یوه ورځ مور جانې ډېرې میوې راوړې.
Eines Tages holt Mama viel Obst.
موږ ترې پوښتنه وکړه، “کله دا ميوې خوړلاى شو؟” مور جانې وویل، “موږ به دا میوې د شپې خورو.”
„Wann können wir etwas Obst essen?“, fragen wir. „Wir essen das Obst heute Abend“, sagt Mama.
خو زما ورور رحیم کنجوس دی. هغه د ټولو میوو خوند ګوري، هغه ټوله میوه خوري.
Mein Bruder Rahim ist gierig. Er probiert das ganze Obst. Er isst sehr viel davon.
زما کوچني ورور چغه کړه: “دا وګورئ رحیم څه کړي؟” ما وویل: “رحیم ډېر وران او خود خواه دی.”
„Guck was Rahim gemacht hat!“, ruft mein kleiner Bruder. „Rahim ist ungezogen und egoistisch“, sage ich.
مور جانه رحیم ته په غوصه ده.
Mama ist böse auf Rahim.
موږ هم رحیم ته په غوصه یو. مګر رحیم هیڅ خفه نه دی.
Wir sind auch böse auf Rahim. Aber Rahim tut es nicht leid.
زما کوچني ورور وپوښتل، “تاسو رحیم ته سزا نه ورکوئ؟”
„Kriegt Rahim keine Strafe?“, fragt kleiner Bruder.
مور جانې ورته وويل: “رحیمه! ته به ډېر ژر بخښنه وغواړې.”
„Rahim, dir wird es bald leid tun“, warnt Mama.
رحیم ناروغ شو.
Rahim geht es bald schlecht.
رحيم ورو وويل: “زما خېټه درد کوي.”
„Mein Bauch tut so weh“, flüstert Rahim.
مور جانه پوهېدله چې داسې به کېږي. میوه رحیم ته سزا ورکوي!
Mama wusste, dass das passiert. Das Obst bestraft Rahim!
وروسته رحیم له موږ ټولو څخه بخښنه وغوښته. “زه به نور هېڅکله حریص نه اوسم.” هغه ژمنه وکړه. او موږ ټول په هغه باور لرو چې نور به حریض نه اوسي.
Später entschuldigt sich Rahim bei uns. „Ich werde nie wieder so gierig sein“, verspricht er. Und wir alle glauben ihm.
