တစ်ခါတုန်းက အလွန်ဗိုက်ဆာတဲ့ မိကျောင်းတစ်ကောင်ရှိပါတယ်။
فِي يَوْمٍ مِنَ الأَيَّامِ، كَانَ هُنَالِكَ تِمْسَاحٌ جَائِعٌ.
သူဟာ အစာကို နှေးနှေးကွေးကွေးနဲ့ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှာပါတယ်။ ပြီးတဲ့နောက်…
كَانَ يَبْحَثُ عَنِ الطَّعَامِ بِبُطْءٍ وَهُدُوءٍ.
وَفَجْأَةً…
ဖောင်း!!! မိကျောင်းက တိုက်ခိုက်ပါတော့တယ်။
طجججج!!! قَفَزَ التِّمْسَاحُ!
ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူဟာ ဗိုက်မဆာတော့ဘဲ ပျော်ရွှင်နေပါတယ်။
لَمْ يَعُدْ التِّمْسَاحُ جَائِعاً بَعْدَ ذَلِكَ، بَلْ أَصْبَحَ سَعِيدًا.
သူနောက်ထပ်တစ်ခါ မဆာလောင်ခင်အထိပေါ့။
إِلَى أَنْ يَجُوعَ مَرَّةً أُخْرَى.
