Download PDF
Back to stories list

نوزیبیلے اور تین بال ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་དང་སྐྲ་ཉག་མ་གསུམ། Nozibele and the three hairs

Written by Tessa Welch

Illustrated by Wiehan de Jager

Translated by Samrina Sana

Read by Sadia Shad

Language Urdu

Level Level 3

Narrate full story

Reading speed

Autoplay story


کافی عرصہ پہلے تین لڑکیاں لکڑیاں اکھٹی کرنے باہر نکلیں۔

གནའ་སྔ་མོ་བུ་མོ་གྲོགས་མོ་གསུམ་མེ་ཤིང་འཐུ་རུ་ཕྱིན་པ་རེད།

A long time ago, three girls went out to collect wood.


وہ ایک گرم دن تھا اس لیے وہ نیچے دریا میں تیرنے چلی گئیں۔ وہ پانی میں کھلیں اور مل کر پانی اچھالا۔

ཉིན་དེར་ཚ་བ་ཆེན་པོ་ཡོད་སྟབས་ཁོང་ཚོ་གཤམ་གྱི་གཙང་བོའི་ནང་དུ་ཆུ་རྐྱལ་དུ་ཕྱིན་པ་རེད། ཁོང་ཚོ་རྩེད་མོ་རྩེས་བཞིན་དང་། ཆུ་གཏོར་བཞིན། ཆུ་རྐྱལ་ནས་བསྡད་པ་རེད།

It was a hot day so they went down to the river to swim. They played and splashed and swam in the water.


اچانک اُنہیں احساس ہوا کہ کافی دیر ہو چکی ہے۔ وہ واپس گاوں کی طرف بھاگیں۔

མཐའ་མ་དེར་ཁོང་ཚོས་འཕྱི་བོ་ཆགས་ཚར་པ་གཞི་ནས་ཤེས་པ་དང་། བྲེལ་འཚུབ་ངང་ཕྱིར་གྲོང་གསེབ་ལ་ལོག་ཕྱིན་པ་རེད།

Suddenly, they realised that it was late. They hurried back to the village.


گھر کے قریب پہنچ کر نوزیبیلے نے اپنا ہاتھ گردن پر رکھا۔ وہ اپنا ہار کہیں بھول آئی۔ میرے ساتھ واپس چلو اُس نے اپنی دوستوں سے منت کی، لیکن اُس کی دوستوں نے دیر ہونے کی وجہ سے انکار کر دیا۔

ཁོང་ཚོ་ཁྱིམ་གྱི་ཉེ་འགྲམ་དུ་བསླེབས་སྐབས་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས་རང་གི་སྐེ་ལ་ལག་པ་འཆང་ཙམ་བྱས་པ་དང་། མོ་རང་གི་མགུལ་རྒྱན་ཆུ་རྐྱལ་ས་ནས་ལྷག་པ་ཤེས་པ་རེད། “སྐུ་མཁྱེན། ངའི་རོགས་པར་འགྲོ་རོགས།” མོས་རང་གི་གྲོགས་མོ་གཉིས་ལ་དེ་ལྟར་ཞུ་བ་འཐེན་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། གྲོགས་མོ་གཉིས་ཀྱིས་ད་ནི་འཕྱི་དྲག་པ་རེད་ཅེས་བཤད་དེ་མ་ཕྱིན་པ་རེད།

When they were nearly home, Nozibele put her hand to her neck. She had forgotten her necklace! “Please come back with me!” she begged her friends. But her friends said it was too late.


اس لیے نوزیبیلے اکیلی در یا پر چلی گئی۔ اُسے اپنا ہار ملا اور وہ گھر کی طرف بھاگی۔ لیکن وہ اندھیرے میں کھو گئی۔

བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་མོ་རང་གཅིག་པོ་ཕྱིར་གཙང་བོའི་ཁར་ཕྱིན་ཏེ། མགུལ་རྒྱན་བརྙེད་ནས་ཕྱིར་མགྱོགས་པོར་ཡོང་བ་རེད། ཡིན་ནའང་སྐབས་དེར་ནག་ཁུང་ནང་ནས་མོས་ལམ་ཁ་བརླག་པ་རེད།

So Nozibele went back to the river alone. She found her necklace and hurried home. But she got lost in the dark.


دور فاصلے پر اُسے ایک جھونپڑی سے روشنی آتی دیکھائی دی۔ وہ بھاگتی ہوئی اُس کے پاس پہنچی اور دروازے پر دستک دی۔

མོས་ཐག་རིང་གི་ཁང་ཆུང་ཞིག་གི་ནང་ནས་གློག་སྒྲོན་གྱི་འོད་ཅིག་མཐོང་བ་དང་། མགྱོགས་པོར་ཁང་ཆུང་དེའི་ཕྱོགས་སུ་ཕྱིན་ཏེ་སྒོ་བརྡུང་བ་རེད།

In the distance she saw light coming from a hut. She hurried towards it and knocked at the door.


وہ حیرت زدہ تھی، کہ ایک کتے نے دروازہ کھولا اور پوچھا ‘تمہیں کیا چاہیے؟’ نوزیبیلے نے کہا کہ میں کھو گئی ہوں، مجھے سونے کے لیے جگہ چاہیے۔ کتے نے کہا اندر آجاوٴ ورنہ تو میں تمہیں کاٹوں گا۔ اس لیے نوزیبیلے اندر آگئی۔

བསམ་ཡུལ་ལས་འདས་པ་ཞིག་ལ། ཁྱི་ཞིག་གིས་སྒོ་ཕྱེ་སྟེ། “ཁྱོད་ལ་ག་རེ་དགོས་”ཞེས་དྲིས་པ་རེད། བུ་མོས་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས། “ངས་ཡུལ་ལ་འགྲོ་སའི་ལམ་ཁ་བརླག་སོང་། ང་ཉལ་ས་ཞིག་དགོས་ཀྱི་འདུག་ཅེས་བཤད་པ་རེད།” ཁྱི་དེས་ཕྱིར། “ནང་ལ་ཤོག དེ་མིན་ཚེ་ངས་སོ་རྒྱག་གི་ཡིན་”ཅེས་བཤད་པ་རེད། དེ་ལྟར་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཁང་ཆུང་དེའི་ནང་དུ་འཛུལ་བ་རེད།

To her surprise, a dog opened the door and said, “What do you want?” “I’m lost and I need a place to sleep,” said Nozibele. “Come in, or I’ll bite you!” said the dog. So Nozibele went in.


پھر کتے نے کہا میرے لیے کھانا پکاو! لیکن میں نے کبھی کتے کے لیے کھانا نہیں بنایا اُس نے جواب دیا۔ پکاو، ورنہ میں تمہیں کاٹ لوں گا کتے نے کہا۔ اس لیے نوزیبیلے نے کتے کے لیے کچھ کھانا پکایا۔

དེ་ནས་ཁྱི་དེས། “ང་ལ་ཁ་ལག་བཟོ་རོགས།” ཞེས་བཤད་པ་རེད། བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས། “ངས་ཁྱི་ཞིག་ལ་ཁ་ལག་བཟོ་མྱོང་མེད།” ཅེས་བཤད། “ཁ་ལག་བཟོས། དེ་མིན་ཚེ་ངས་སོ་རྒྱག་གི་ཡིན།” ཅེས་ཁྱི་དེས་བཤད་པ་རེད། དེ་ལྟར་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས་ཁྱི་དེ་ལ་ཁ་ལག་བཟོས་པ་རེད།

Then the dog said, “Cook for me!” “But I’ve never cooked for a dog before,” she answered. “Cook, or I’ll bite you!” said the dog. So Nozibele cooked some food for the dog.


پھر کتے نے کہا، میرے لیے بستر لگاو! نوزیبیلے نے جواب دیا میں نے کبھی کتے کے لیے بستر نہیں لگایا۔ کتے نے کہا بستر لگاو، ورنہ میں تمہیں کاٹ جاوٴں گا۔ اس لیے نوزیبیلے نے بستر لگایا۔

དེ་རྗེས་ཁྱི་དེ་ཡིས། “ང་ལ་ཉལ་ས་བཟོ་རོགས།” ཞེས་བཤད་པ་རེད། བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས། “ངས་ཁྱི་ཞིག་ལ་ཉལ་ས་བཟོ་མྱོང་མེད།” ཅེས་བཤད་པ་རེད། ཁྱི་དེས། “ཉལ་ས་བཟོས། དེ་མ་གཏོགས་ངས་སོ་རྒྱག་གི་ཡིན།” ཅེས་བཤད་པ་རེད། དེ་ལྟར་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས་ཁྱི་དེ་ལ་ཉལ་ས་བཟོས་པ་རེད།

Then the dog said, “Make the bed for me!” Nozibele answered, “I’ve never made a bed for a dog.” “Make the bed, or I’ll bite you!” the dog said. So Nozibele made the bed.


ہر دن اُسے کھانا پکانا پڑتا اورکتے کے لیے صفائی ستھرائی کا خیال رکھنا پڑتا۔ پھر ایک دن کتے نے کہا نوزیبیلے آج مجھے کچھ دوستوں سے ملنے جانا ہے۔ گھر صاف کر دو۔ جب تک میں واپس آوں کھانا بناوٴ اور میری چیزیں دھو دو۔

དེ་ནས་བཟུང་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས་ཉིན་རྟག་པར་ཁྱི་དེ་ལ་ཁ་ལག་བཟོས། ཁྱིམ་ལ་གད་བརྡར་བྱས། དུག་ལོག་བཀྲུ་བ་སོགས་བྱས་པ་རེད། ཉི་མ་གཅིག་ལ་ཁྱི་དེས། “ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ། དེ་རིང་ང་གྲོགས་པོ་འགའ་ལ་ཐུག་འཕྲད་དུ་འགྲོ་དགོས་ཀྱི་ཡོད། ང་ཕྱིར་མ་སླེབས་སྔོན་དུ་ཁྱིམ་ལ་གད་བརྡར་བྱས། ཁ་ལག་བཟོས། ངའི་ཅ་ལག་ཚང་མ་བཀྲུས་ནས་ཞོག” ཅེས་བཤད་པ་རེད།

Every day she had to cook and sweep and wash for the dog. Then one day the dog said, “Nozibele, today I have to visit some friends. Sweep the house, cook the food and wash my things before I come back.”


کتے کے جانے کے فوراً بعد نوزیبیلے نے اپنے سر سے تین بال نکالے۔ ایک بال اُس نے بستر کے نیچے رکھا، ایک بال دروازے کے پیچھے اور ایک بال باڑے میں رکھا۔ پھر وہ گھر کی طرف بھاگی جتنا تیز وہ بھاگ سکتی تھی۔

ཁྱི་དེ་ཕྱི་ལ་ཕྱིན་མ་ཐག་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས་རང་གི་སྐྲ་ཉག་མ་གསུམ་བཏོགས་ཏེ། སྐྲ་རྐང་གཅིག་ཉལ་ཁྲིའི་འོག་དང་། སྐྲ་རྐང་གཅིག་སྒོ་ཡི་རྒྱབ། སྐྲ་རྐང་གཅིག་ར་སྐོར་ནང་དུ་བཞག་རྗེས་མགྱོགས་པོར་ཕྱིར་རང་གི་ཁྱིམ་དུ་བྲོས་ཕྱིན་པ་རེད།

As soon as the dog had gone, Nozibele took three hairs from her head. She put one hair under the bed, one behind the door, and one in the kraal. Then she ran home as fast as she could.


جب کتا واپس آیا، اُس نے نوزیبیلے کو تلاش کیا۔ نوزیبیلے، تم کہاں ہو؟ وہ چلایا۔ میں یہاں ہوں بستر کے نیچے، پہلے بال نے آواز دی۔ میں یہاں ہوں دروازے کے پیچھے دوسرے بال نے آواز دی۔ میں یہاں باڑے میں ہوں، تیسرے بال نے آواز دی۔

ཁྱི་དེ་ཕྱིར་ནང་ལ་འབྱོར་མ་ཐག་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་བཙལ་བ་རེད། “ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ། ཁྱོད་གང་ན་ཡོད།” ཁྱི་དེས་སྐད་བརྒྱབ་ནས་བོས་པ་རེད། “ང་འདི་ན་ཡོད། ཉལ་ཁྲིའི་འོག་ན།” ཅེས་སྐྲ་རྐང་དང་པོས་བཤད་པ་རེད། “ང་འདི་ན་ཡོད། སྒོ་ཡི་རྒྱབ་ན།” ཅེས་སྐྲ་རྐང་གཉིས་པས་སྐད་བརྒྱབ་པ་རེད། “ང་འདི་ན་ཡོད། ར་སྐོར་ནང་ན།” ཅེས་སྐྲ་རྐང་གསུམ་པས་བཤད་པ་རེད།

When the dog came back, he looked for Nozibele. “Nozibele, where are you?” he shouted. “I’m here, under the bed,” said the first hair. “I’m here, behind the door,” said the second hair. “I’m here, in the kraal,” said the third hair.


پھر کتے کو پتہ چل گیا کہ نوزیبیلے اُس کے ساتھ کھیل کھیل رہی ہے۔ اس لیے وہ گاوں کی طرف بھاگا۔ لیکن نوزیبیلے کے بھائی وہاں ہاتھوں میں بڑے بڑے ڈنڈے لیے اسکا انتظار کر رہے تھے۔ کتا واپس مڑا اور بھاگ گیا اور آج تک کبھی دکھائی نہیں دیا۔

དེ་ནས་ཁྱི་དེས་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡིས་ཁོ་ལ་མགོ་སྐོར་བཏང་བ་ཤེས་ཏེ། གང་མགྱོགས་ཅི་མགྱོགས་ཀྱིས་རྒྱུག་པ་རེད། བུ་མོའི་གྲོང་གསེབ་བར་དུ་མཚམས་མ་བཞག་པར་རྒྱུག་པ་རེད། ཁོ་རང་གྲོང་གསེབ་དེར་འབྱོར་དུས་བུ་མོ་ནོ་རྫི་བྷེ་ལེ་ཡི་སྤུན་མཆེད་རྣམས་ཀྱིས་རྒྱུག་པ་རིང་པོ་རེ་བཟུང་སྟེ་སྒུག་བསྡད་ཡོད་པ་རེད། ཁྱི་དེས་བུ་མོའི་སྤུན་མཆེད་དེ་དག་མཐོང་མ་ཐག་ཁ་ཕྱིར་འཁོར་ཏེ་བྲོས་ཕྱིན་པ་རེད། དུས་དེ་ནས་བཟུང་ཁོ་ཕྱིར་གྲོང་གསེབ་དེར་ཡོང་མ་ཐུབ་པ་རེད།

Then the dog knew that Nozibele had tricked him. So he ran and ran all the way to the village. But Nozibele’s brothers were waiting there with big sticks. The dog turned and ran away and has never been seen since.


Written by: Tessa Welch
Illustrated by: Wiehan de Jager
Translated by: Samrina Sana
Read by: Sadia Shad
Language: Urdu
Level: Level 3
Source: Nozibele and the three hairs from African Storybook
Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 International License.
Options
Back to stories list Download PDF