Cândva, Găina și Vulturul erau prieteni. Trăiau în pace cu toate celelalte păsări. Nici unul dintre ei nu putea zbura.
Μια φορά και έναν καιρό, Κότα και Αετός ήταν φίλοι. Ζούσαν ειρηνικά με τα άλλα πουλιά. Κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να πετάξει.
Într-o zi, era foamete pe tărâm. Vulturul a trebuit să meargă foarte departe să găsească de mâncare. A venit înapoi foarte obosit. “Trebuie să existe o cale mai ușoară de a călători!” a spus Vulturul.
Μια μέρα, υπήρχε λιμός στη γη. Ο Αετός έπρεπε να περπατήσει πολύ μακριά να βρει φαγητό. Αυτή γύρισε πίσω πολύ κουρασμένη. «Πρέπει να υπάρχει ένας ευκολότερος τρόπος να ταξιδέψεις!» είπε ο Αετός.
După o noapte bună de somn, Găina a avut o idee briliantă. A început să adune penele căzute de la toți prietenii lor păsări. “Hai să le coasem împreună deasupra penelor tale,” a spus ea. “Poate că așa va fi mai ușor să călătorești.”
Μετά από ένα καλό ύπνο, η Κότα είχε μια λαμπρή ιδέα. Άρχισε να μαζεύει τα πεσμένα φτερά από όλα τα πουλιά φίλους της. «Ας τα ράψουμε μαζί πάνω από τα φτερά μας» είπε αυτή. «Ίσως αυτό θα κάνει πιο εύκολο να ταξιδεύουμε».
Vulturul era singurul din sat care avea ac, așa că a început să coase primul. Și-a făcut o pereche de aripi frumoase și a zburat mult la înălțime peste Găină. Găina a împrumutat acul dar la scurt timp s-a săturat de cusut. A lăsat acul pe dulap și s-a dus în bucătărie să facă mâncare pentru copiii ei.
Ο Αετός ήταν ο μόνος στο χωριό με βελόνα, έτσι αυτή άρχισε να ράβει πρώτα. Έκανε για τον εαυτό της ένα ζευγάρι όμορφα φτερά και πέταξε πάνω από την Κότα. Η Κότα δανείστηκε τη βελόνα αλλά σύντομα κουράστηκε από το ράψιμο. Άφησε τη βελόνα στο ντουλάπι και πήγε μέσα στη κουζίνα να ετοιμάσει φαγητό για τα παιδιά της.
Dar celelalte păsări au văzut Vulturul zburând. I-au cerut Găinei să le împrumute acul ca să-și facă și ele aripi. Nu după mult timp, păsări care zburau erau peste tot cerul.
Αλλά τα άλλα πουλιά είχαν δει τον Αετό να πετάει μακριά. Αυτοί ρώτησαν τη Κότα να τους δανείσει τη βελόνα να κάνουν φτερά για τους εαυτούς τους επίσης. Σύντομα υπήρχαν πουλιά που πετούσαν σε όλο τον ουρανό.
Când ultima pasăre a adus înapoi acul împrumutat, Găina nu era acolo. Atunci copiii ei au luat acul și au început să se joace cu el. Când s-au săturat de joacă, au lăsat acul în nisip.
Όταν το τελευταίο πουλί επέστρεψε τη δανεισμένη βελόνα, η Κότα δεν ήταν εκεί. Έτσι τα παιδιά της πήραν τη βελόνα και άρχισαν να παίζουν με αυτήν. Όταν έπεσαν κουρασμένα από το παιχνίδι, άφησαν τη βελόνα μέσα στην άμμο.
Mai târziu în dupa amiaza aceea, Vulturul a venit înapoi. A cerut acul ca să întărească niște pene care se despriseseră în călătoria lui. Găina a căutat în dulap. A căutat în bucătărie. A căutat în curte. Dar acul nu era de găsit nicăieri.
Αργότερα το απόγευμα, ο Αετός επέστρεψε. Ζήτησε τη βελόνα να φτιάξει μερικά φτερά που είχαν χαλαρώσει στο ταξίδι της. Η Κότα κοίταξε στο ντουλάπι. Κοίταξε στην κουζίνα. Κοίταξε στην αυλή. Αλλά η βελόνα δεν βρέθηκε πουθενά.
“Dă-mi timp o zi,” s-a rugat Găina de Vultur. “Atunci ai să poți sa-ți întărești aripa și să zbori din nou în căutare de hrană.”
“Doar o zi în plus,” a spus Vulturul. “Dacă nu poți găsi acul, va trebui să-mi dai unul din puii tăi drept plată.”
«Δώσε μου μια μέρα» η Κότα παρακάλεσε τον Αετό. «Μετά μπορείς να φτιάξεις τα φτερά σου και να πετάξεις μακριά να πάρεις φαγητό πάλι». «Μόνο μια μέρα» είπε ο Αετός. «Αν δεν μπορείς να βρεις τη βελόνα, θα πρέπει να μου δώσεις ένα από τα κοτοπουλάκια σου ως πληρωμή».
Când Vulturul a venit a doua zi, a găsit Găina scurmând în nisip, dar nici urmă de ac. Atunci Vulturul a zburat în jos cu viteză și a prins unul din pui. L-a luat cu el. Mereu de atunci, oricând Vulturul apare, găsește Găina scurmând în nisip să găsească acul.
Όταν ο Αετός ήρθε την επόμενη μέρα, βρήκε την Κότα να σκαλίζει την άμμο αλλά χωρίς βελόνα. Έτσι ο Αετός πέταξε κάτω πολύ γρήγορα και έπιασε ένα από τα κοτοπουλάκια. Το μετέφερε μακριά. Από κει και πέρα, κάθε φορά που εμφανιζόταν Αετός, βρίσκει την Κότα να σκαλίζει την άμμο για τη βελόνα.
Când umbra aripii Vulturului apare pe pământ, Găina îi avertizează pe pui. “Fugi de pe pământul gol și uscat.” Și ei răspund: “Nu suntem proști. Vom fugi.”
Καθώς η σκιά των φτερών του Αετού πέφτει στο έδαφος, η Κότα προειδοποιεί τα κοτοπουλάκια της. «Βγείτε από το γυμνό και ξηρό έδαφος». Και απαντούν: «Δεν είμαστε ανόητοι. Θα τρέξουμε».
