Back to stories list

ئەو رۆژەی ماڵەوەم به‌ جێهێشت بۆ مەبەستی چوونه شار The day I left home for the city

Lesley Koyi, Ursula Nafula

Brian Wambi

Agri Afshin

Kurdish (Sorani)

Level 3

The audio for this story is currently not available.

وێستگە‌ی بچووكی پاسی گونده‌که‌‌ی ئێمه، قه‌ره‌باڵغ و پڕ له پاس بوو. لەسەر زەویەكە شتی زۆری لێ بوو كە دەبوایە بار كرابان. شاگردی‌ شوفێرەكان بە دەنگی بەرز ناوی ئەو شوێنانەیان ده‌گوت كە پاسه‌کان بۆی دەچوون.

The small bus stop in my village was busy with people and overloaded buses. On the ground were even more things to load. Touts were shouting the names where their buses were going.

گوێم لە دەنگی شاگردشۆفیرێك بوو كە هاواری دەكرد: “شار !شار! به‌ره‌و رۆژئاوا!” ئەوە ئەو پاسه بوو كە من دەبوایە سواری بم.

“City! City! Going west!” I heard a tout shouting. That was the bus I needed to catch.

ئه‌و پاسه‌ی بۆ شار ده‌چوو خەریك بوو پڕ بێ، بەڵام خەڵكه‌که هەر پاڵیان بە یەكترەوە دەنا بۆ ئەوەی بێنه ژوور و سوار بن. هەندێك بارەكانی خۆیان خستە ناو سندووقی ژێر پاسه‌که. هه‌ندێکیشیان هێنایانە ناو پاسەكە و لەسەر ڕه‌فه‌ی ژوورەوەیان دانا.

The city bus was almost full, but more people were still pushing to get on. Some packed their luggage under the bus. Others put theirs on the racks inside.

گەشتیارە نوێیەكان بڵیتەكانیان بە توندی لەناو دەستیان گرتبوو و لەناو پاسه قەرەباڵغەكەدا بە دوای شوێنێكدا دەگەڕان که له سه‌ری دانیشن. ئەو ژنانەی كە منداڵی چكۆلەیان پێ بوو، هەوڵیان دهدا شوێنێكی گونجاو بۆ منداڵەكانیان دروست بكەن بۆ گەشتە دووره‌که.

New passengers clutched their tickets as they looked for somewhere to sit in the crowded bus. Women with young children made them comfortable for the long journey.

من بە زۆر شوێنی خۆم لە تەنیشت پەنجەرەیەكەوە كردەوە. ئەو كەسەی لە تەنیشت منەوە دانیشتبوو، كیسەیەكی لایلۆنی سەوزی بە توندی لەناو دەستدا گرتبوو. ئەو نه‌عله‌کی کۆنی لە پێدا بوو، چاکه‌تێکی كۆنی لەبەردابوو، ئەو پەشۆكا دیار بوو.

I squeezed in next to a window. The person sitting next to me was holding tightly to a green plastic bag. He wore old sandals, a worn out coat, and he looked nervous.

تەماشای دەرەوەی پاسه‌که‌م كرد و زانیم خەریكە دێیەكەم بە جێ دێڵم. ئەو جێگایەی كە تێیدا گەورە ببووم. من ده‌چوومه شارێكی گەورە.

I looked outside the bus and realised that I was leaving my village, the place where I had grown up. I was going to the big city.

هەموو كەلوپەلەكان بار كران و گەشتیاره‌كانیش لە شوێنەكانیان دانیشتن. دەستفرۆشەكان هێشتا بە پاڵەپەستۆ دەهاتنە ناو پاسه‌که، بۆ ئەوەی شتەكانیان بە گەشتیارەكان بفرۆشن. هەموویان ناوی ئەو شتانەیان ده‌گوت كرد كە بۆ فرۆشتن پێیان بوو. من پێموابوو ئه‌و وشانه‌ی گوێم لێبوون، زۆر سەیر بوون.

The loading was completed and all passengers were seated. Hawkers still pushed their way into the bus to sell their goods to the passengers. Everyone was shouting the names of what was available for sale. The words sounded funny to me.

هەندێك لە گەشتیارەكان خواردنەوەیان كڕی، هه‌ندێکیشیان چه‌ره‌ساتیان كڕی و دەستیان بە خواردن كرد. ئەوانە‌ی پارەیان نەبوو، وەكوو من، تەنیا تەماشایان ده‌كرد.

A few passengers bought drinks, others bought small snacks and began to chew. Those who did not have any money, like me, just watched.

ئەو جموجۆڵانە بە لێدانی هۆڕنی پاسه‌‌که كۆتاییان پێ هات، که ئه‌وه ئاماژه‌یه‌ک بوو بۆ ئه‌وه‌ی كە ئێمە ئامادەین بۆ رۆیشتنین. شاگرد شوفیرێك هاواری كرد كە دەستفرۆشەكان دەبێ بڕۆنە دەرەوە.

These activities were interrupted by the hooting of the bus, a sign that we were ready to leave. The tout yelled at the hawkers to get out.

دەستفرۆشەكان پاڵیان بە یەكترەوە نا بۆ ئەوەی لە پاسه‌که‌ بچنە خوارەوە. هەندێكیان باقی پارەكانیان بە گەشتیارەكان دایەوە. هه‌ندێکیشیان له کۆتایی کات هه‌وڵیان دا شتی زیاتر بفرۆشن.

Hawkers pushed each other to make their way out of the bus. Some gave back change to the travellers. Others made last minute attempts to sell more items.

كاتێك كە پاسه‌که وێستگەكەی بە جێهێشت، من لە پەنجەرەوە تەماشای دەرەوەم كرد. بیرم لەوە ده‌كردەوە كە ئایا جارێكی دیكە دەتوانم بۆ گوندەكەم بگەڕێمەوە.

As the bus left the bus stop, I stared out of the window. I wondered if I would ever go back to my village again.

هەرچی سەفەرەكە بەرەو پێشەوە دەچوو هەوای ناو پاسه‌‌که زۆر گەرمتر دەبوو. من چاوەكانم داخست و بەو هیوایەی خەوم لێ بكەوێت.

As the journey progressed, the inside of the bus got very hot. I closed my eyes hoping to sleep.

بەڵام بیرم هەر له لای ماڵەوە بوو. ئایا دایكم سەلامەت دەبێ؟ ئایا دەتوانم هیچ قازانجێك لە كەروێشكەكانم بكەم؟ ئایا براكەم لە بیری دەبێ داره ساواکانم ئاو بدات؟

But my mind drifted back home. Will my mother be safe? Will my rabbits fetch any money? Will my brother remember to water my tree seedlings?

لە رێگا توانیم نێوی ئەو جێگایەی شارە گەورەكە لە بەر بكەم كە مامم لێی دەژیا. له به‌ر خۆوه قسه‌م کردن، هه‌تا خه‌وم لێکه‌وت.

On the way, I memorised the name of the place where my uncle lived in the big city. I was still mumbling it when I fell asleep.

نۆ كاتژمێر دواتر، بە دەنگێکی بەرز وه‌خەبەر هاتم كە بانگی گەشتیارەكانان دەكرد بۆ گەڕانەوە بۆ گوندەكەم. منیش جانتا چكۆلەكەم هەڵگرت و لە پاسه‌که هاتمه‌ خوارێ.

Nine hours later, I woke up with loud banging and calling for passengers going back to my village. I grabbed my small bag and jumped out of the bus.

ئه‌و پاسه‌ی ده‌گه‌ڕایه‌وه بە خێرایی پڕ بوو. گرنگترین شت ئێستا بۆ من ئەوە بوو كە بە دوای ماڵی ماممدا بگەڕێم.

The return bus was filling up quickly. Soon it would make its way back east. The most important thing for me now, was to start looking for my uncle’s house.

Written by: Lesley Koyi, Ursula Nafula

Illustrated by: Brian Wambi

Translated by: Agri Afshin

Language: Kurdish (Sorani)

Level: Level 3

Source: The day I left home for the city from African Storybook

Creative Commons License

This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.

Read more level 3 stories:

تۆوێكی بچووك، چیرۆكی وانگاری ماتای نوزیبێله و سێ تاڵە موو مریشك و هەزارپێ جاشك گۆرانیه‌کانی ساكیما ئانانسی و زانایی مریشك و هەڵۆ

Options

Back to stories list