Dis a di stuori bout Hngede di Onigaid bod, an wahn krievn yong man niem Gingiile. Wan die wail Gingiile did de out a ont im ier Hngede a mek naiz. Gingiile mout staat waata az im a tingk bout oni. Im stap an lisn gud, an a sorch so til im did si di bod pan di chrii lim uova im ed. “Chitik-chitik-chitik,” di likl bod a shiek op imself, wail im a flai go uova di neks chrii, an di neks wan. “Chitik-chitik-chitik,” im did a kaal an a stap nou an den fi mek shuor se dat Gingiile did a fala im.
Jen la historio de Ngede, la Mielgvida Birdo, kaj avida junulo nomata Gingile. Unun tagon dum Gingile estis ĉasanta li aŭdis la vokon de Ngede. La buŝo de Gingile komencis akvumi pro la penso pri mielo. Li haltis kaj aŭskultis atente, serĉante ĝis li vidis la birdon en la branĉoj super sia kapo. “Ĉitik-ĉitik-ĉitik”, krakis la birdeto, dum li flugis al la sekva arbo, kaj la sekva. “Ĉitik, ĉitik, ĉitik”, li vokis, haltante de tempo al tempo por esti certa, ke Gingile sekvas.
Afta aafan-owa, dem did riich wahn big wail fig chrii. Hngede a jomp op an dong laik im mad aal bout di chrii lim dem. Den im stap pan wahn lim an kak im ed tuwaadz Gingiile laik im a se, “Siit ya! Kom nou! Wa a tek yu so lang?” Gingiile kudn si no biiz fram anda di chrii, bot im did chos Hngede.
Post duonhoro ili atingis grandan sovaĝan figarbon. Ngede freneze saltetis inter la branĉoj. Li tiam staris sur unu branĉo kaj klinis sian kapon al Gingile kvazaŭ dirante, “Jen ĝi! Venu nun! Kio okupas vin tiom longe?” Gingile ne povis vidi iujn abelojn de sub la arbo, sed li fidis Ngede.
So Gingiile pudong im ontin spier anda di chrii, gyada som jrai stik an kech op wahn sumaal faiya. Wen di faiya staat bon gud, im put wahn lang jrai stik inna di migl a di faiya. Di ud di nuon espeshali fi mek op uol iip a sumuok wen it a bon. Im staat klaim, a uol aan pan di kuul en a di stik we a sumuok wid im tiit.
Do Gingile demetis sian ĉaslancon sub la arbon, kunigis kelkajn sekajn branĉetojn kaj faris fajreton. Kiam la fajro bone brulis, li metis longan sekan bastonon en la koron de la fajro. Ĉi tiu ligno estis speciale konata fari multon da fumo dum ĝi brulis. Li komencis grimpi, tenante la malvarmetan finon de la fumanta bastono en siaj dentoj.
Likl afta dat im kuda ier di bizi biiz dem a boz loud. Dem did a go in an out a wahn uol inna di chrii chonk – dem aiv. Wen Gingiile riich di aiv im push di en a di stik wid di sumuok pan it inna di uol. Di biiz dem rosh kom out, mad an beks. Dem flai we bikaaz dem neva laik di sumuok – bot nat bifuor dem gi Gingiile som at sting!
Baldaŭ li aŭdis la laŭtan zumadon de la okupataj abeloj. Ili eniris kaj eliris el kavaĵo en la arbotrunko – sia abelujo. Kiam Gingile atingis la abelujon, li puŝis la fumantan finon de la bastono en la kavon. La abeloj elflugis, koleraj kaj kruelaj. Ili forflugis pro la fumon – sed ne antaŭ ol ili donis al Gingile dolorajn pikilojn!
Wen di biiz dem kom out, Gingiile push im an dem inna di nes. Im tek out som anfol a wieti onikuom, a jrip wid rich oni an fol a fat, wait bruud. Im put di kuom gud-gud inna di pouch we im did a kyari pan im shoulda, an staat klaim dong di chrii.
Kiam la abeloj estis ekstere, Gingile puŝis siajn manojn en la neston. Li elprenis manplenojn da la peza mielĉelaro, gutanta per riĉa mielo kaj plena de dikaj, blankaj larvoj. Li metis la vaksaĵon zorge en la saketon, kiun li portis sur sian ŝultron, kaj komencis grimpi suben laŭ la arbo.
Hngede did ankshos a wach evriting we Gingiile did a du. Im did a wiet fi im lef a fat piis a onikuom az a tangk yuu prezent fi di Onigaid. Hngede jomp fram lim tu lim, niera an niera tu di grong. Fainali Gingiile riich di batam a di chrii. Hngede siddong pan wahn rak stuon nier di bwaai pikni an a wiet fi im riwaad.
Ngede fervore spektis ĉion, kion Gingile faris. Li atendis, ke li lasu dikan pecon de mielĉelaro kiel dankoferon al la Mielgvidisto. Ngede flirtis de branĉo al branĉo, pli kaj pli proksime al la tero. Fine Gingile atingis la fundon de la arbo. Ngede sidis sur rokon proksime al la knabo kaj atendis sian rekompencon.
Bot, Gingiile out di faiya, pik op im spier an staat waak go a im yaad, an naa pie di bod no main. Hngede baal out mad-mad, “Viktaa! Viktaa!” Gingiile stap, an luk pan di likl bod an bos out a loud laaf. “Yu waahn som oni, iihn, mi fren? Ha! Bot a mi du aal a di wok, an get aal a di sting dem. Wa mek mi shuda shier non a dis nais oni wid yu?” Den im waak aaf. Hngede did wel beks! Dis a no no wie fi chriit im! Bot im wuda av im rivenj.
Gingile estingis la fajron, prenis sian lancon kaj ekmarŝis hejmen, ignorante la birdon. Ngede kolere vokis, “VIC-torr! VIC-torrr!” Gingile haltis, fiksrigardis la birdeton kaj laŭte ridis. “Vi volas iom da mielo, ĉu ne, mia amiko? Ha! Sed mi faris la tutan laboron kaj ricevis ĉiujn de la pikojn. Kial mi dividu iun el ĉi tiu dolĉa mielo kun vi?” Poste li ekiris. Ngede furiozis! Ĉi tio ne estis maniero trakti lin! Sed li venĝos.
Wan die bout kopl wiik afta Gingiile ier di oni kaal fram Hngede. Im memba di nais tiesin oni, an ori op an fala di bod agen. Afta im liid Gingiile schriet pan di ej a di faris, Hngede stap an res anda wahn big ambrela maka chrii. “Aaa,” Gingiile tingk tu imself. “Di aiv mos de inna di chrii.” Im ori op an kech wahn sumaal faiya an staat klaim, wid di lim we a sumuok inna im tiit. Hngede siddong an did a wach.
Unun tagon plurajn semajnojn poste Gingile denove aŭdis la mielan vokon de Ngede. Li memoris la bongustan mielon, kaj fervore sekvis la birdon denove. Post gvidado de Gingile laŭ la arbara rando, Ngede haltis por ripozi en granda ombrela dornarbo. “Ahh,” pensis Gingile. “La abelujo devas esti en ĉi tiu arbo.” Li rapide faris sian malgrandan fajron kaj komencis grimpi, la fumanta branĉo en liaj dentoj. Ngede sidis kaj rigardis.
Gingiile did a klaim, an a wanda wai im no ier di yuuzhal boz. “Miebi di aiv did de diip inna di chrii,” im tingk tu imself. Im jrag imself op pan aneda lim. Bot insted a di aiv, im did a luk schriet inna wahn lepad fies! Lepad did wel beks kaaz ar sliip get badli distorb. Shi skwiiz ar yai dem tugeda, uopm ar mout an shuo ar big-big an wel shaap tiit dem.
Gingile grimpis, miranta kial li ne aŭdis la kutiman zumadon. “Eble la abelujo estas profunde en la arbo,” li pensis al si. Li tiris sin supren laŭ alia branĉo. Sed anstataŭ la abelujo, li fiksrigardis la vizaĝon de leopardo! Leopardo tre koleris pro la kruda interrompo de sia dormo. Ŝi duonfermis la okulojn kaj malfermis la buŝon por malkaŝi siajn tre grandajn kaj tre akrajn dentojn.
Bifuor Lepad kuda lik aafa Gingiile, im ori op dong di chrii. Inna im ori im mis a lim, an jrap wid a loud naiz pan di grong an twis im angkl. Im limp aaf az faas az im kud. Loki fiim, Lepad did tuu sliipi fi ron im dong. Hngede, di Onigaid get im rivenj. An Gingiile did lorn im lesn.
Antaŭ ol Leopardo povis ĵeti sin al Gingile, li rapidis suben laŭ la arbo. Pro hasto, li maltrafis branĉon, kaj alteriĝis peze sur la teron tordante sian maleolon. Li marŝis kiel eble plej rapide. Feliĉe por li, Leopardo ankoraŭ estis tro dormema por postkuri lin. Ngede, la Mielgvidisto, venĝis sin. Kaj Gingile lernis sian lecionon.
So, wen Gingiile pikni dem ier di stuori bout Hngede dem av rispek fi di likl bod. Enitaim dem riip oni, dem mek shuor se dem lef di bigis paat a di onikuom fi di Onigaid!
Kaj do, kiam la infanoj de Gingile aŭdas la historion de Ngede, ili respektas la birdeton. Kiam ajn ili rikoltas mielon, ili certe lasas la plej grandan parton de la mielĉelaro por Mielgvidisto.
Zulu folktale
Wiehan de Jager
Georgette McGlashen
kreola (jamajka)
4-a nivelo
Sonregistraĵo por tiu ĉi rakonto ankoraŭ mankas.
