روزی روزِگاری خانِوادِه ای بودَند کهِ شاد زِندگی می کَردَند.
Egyszer volt, hol nem volt, élt egyszer egy boldog család.
آنها هیچوَقت با هَم نَجنگیدند. آنها دَرخانه وَ زَمین هایِ کِشاوَرزی به پِدَر وَ مادَرِشان کُمَک کَردَند.
A gyerekek sohasem veszekedtek. Otthon és a földeken is segítettek szüleiknek.
وَلی آنها اِجازهِ یِ نَزدیک شِدَن به آتَش را نَداشتَند.
Azonban nem mehettek a tűz közelébe.
آنها مَجبور بودند کِه تَمام کارهایِشان را دَر طول شَب اَنجام دَهند. چون بَدَنِشان اَز جِنسِ موم بود.
Minden munkájukat éjszaka kellett végezniük, mert a gyerekek viaszból voltak.
اَما یِکی اَز پِسَرها آرزو داشت کِه دَر زیر نورِ آفتاب بیرون بِرَوَد.
A legkisebb fiú nagyon vágyott rá, hogy egyszer lássa a napot.
یِک روز، دیگر نَتوانِست طاقَت بیاوَرَد. بَرادَرهایَش بهِ او هُشدار دادَند کهِ بیرون نَرَوَد.
Egy nap ez a vágy eluralkodott rajta. Hiába figyelmeztették testvérei…
اَما دیگر خِیلی دیر شُده بود! او دَر اَثَرِ آفتابِ سوزان ذوب شُد.
Már túl késő volt! Elolvadt a forró napon.
بَچه هایِ مومی خِیلی ناراحَت شُدَند کِه دیدند بَرادَرِشان دَر جِلویِ چشمِشان ذوب شد.
A viaszgyermekek nagyon szomorúak voltak, mert látták, hogy testvérük elolvadt.
وَلی بَچه ها یِک نَقشه کِشیدند. آنها گُلولِه یِ ذُوب شُدِهِ یِ موم را بِه شِکلِ یِک پَرَندِه دَر آوَردَند.
Hirtelen jó ötletük támadt. Az olvadt viaszból madarat formáltak.
آنها بَرادَرِشان را کِه بِه شِکلِ پَرَندِه دَر آمَدِه بود را بالایِ یِک کوهِ بُلَند بُردَند.
Majd elvitték a madárrá formált bátyjukat egy magas hegyre.
وَقتی کِه آفتاب طلوع کَرد بَرادَرِشان هَمین طور کِه آواز می خواند بِه دوردَست ها پَرواز کَرد.
Ahogy a nap felkelt, a madár énekelve repült tova a reggeli napfénybe.
