Когда мама Симбегвайр умерла, ей было очень грустно. Папа Симбегвайр делал всё для своей дочери. Они снова научились быть счастливыми без мамы Симбегвайр. Каждое утро они садились и говорили о том, что ждёт их сегодня. Каждый вечер они делали ужин вместе. Они мыли посуду, и папа Симбегвайр помогал ей с домашней работой.
Όταν πέθανε η μητέρα της, η Σιμπεγκουίρε ήταν πολύ λυπημένη. Ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε έκανε ότι μπορούσε για να φροντίζει την κόρη του. Σιγά σιγά, έμαθαν πώς να γίνονται χαρούμενοι πάλι, χωρίς τη μητέρα της Σιμπεγκουίρε. Κάθε πρωί κάθονταν και μιλούσαν για την νέα ημέρα. Κάθε βράδυ έφτιαχναν δείπνο μαζί. Μετά το πλύσιμο του πιάτου, ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε την βοηθούσε με την εργασία του σχολείου.
Однажды папа Симбегвайр пришёл домой позже чем обычно. “Где ты, дочка?” позвал он. Симбегвайр побежала к своему отцу. Она остановилась когда увидела, что он держит за руку женцину. “Я хочу познакомить тебя с кем-то особенным, дочка. Это Анита,” сказал он.
Μια μέρα, ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε γύρισε σπίτι πιο αργά από ότι συνήθως. «Πού είσαι παιδί μου;» φώναξε. Η Σιμπεγκουίρε έτρεξε στον πατέρα της. Στάθηκε ακίνητη όταν είδε ότι κρατούσε ο πατερας της το χέρι μιας γυναίκας. «Θέλω να σου γνωρίσω κάποιον ιδιαίτερο, παιδί μου. Αυτή είναι η Ανίτα» είπε χαμογελώντας.
“Привет, Симбегвайр, твой папа много говорил мне о тебе,” сказала Анита. Но она не улыбнулась и не взяла девочку за руку. Папа Симбегвайр был счастлив и взволнован. Он говорил о том, как они будут жить втроём, и о том, какая у них будет хорошая жизнь. “Дочка, я надеюсь, Анита сможет стать тебе матерью,” сказал он.
«Γειά σου Σιμπεγκουίρε, ο πατέρας σου μου είπε πολλά για σένα» είπε η Ανίτα. Αλλά δεν χαμογέλασε ούτε πήρε το χέρι του κοριτσιού. Ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε ήταν χαρούμενος και ενθουσιασμένος. Μιλούσε για τους τρεις τους να ζήσουν μαζί, και για τόσο καλή θα ήταν η ζωή τους. «Παιδί μου, ελπίζω να δεχτείς την Ανίτα ως μητέρα σου» είπε.
Жизнь Симбегвайр изменилась. Теперь у неё не было времени сидеть с папой по утрам. Анита давала ей так много работы по дому, что она уставала слишком сильно, чтобы делать уроки по вечерам. После ужина она сразу шла спать. Только разноцветное одеяло, которое мама подарила Симбегвайр, приносило ей радость. Папа Симбегвайр, похоже, не замечал, что его дочь была несчастлива.
Η ζωή της Σιμπεγκουίρε άλλαξε. Δεν είχε πια χρόνο να καθίσει με τον πατέρα της τα πρωινά. Η Ανίτα της έδινε τόσες πολλές δουλειές του σπιτιού που ήταν πολύ κουρασμένη να κάνει την εργασία του σχολείου της τα βράδια. Πήγαινε κατευθείαν στο κρεβάτι μετά το δείπνο. Η μόνη της παρηγοριά ήταν η πολύχρωμη κουβέρτα που της είχε δώσει η μητέρα της. Ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε δεν φαινόταν να παρατηρεί ότι η κόρη του δεν ήταν χαρούμενη.
Через несколько месяцев папа Симбегвайр сказал, что уезжает. “Мне нужно уехать по работе,” сказал он. “Но я знаю, что вы присмотрите друг за другом.” Симбегвайр поникла, но ее папа этого не заметил. Анита ничего не сказала. Она была недовольна.
Μετά από λίγους μήνες, ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε τους είπε ότι θα είναι μακριά από το σπίτι για λίγο. «Πρέπει να ταξιδέψω για τη δουλειά μου» είπε. «Αλλά ξέρω ότι θα φροντίσετε ο ένας τον άλλο.» Το πρόσωπο της Σιμπεγκουίρε άλλαξε, αλλά ο πατέρας της δεν το παρατήρησε. Η Ανίτα δεν είπε τίποτα. Ούτε αυτή ήταν χαρούμενη.
Жизнь Симбегвайр стала хуже. Если она не доделывала работу по дому или жаловалась, Анита била её. А за ужином женщина съедала почти всё, и оставляла Симбегвайр только объедки. Каждый вечер Симбегвайр плакала перед сном, обнимая одеяльце своей мамы.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα για την Σιμπεγκουίρε. Αν δεν τελείωνε τις δουλειές της, ή παραπονιόταν, η Ανίτα την χτυπούσε. Και στο δείπνο, η γυναίκα έτρωγε το περισσότερο φαγητό, αφήνοντας στην Σιμπεγκουίρε μόνο λίγα κομματάκια. Κάθε νύχτα η Σιμπεγκουίρε έκλαιγε στον εαυτό της να κοιμηθεί, αγκαλιάζοντας την κουβέρτα της μητέρας της.
Однажды утром Симбегвайр проснулась позже чем обычно. “Ленивая девчонка!” закричала Анита. Она скинула Симбегвайр с кровати. Драгоценное одеяльце зацепилось за гвоздь и порвалось пополам.
Ένα πρωί, η Σιμπεγκουίρε άργησε να σηκωθεί από το κρεβάτι. «Τεμπέλικο κορίτσι!» φώναξε η Ανίτα. Αυτή την τράβηξε έξω από το κρεβάτι. Η πολύτιμη κουβέρτα πιάστηκε σε ένα νύχι, και σχίστηκε στα δύο.
Симбегвайр очень расстроилась. Она решила уйти из дома. Она взяла кусочки одеяла её мамы, взяла немного еды и ушла из дома. Она пошла по дороге, по которой уехал её папа.
Η Σιμπεγκουίρε ήταν πολύ αναστατωμένη. Αποφάσισε να φύγει από το σπίτι. Πήρε τα κομμάτια της κουβέρτας της μητέρας της, συσκεύασε λίγο φαγητό, και έφυγε από το σπίτι. Ακολούθησε το δρόμο που είχε πάρει ο πατέρας της.
Когда пришёл вечер, она забралась на дерево у ручья и сделала себе постель из веток. Засыпая она пела: “Мама, мама, мама, ты оставила меня. Ты ушла от меня и не вернулась. Папа меня больше не любит. Мама, когда же ты вернёшься? Ты оставила меня.”
Το βράδυ, σκαρφάλωσε σε ένα ψηλό δέντρο κοντά σε ένα ποτάμι και έκανε ένα κρεβάτι για τον εαυτό της μέσα στα κλαδιά. Καθώς έπεσε για ύπνο, τραγούδησε: « Μααμά, μααμά, μααμά, με άφησες. Με άφησες και ποτέ δεν ήρθες πίσω. Ο πατέρας δεν με αγαπάει πια. Μητέρα, πότε θα έρθεις πίσω; Με άφησες.»
На следующее утро Симбегвайр снова пропела эту песню. Когда женщины пришли стирать одежду в ручье, они услышали грустную песню, доносящуюся из высокого дерева. Они подумали, что это ветер шумел среди листьев и продолжили работать. Но одна из женщин прислушалась к песне.
Το επόμενο πρωί, η Σιμπεγκουίρε τραγούδησε το τραγούδι πάλι. Όταν οι γυναίκες ήρθαν να πλύνουν τα ρούχα τους στο ποτάμι, άκουσαν το λυπημένο τραγούδι που ερχόταν από το ψηλό δέντρο. Σκέφτηκαν ότι ήταν ο άνεμος που μετακινεί τα φύλλα, και συνέχισαν τη δουλειά τους. Αλλά μια από τις γυναίκες άκουσε πολύ προσεκτικά το τραγούδι.
Женщина посмотрела вверх на дерево. Когда она увидела девочку и кусочки разноцветного одеяльца, она заплакала, “Симбегвайр, дочка моего брата!” Другие женщины перестали стирать и помогли Симбегвайр спуститься с дерева. Её тетя обняла девочку и попыталась её успокоить.
Αυτή η γυναίκα κοίταξε πάνω στο δέντρο. Όταν είδε το κορίτσι και τα κομμάτια της πολύχρωμης κουβέρτας, έκλαψε: «Σιμπεγκουίρε, το παιδί του αδερφού μου!» Οι άλλες γυναίκες σταμάτησαν να πλένουν και βοήθησαν την Σιμπεγκουίρε να κατέβει από το δέντρο. Η θεία της αγκάλιασε το μικρό κορίτσι και προσπάθησε να την παρηγορήσει.
Тётя Симбегвайр взяла девочку к себе домой. Она дала ей тёплой еды и укрыла её маминым одеяльцем. В этот вечер Симбегвайр плакала засыпая, но это были слезы облегчения. Она знала, что тётя о ней позаботится.
Η θεία της Σιμπεγκουίρε πήρε το παιδί στο δικό της σπίτι. Έδωσε στην Σιμπεγκουίρε ζεστό φαγητό, και την έβαλε στο κρεβάτι με την κουβέρτα της μητέρας της. Εκείνη τη νύχτα, η Σιμπεγκουίρε έκλαιγε καθώς έπεσε για ύπνο. Αλλά αυτά ήταν δάκρυα ανακούφισης. Ήξερε ότι η θεία της θα την φρόντιζε.
Когда папа Симбегвайр вернулся домой, он увидел, что комната девочки пуста. “Что случилось, Анита?” спросил он её неспокойно. Женщина объяснила, что Симбегвайр ушла из дома. “Я хотела, чтобы она уважала меня,” сказала она. Но, наверное, я была слишком строга. Папа Симбегвайр вышел из дома и пошёл к ручью. Он пошёл дальше к деревне своей сестры, чтобы спросить, не видела ли она Симбегвайр.
Όταν ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε γύρισε σπίτι, βρήκε το δωμάτιο της άδειο. «Τι συνέβη, Ανίτα;» ρώτησε με βαριά καρδιά. Η γυναίκα εξήγησε ότι η Σιμπεγκουίρε είχε φύγει. «Ήθελα να με σέβεται» είπε. «Αλλά ίσως ήμουν πολύ αυστηρή.» Ο πατέρας της Σιμπεγκουίρε έφυγε από το σπίτι και πήγε προς την κατεύθυνση του ποταμού. Συνέχισε προς το χωριό της αδερφής του να ανακαλύψει αν είχε δει τη Σιμπεγκουίρε.
Симбегвайр играла со своими братьями и сёстрами и увидела папу издалека. Она испугалась, что он рассердится и побежала в дом прятаться. Но её папа подошёл к ней и сказал: “Симбегвайр, ты нашла идеальную мать, которая любит и понимает тебя. Я горжусь тобой и люблю тебя.” Они согласились, что Симбегвайр останется с тётей сколько пожелает.
Η Σιμπεγκουίρε έπαιζε με τα ξαδέρφια της όταν είδε τον πατέρα της από μακριά. Φοβήθηκε ότι ίσως είναι θυμωμένος, έτσι έτρεξε μέσα στο σπίτι να κρυφτεί. Αλλά ο πατέρας της πήγε κοντά της και είπε: «Σιμπεγκουίρε, έχεις βρει μια τέλεια μητέρα για τον εαυτό σου. Μία που σε αγαπάει και σε καταλαβαίνει. Εγώ είμαι περήφανος για σένα και σε αγαπώ.» Συμφώνησαν ότι η Σιμπεγκουίρε θα έμενε με τη θεία της όσο καιρό αυτή ήθελε.
Её папа навещал её каждый день. Однажды он пришёл с Анитой. Она потянулась к Симбегвайр. “Прости, малыш, я была неправа,” заплакала она. “Дашь мне попробовать ещё раз?” Симбегвайр посмотрела на взволнованное лицо отца. Она медленно шагнула навстречу и обняла Аниту.
Ο πατέρας της την επισκεπτόταν κάθε μέρα. Τελικά, αυτός ήρθε με την Ανίτα. Αυτή άπλωσε για το χέρι της Σιμπεγκουίρε. «Λυπάμαι μικρή, ήμουν λάθος» έκλαψε. «Θα με αφήσεις να προσπαθήσω ξανά;» Η Σιμπεγκουίρε κοίταξε τον πατέρα της και τον ανήσυχο πρόσωπο του. Μετά σιγά σιγά πήγε μπροστά και έβαλε τα χέρια της γύρω από την Ανίτα.
На следующей неделе Анита пригласила Симбегвайр с её братьями, сёстрами и тётей на ужин. Что это был за праздник! Анита приготовила любимые блюда Симбегвайр, и все ели досыта. Потом дети играли, а взрослые разговаривали. Симбегвайр чувствовала себя счастливо и храбро. Она решила что скоро, очень скоро она вернётся домой жить со своим папой и мачехой.
Την επόμενη βδομάδα, η Ανίτα προσκάλεσε τη Σιμπεγκουίρε, μαζί με τα ξαδέρφια της και τη θεία της, στο σπίτι για ένα γεύμα. Τι γιορτή! Η Ανίτα ετοίμασε όλα τα αγαπημένα φαγητά της Σιμπεγκουίρε, και ο καθένας έφαγε μέχρι που χόρτασαν. Μετά τα παιδιά έπαιξαν ενώ οι ενήλικοι μιλούσαν. Η Σιμπεγκουίρε ένιωσε χαρούμενη και γενναία. Αποφάσισε ότι σύντομα, πολύ σύντομα, θα επέστρεφε σπίτι να ζήσει με τον πατέρα της και την μητριά της.
