این کالای اَست. او هَفت سال سِن دارَد. دَر زَبان لوباکوسو کِه زَبانِ او می‌باشَد، مَعنایِ اِسمَش - دُختَرِ خوب – است.
Das ist Khalai. Sie ist sieben Jahre alt. Ihr Name bedeutet „die Gute“ in ihrer Sprache Lubukusu.
کالای هَر روز صُبح کِه بیدار می‌شَوَد، با دِرَختِ مالته صُحبَت می‌کُنَد. دِرَختِ مالته لُطفاً، درست رُشد کُن وَ بِه ما مالته‌هایِ رِسیده یِ خوب بِدِه.
Khalai wacht auf und spricht mit dem Orangenbaum: „Bitte, Orangenbaum, gedeihe prächtig und gib uns viele reife Orangen.“
کالای تا مکتب پیاده می‌رَوَد. دَر راه با عَلَف‌ها صُحبَت می‌کُنَد. عَلَف‌ها، لُطفاً بیشتَر رُشد کُنید وَ سَبز شَوید وَ خُشک نَشَوید.
Khalai läuft zur Schule. Auf dem Weg spricht sie mit dem Gras: „Bitte, Gras, wachse grün und vertrockne nicht.“
کالای اَز کِنارِ گُل‌هایِ وَحشی رَد می‌شَوَد. گُل‌هایِ وَحشی، لُطفاً مُرَتَب شِکوفِه کنید کِه مَن بِتَوانَم شُما را دَر موهایَم قَرار دَهَم.
Khalai kommt an Wildblumen vorbei: „Bitte, Blumen, blüht weiter, damit ich euch in mein Haar stecken kann.“
دَر مکتب، کالای با دِرَختی کِه دَر وَسَطِ حَویلی بود صُحبَت کَرد.” دِرَخت لُطفاً، شاخِه‌هایِ بُزُرگ برویان تا ما بِتَوانیم زیر سایه‌ی تو دَرس بِخوانیم.”
In der Schule spricht Khalai mit dem Baum auf dem Schulhof: „Bitte, Baum, lass dir große Äste wachsen, damit wir in deinem Schatten lesen können.“
کالای با حِصارِ اَطرافِ مکتب صُحبَت می‌کُنَد. “لُطفاً مُحکَم وَ قَوی رُشد کُن وَ جِلویِ وارِد شُدَنِ اَفرادِ بَد را بِگیر.”
Khalai spricht mit der Hecke, die ihre Schule umgibt: „Bitte gedeihe prächtig und lass keine bösen Leute hinein.“
وَقتی کالای اَز مکتب بِه خانِه بَرگَشت، دِرَختِ مالته را دید. کالای پُرسید، “آیا مالته‌هایَت هَنوز نَرسیده ؟”
Wenn Khalai von der Schule nach Hause kommt, besucht sie den Orangenbaum. „Sind deine Orangen schon reif?“, fragt Khalai.
کالای آهی کِشید وَگُفت، “مالته‌ها هَنوز سَبز هَستَند.” کالای گُفت، “فَردا تو را خواهَم دید دِرَختِ مالته.” “شاید بَعد تو یِک مالته رِسیده بَرایِ مَن داشتِه باشی!”
„Die Orangen sind noch grün“, seufzt Khalai. „Ich sehe dich morgen wieder, vielleicht hast du ja dann eine reife Orange für mich!“
