كانت الفتاة الصغيرة هي أول من رأى الشبح الغامض قادماً من بعيد.
آن دختر کوچک بود که اول آن شکل مرکیله را از فاصلهی دور دید.
.یوې وړې جینۍ ته په لرې فاصله کې یو شکل تر سترګو شو
وباقتراب الشكل الغامض منها، تبينت الفتاة بأنه شبح امرأة حامل.
وقتی که شکل نزدیکتر شد، او دید که آن یک زن باردار سنگین است.
څومره چې شکل رانېږدې کېده، هغې ولیدل چې دا یوه امیندواره مېرمن ده.
تقدمت الفتاة نحو المرأة واقتربت منها، ببعض الخجل لكن بكل شجاعة. قال أهل الفتاة:” علينا أن نحتفظ بهذه المرأة بيننا. سوف نقوم بحمايتها هي وصغيرها”.
دختر کوچک با شرمندهگی، اما شجاعانه، به آن زن نزدیک شد. خانوادهی آن دختر کوچک تصمیم گرفتند که “ما باید او را پیش خودما نگه داریم. ما از او و کودکش مراقبت خواهیم کرد.”
شرمنده ، خو ډېره زړور وړه نجلۍ ښځې ته ورنږدې شوه. “موږ باید هغه له ځان سره یوسو،” د کوچنۍ نجلۍ سره راغلو خلکو دا پرېکړه وکړه. “موږ به هغه او د هغې ماشوم خوندي وساتو.”
وبعد مدة وجيزة حان موعد ولادة الصغير. قالت نساء القرية: “هيا ادفعي … هات الغطاء … هات الماء … ادفعيييييييي …”.
کودک به دنیا میآمد. “فشار بده!” “پتو بیاورید!” “آب!” “فشااااااااار بده! ”
لكن، وعندما رأت النسوة المولود قفزن إلى الوراء من هول الصدمة “حمار!”
ولی وقتی آنها کودک را دیدند، همگی از تعجب به عقب پریدند. “یک خر!؟”
کله چې هغوی ماشوم ولیدلو، نو ټول حیران شول او شاته یې ټوپ کړ، او چیغه یې کړه. “وای خر؟!”
بدأت النسوة يتجادلن حول المولود الجديد. البعض قلن بأنهن سوف يحتفظن بالمولود وأمه لأنهن وعدنها بذلك، بينما تخوف البعض الأخر من أنهما قد يكونا نذير شؤم على القرية.
همگی شروع به بحث کردند. عدهای گفتند: “ما قرار گذاشته بودیم که از مادر و نوزاد او مراقبت کنیم، و سر قولما خواهیم ماند”. اما دیگران گفتند که “اینها برایمان بدچانسی میآورند! ”
دوی په خپل منځ کې په بحث پیل وکړ. ځینو وویل: “موږ وویل چې موږ به مور او ماشوم خوندي وساتو، او دا څه وشول.” ځینو نورو یې بی ویل “خو دوی به موږ ته بد بخته کړي!”
وهكذا وجدت المرأة نفسها وحيدة من جديد، تسأل نفسها في حيرة عما يمكن أن تفعله بهذا الطفل الأخرق وبنفسها.
بنابراین آن زن دوباره خودش را تنها یافت. او پیش خودش فکر کرد که با این بچهی عجیب و غریب چه میتواند بکند. او فکر کرد که با خودش چه کند.
ښځه بیا یوازې شوه. هغه حیرانه وه چې د دې بې وزله ماشوم سره څه وکړي. او هم حیرانه وه چې له ځان سره څه وکړي.
وانتهى بها التفكير إلى قبول الأمر، فهذا الحمار ابنها وهي الآن أمه.
اما در آخر او مجبور شد بپذیرد که آن خر، کودک خود اوست و او مادرش است.
ولو أن الجحش حافظ على حجمه الصغير لاختلف الأمر. لكن الجحش بدأ يكبر ويكبر حتى لم يعد بإمكان الأم حمله على ظهرها. وكان غير قادر على أن يسلك سلوك الآدميين مهما فعل ومهما حاول ذلك. أحست الأم بالتعب والإحباط، وكانت تكلفه أحيانا بأعمال يقوم بها الحيوانات.
حالا اگر کودک همانقدر کوچک میماند همه چیز میتوانست متفاوت باشد. اما، آن کره خر بزرگ و بزرگتر شد تا اینکه دیگر نمیتوانست روی کمر مادرش جا بگیرد و با اینکه خیلی تلاش میکرد نمیتوانست مانند یک انسان عمل کند. مادرش اغلب خسته و درمانده بود. بعضی وقتها او را مجبور میکرد که کارهایی انجام دهد که مخصوص حیوانات است.
که ماشوم همداسې کوچنی پاتې شوی وای، ممکن هر څه توپیر موندلی وی. مګر د خره ماشوم وده وکړه او لوی شو. دومره لوی شو چې نور یې مور نه شو کولی چې هغه په خپلې شا وګرځوي. څومره یې چې هم هڅه وکړي، د انسان په څیر چلند یې نشو کولی. د هغه مور به ډیری وخت ستړې او مایوسه وه. ځینې وختونه به یې هغه هڅاوه چې ځینې پورې اړوند کارونه ترسره کړي .
نما بداخل الحمار شعور بالغضب والارتباك. إذ هو لا يعرف ما يفعله ولا من يكون ولا كيف يكون. وفي يوم من الأيام، بلغ الغضب بالحمار منتهاه لدرجة انه ركل أمَّه وأوقعها أرضا.
احساس سردرگمی و عصبانیت در درون خر به وجود آمد. او نه میتوانست این کار را انجام بدهد و نه آن کار را. او نه میتوانست مانند انسان باشد و نه مانند حیوان. او به حدی عصبانی شد که یک روز مادرش را با لگد زد و به زمین انداخت.
خر ډېر وارخطا او غصه ؤ. هغه دا نشي کولی او هغه نشي کولی. هغه داسې نه شي کېدلی او هغه نشي کېدلی داسې وي. هغه ډېر زیات په غوسه شو، او یوه ورځ یې مور په ځمکه وویشتله.
شعر الحمار بعدها بالخجل الشديد لما بدر منه في حق أمه وانبرى هارباً بعيداً.
خرشدیدا احساس پشیمانی کرد. او شروع به فرار کرد و تا جایی که میتوانست سریعا دور شد.
خر ډېر زیات شرمېده. هغه لرې یو ځای ته وتښتېده.
ولما توقف عن الجري، كان الظلام قد أرخى سدوله على المكان فإذا بالحمار يضيع طريقه وإذا به يهمس للظلام: “هييه … هاو؟” ويردد رجع الصدى: “هييه … هاو؟”. وجد الحمار نفسه وحيدا فتكوم على نفسه وخلد إلى نوم عميق مضطرب.
زمانی که دویدن را متوقف کرد، شب شده بود، و خر گم شده بود. “عرعر؟” در تاریکی به آرامی زمزمه میکرد، “عرعر؟” صدای عرعرش انعکاس داشت. او تنها بود. در یک چقری سخت دور خودش پیچید، او به یک خواب عمیق و آزاردهنده رفت.
وعندما استفاق من نومه، وجد شيخاً غريباً واقفاً عند رأسه محدقاً فيه. نظر الحمار في عيني الشيخ وبدأ يشعر ببصيص من الأمل.
زمانی که خر بیدار شد، دید که یک مرد عجیب و غریب مسن به او خیره شده است. او در چشمان او نگاه کرد و ذرهای احساس امیدواری کرد.
خر له خوبه راویښ شو، په یو نابلد بوډا سړي یې سترګې ولګېدې چې ده ته په ځیر ځیر سره ګوري. هغه د زاړه سړي سترګو ته وکتل او د امید احساس یې پیدا شو.
انتقل الحمار للعيش مع الشيخ، فعلمه أساليب عديدة للعيش. استمع الاثنان إلى بعضهما وتعلما الكثير من بعضهما وتعاونا وضحكا كثيرا معا.
خر رفت که با آن مرد مسن زندهگی کند. او به خر یاد داد که چگونه به بقای زندهگی خود ادامه دهد. خر به حرفهای او گوش داد و از او یاد گرفت و همین طور مرد مسن. آنها به یکدیگر کمک میکردند و با هم میخندیدند.
خر د بوډا سره د اوسېدو په موخه روان ، چا چې هغه د ځان ساتنې او ژوندي پاتې کیدو ډیری لارې ښودلې وې. خره ډېر څه زده کړل، او بوډا هم ډېر څه زده کړل. دوی یو د بل سره مرسته وکړه، او دوی یوځای خوښ و.
وفي صباح أحد الأيام، طلب الشيخ من الحمار أن يحمله إلى قمة الجبل.
یک روز صبح، مرد مسن از خر خواست که او را به بالای کوه ببرد.
یو سهار، بوډا له خره څخه وغوښتل چې هغه د غر سر ته ورسوي.
وهناك بين السحب، خلد الاثنان إلى النوم. حلم الحمار بأن أمه مريضة وبأنها تناديه. وعندما استفاق من نومه،
بر فراز قلهی کوه در میان ابرها، آنها به خواب رفتند. خر خواب دید که مادرش مریض است واو را صدا میزند و وقتی که او بیدار شد…
د ورېځو په منځ کې، هلته په لوړه دواړه ویده شول. خره خوب وليده، چې مور يې ناروغه ده او ده ته غږ کوي. کله چې خر له خوبه راویښ شو …
وجد الغيوم قد اختفت، وكذا صديقه الشيخ.
ابرها به همراه دوستش، آن مرد مسن، ناپدید شده بودند.
… ورېځې نه وې او ملګری یې “زوړ سړی” هم نه معلومېده.
عندها، عرف الحمار ما يجب عليه فعله.
خر نهایتا متوجه شد که باید چه کاری انجام دهد.
خر په پای کې پوه شو چې باید څه وکړي.
ولدى رجوعه إلى البيت وجد أمه وحيدة ترثي ابنها المفقود. حدق الاثنان في بعضهما لفترة طويلة ثم عانق كل منهما الآخر عناقا حارا.
خر مادرش را پیدا کرد، تنها و در ماتم از دست دادن فرزندش. آنها به مدت طولانی به هم خیره شدند. وسپس خیلی محکم همدیگر را در آغوش گرفتند.
كبر الحمار وأمه معاً ووجدا لنفسيهما سبلاً عديدة للتعايش في سلام جنباً إلى جنب. وشيئاً فشيئاً، بدأت عائلات أخرى تستقر حول الحمار وأمه.
کره خر و مادرش با هم بزرگ شدند و راه های زیادی را برای کنار هم زندهگی کردن پیدا کردند. کم کم، همهی اطرافیانشان، دیگر خانوادهها در آنجا شروع به زندهگی کردند.
