Isang araw, may dalang maraming prutas si mama.
Μια μέρα, η μαμά πήρε πολλά φρούτα.
“Kelan namin iyan pwedeng kainin?” tanong namin.
“Mamayang gabi,” sagot ni Mama.
«Πότε μπορούμε να έχουμε μερικά φρούτα;» εμείς ρωτάμε. «Θα φάμε τα φρούτα απόψε» λέει η μαμά.
Pero matakaw si Rahim at hindi siya makapaghintay. Tumikim ng isa at dinagdagan pa ng marami.
Ο αδερφός μου Ραχίμ είναι λαίμαργος. Γεύεται όλα τα φρούτα. Τρώει πολλά από αυτά.
“Naku! Tingnan ninyo ang ginawa ni Rahim!” sigaw ni bunso.
“Matakaw si Rahim, at matigas ang ulo,” sabi ko.
«Κοίτα τι έκανε ο Ραχίμ!» φωνάζει ο μικρός μου αδερφός. «Ραχίμ είναι άτακτος και εγωιστής» λέω.
Galit si mama kay Rahim.
Η μητέρα είναι θυμωμένη με τον Ραχίμ.
Galit din kami pero ayaw magsisi ni Rahim.
Εμείς επίσης είμαστε θυμωμένοι με τον Ραχίμ. Αλλά ο Ραχίμ δεν μετανιώνει.
“Hindi po ba mapaparusahan si Rahim?” tanong ni bunso.
«Δεν πρόκειται να τιμωρήσεις τον Ραχίμ;» ρωτάει ο μικρός αδερφός.
“Magsisisi ka, Rahim,” banta ni Mama.
«Ραχίμ, σύντομα θα μετανιώσεις» προειδοποιεί η μαμά.
At sumama nga ang pakiramdam ni Rahim.
Ο Ραχίμ αρχίζει να νοιώθει άσχημα.
“Aray! Sakit ng tiyan ko,” bulong niya.
«Πονάει το στομάχι μου» ψιθυρίζει ο Ραχίμ.
Tama nga si Mama. Pinaparusahan na si Rahim ng prutas!
Η μαμά ήξερε τι θα συμβεί. Τα φρούτα τιμωρούν τον Ραχίμ!
Humingi ng tawad si Rahim. “Hinding-hindi na ako magiging masiba,” pangako niya. At pinagbigyan namin siya.
Αργότερα, ο Ραχίμ μας ζητάει συγγνώμη. «Ποτέ δεν θα είμαι τόσο λαίμαργος ξανά» υπόσχεται. Και εμείς όλοι τον πιστεύουμε.