یِک روز، خَرگوش داشت کِنارِ رودخانِه راه می‌رَفت.
Μια μέρα, το Κουνέλι περπατούσε δίπλα στο ποτάμι.
کَرگَدَن هَم بَرایِ قَدَم زَدَن وَ خوردَنِ مِقداری عَلَفِ سَبزِ دِلپَذیرآنجا بود.
Ο Ιπποπόταμος ήταν εκεί επίσης, πηγαίνοντας μια βόλτα και τρώγοντας κάποιο ωραίο πράσινο γρασίδι.
کَرگَدَن خَرگوشی را که آنجا بود نَدید وَ اِتفاقی رویِ پایِ خَرگوش ایستاد. خَرگوش شُروع بِه جیغ جیغ کَردَن سَرِ کَرگَدَن کَرد، “هِي تو کَرگَدَن! مُتِوَجِه نیستی کِه رویِ پایِ مَن ایستاده ای؟”
Ο Ιπποπόταμος δεν είδε ότι το Κουνέλι ήταν εκεί και τυχαία πάτησε το πόδι του Κουνελιού. Το Κουνέλι άρχισε να φωνάζει στον Ιπποπόταμο: «Εσύ Ιπποπόταμε! Δεν μπορείς να δεις ότι πατάς το πόδι μου;»
کَرگَدَن اَز خَرگوش عُذرخواهی کَرد، “مَن خِیلی مُتِاسِفَم. مَن تو را نَدیدم. خواهِش می‌کُنَم مَن را بِبَخش! “وَلی خَرگوش گوش نِمی‌داد وَ سَرِ کَرگَدَن داد زَد وَ گُفت”تو اَز عَمد این کار راکَردی! یِک روز، خواهی دید! تو باید تاوانِ این کارَت را بِدَهی.”
Ο Ιπποπόταμος απολογήθηκε στο Κουνέλι: «Λυπάμαι πολύ. Δεν σε είδα. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με!» Αλλά το Κουνέλι δεν άκουσε και άρχισε να ουρλιάζει στον Ιπποπόταμο: «Το έκανες σκόπιμα! Κάποια μέρα θα δεις! Θα το πληρώσεις!»
خَرگوش رَفت تا آتَش پِیدا کُنَد وَگُفت، “بُرو، وَقتی کِه کَرگَدَن اَز آب بیرون آمَد تا عَلَف بِخورَد، او را بِسوزان. او رویِ مَن پا گُذاشت!” آتَش پاسُخ داد، “هیچ مُشکِلی نیست، خَرگوش جان، دوستِ مَن، مَن آنچِه را کِه تو خواستی اَنجام می‌دَهَم.”
Το Κουνέλι πήγε να βρει τη Φωτιά και είπε: «Πήγαινε να κάψεις τον Ιπποπόταμο όταν βγαίνει από το νερό να φάει γρασίδι. Αυτή με πάτησε!» Η Φωτιά απάντησε: «Κανένα πρόβλήμα, Κουνέλι, φίλε μου. Θα κάνω ακριβώς αυτό που ζητάς».
بَعداً، کَرگَدَن داشت دور اَز رودخانِه عَلَف می‌خورد کِه ناگَهان، آتَش او را فَرا گِرِفت. آتَش زَبانِه کِشید. شُعلِه هایِ آتَش شُروع بِه سوزاندَنِ موهایِ کَرگَدَن کَردَند.
Αργότερα, ο Ιπποπόταμος έτρωγε γρασίδι μακριά από το ποτάμι όταν: «Φουυ!» η Φωτιά ξέσπασε σε φλόγα. Οι φλόγες άρχισαν να καίνε τα μαλλιά του Ιπποπόταμου.
کَرگَدَن شُروع بِه گِریه کَرد وَبِه سَمتِ آب دَوید. تَمامِ موهایَش با آتَش سوختِه بود. کَرگَدَن بِه گِریه کَردَنَش اِدامِه داد وَگُفت، “موهایِ مَن دَرآتَش سوخت! هَمِه یِ موهایِ مَن کَندِه شُد! موهایِ قَشَنگَم!”
Ο Ιπποπόταμος ξεκίνησε να κλαίει και έτρεξε για το νερό. Όλα τα μαλλιά της κάηκαν από τη φωτιά. Ο Ιπποπόταμος συνέχισε να κλαίει: «Τα μαλλιά μου έχουν καεί στη φωτιά! Τα μαλλιά μου έχουν φύγει όλα! Τα όμορφα μαλλιά μου!»
خَرگوش خوشحال بود اَز اینکه موهایِ کَرگَدَن سوختِه بود. وَ تا اِمروز بِه خاطِرِ تَرس اَز آتَش، کَرگَدَن هیچوَقت دورتَر اَز آن رودخانه نَرفتِه اَست.
Το Κουνέλι ήταν χαρούμενο που τα μαλλιά του Ιπποπόταμου κάηκαν. Και μέχρι σήμερα, από το φόβο της φωτιάς, ο Ιπποπόταμος δεν πηγαίνει ποτέ μακριά από το νερό.
