོར་ཡོད་པའི་ཁྱིམ་ཚང་ཞིག་ཡོད་པ་རེད།
فِي يَوْمٍ مِنَ الأَيَّامِ، كَانَتْ هُنَاكَ عَائِلَةٌ سَعِيدَةٌ.
ཁོང་ཚོས་ནང་འཛིང་རྩ་བ་ནས་བྱས་མྱོང་མེད་ལ།། ཁོང་ཚོས་ཕ་མ་གཉིས་ཀར་ནང་ལས་དང་ཞིང་ལས་ཐད་ལ་རོགས་པ་བྱས་པ་རེད།
لَمْ يَحْدُثْ بَيْنَهُمْ أَيُّ خِلَافٍ قَطُّ. كَانُوا دَائِمًا يُعَاوِنُونَ وَالِدَيْهِمْ فِي الحَقْلِ وَفِي المَنْزِلِ.
ཡིན་ན་ཡང་། ཁོང་ཚོ་མེའི་འགྲམ་དུ་འགྲོ་ཆོག་གི་ཡོད་མ་རེད།
لَكِنْ لَمْ يُسْمَحْ لَهُمْ بِالاِقْتِرَابِ مِنَ النَّارِ أَبَداً.
ལས་ཀ་ཚང་མ་མཚན་ལ་བྱས་དགོས་གི་ཡོད་རེད། གང་ཡིན་ཟེར་ན། ཁོང་ཚོའི་གཟུགས་པོ་ནི་ལ་ཆ་ཡིས་གྲུབ་ཡོད་པ་རེད།
كَانَ عَلَيْهِمْ القِيَامُ بِكُلِّ مَا لَدَيْهِمْ مِنْ أَعْمَالٍ خِلَالَ اللَّيلِ، لِأَنَّهُمْ مَصْنُوعُونَ مِنَ الشَّمْعِ.
ཡིན་ན་ཡང་། བུ་གཅིག་ནི་ཕྱིར་ཉི་མའི་ནང་ལ་འགྲོ་འདོད་ཆེན་པོ་བྱུང་།
وَلَكِنَّ أَحَدَ الأَوْلَادِ كَانَ يَتُوقُ إِلَى الخُرُوجِ فِي ضَوْءِ الشَّمْسِ.
ཉིན་གཅིག་ཁོ་རང་ལ་སེམས་ཀྱིས་མི་བཟོད་པའི་ཕྱིར་འགྲོ་འདོད་ཆེན་པོ་ཞིག་སྐྱེས། བུ་སྦུན་ཚོས་ཁོར་ཉེན་བརྡ་བཏང་བ་རེད།
وَذَاتَ يَوْمٍ اشْتَدَّتْ رَغْبَتُهُ فِي الخُرُوجِ فِي النَّهَارِ، فَحَذَّرَهُ إِخْوَتُهُ…
ཡིན་ན་ཡང་དེ་ཕྱི་དྲག་པ་རེད། ཁོ་ནི་ཉི་མའི་དྲོད་ཀྱི་ནང་དུ་བཞུར་པ་རེད།
وَلَكِنْ بَعْدَ فَوَاتِ الأَوَانِ! فَقَدْ ذَابَ فِي الشَّمْسِ الحَارِقَةِ.
བུ་སྤུན་ཚོས་སོ་སོའི་སྤུན་ཞིག་བཞུར་སོང་བ་མཐོང་པས་སེམས་པ་ཧ་ཅང་སྐྱོ།
كَانَ أَطْفَالُ الشَّمْسِ حَزِينِينَ لِلْغَايَةِ لِرُؤْيَةِ أَخِيهِمْ يَذُوبُ.
ཡིན་ན་ཡང་། ད་ཁོང་ཚོས་འཆར་གཞི་ཞིག་བཏིང་བ་རེད། ཁོང་ཚོས་བཞུས་ཟིན་པའི་ལ་ཆ་དེ་རྡོག་རྡོག་བྱས་ནས་བྱ་གཟུགས་ཤིག་བཟོས་པ་རེད།
إِلَّا أَنَّهُمْ قَامُوا بِتَشْكِيلِ قِطْعَةِ الشَّمْعِ المُنْصَهِرِ إِلَى طَيْرٍ.
ཁོང་ཚོས་བྱ་གཟུགས་ཀྱི་ལ་ཆ་དེ་རི་མགོར་ཁྱེར་ནས་ཕྱིན་པ་རེད།
بَعْدَ ذَلِكَ، أَخَذُوا أَخَاهُمْ المُتَشَكِّلَ عَلَى هَيْئَةِ طَيْرٍ إِلَى جَبَلٍ عَالٍ.
ཞོགས་པར་ཉི་མ་ཤར་ཡོང་པའི་སྐབས། ཁོས་བྱ་སྐད་སྙན་མོ་སྒྲོག་བཞིན་ནམ་མཁར་འཕུར་ཕྱིན་པ་རེད།
وَمَعَ بُزُوغِ الشَّمْسِ، طَارَ بَعِيداً وَهْوَ يُغَنِّي فِي ضَوْءِ النَّهَارِ.
