আমার গ্রামের ছোট বাসস্টপটি মানুষ এবং অতিরিক্ত বোঝাই বাস দিয়ে ব্যস্ত হয়ে ছিল। মাটিতে আরও অনেক জিনিস ছিল যা বোঝাই করা বাকি ছিল। বাসের দালালরা তাদের বাসের গন্তব্যস্থানের নামগুলো চিৎকার করে বলছিল।
Η μικρή στάση του λεωφορείου στο χωριό μου ήταν απασχολημένη με ανθρώπους και υπερφορτωμένα λεωφορεία. Στο έδαφος ήταν ακόμα περισσότερα πράγματα για φόρτωμα. Ντελάληδες φώναζαν τα ονόματα όπου πήγαιναν τα λεωφορεία τους.
“শহর! শহর! পশ্চিমে যাই!” আমি একজন দালালকে চিৎকার করতে শুনলাম। ওই বাসটিই আমাকে ধরতে হবে।
«Πόλη! Πόλη! Πηγαίνοντας δυτικά!» Εγώ άκουσα έναν ντελάλη να φωνάζει. Αυτό ήταν το λεωφορείο που έπρεπε να πιάσω.
শহরের বাসটি প্রায় পূর্ণ ছিল, কিন্তু তবুও আরও মানুষ ঠেলাঠেলি করে উঠার চেষ্টা করছিল। কিছু লোক বাসের নিচে তাদের মালপত্র রেখেছিল। অন্যরা ভিতরের তাকে মালপত্র রেখেছিল।
Το αστικό λεωφορείο ήταν σχεδόν γεμάτο, αλλά περισσότεροι άνθρωποι ακόμα πίεζαν για να ανέβουν. Μερικοί έβαζαν τις βαλίτσες τους κάτω από το λεωφορείο. ‘Αλλοι έβαζαν τις δικές τους μέσα στα ράφια.
নতুন যাত্রীরা টিকেট মুঠো করে ভিড়ের মাঝে বাসে কোথাও বসার জন্য জায়গা খুঁজছিল। মহিলারা তাদের ছোট বাচ্চাদের দীর্ঘ যাত্রা আরামদায়ক করার চেষ্টা করছিল।
Νέοι επιβάτες κρατούσαν σφιχτά τα εισιτήρια τους όσο αυτοί έψαχναν κάπου να καθίσουν μέσα στο συνωστισμένο λεωφορείο. Γυναίκες με μικρά παιδιά τους καθιστούν άνετους για το μακρινό ταξίδι.
আমি একটি জানালার পাশে চাপাচাপি করে বসলাম। আমার পাশে বসা লোকটি একটি সবুজ প্লাস্টিকের থলে শক্ত করে ধরে ছিলেন। তিনি পুরনো স্যান্ডেল আর জীর্ণ কোট পরে ছিলেন এবং তাঁকে বিচলিত দেখাচ্ছিল।
Εγώ στριμώχτηκα δίπλα σε ένα παράθυρο. Τα άτομο που καθόταν δίπλα σε μένα κρατούσε σφιχτά μια πράσινη πλαστική τσάντα. Φορούσε παλιά πέδιλα, ένα φορεμένο παλτό, και φαινόταν νευρικός.
আমি বাসের বাহিরে তাকিয়ে বুঝতে পেরেছিলাম যে আমি আমার গ্রাম ছেড়ে যাচ্ছি, যেখানে আমি বড় হয়েছি। আমি বড় শহরে যাচ্ছি।
Κοίταζα έξω από το λεωφορείο και συνειδητοποίησα ότι έφυγα από το χωριό μου, το μέρος όπου είχα μεγαλώσει. Εγώ πήγαινα στη μεγάλη πόλη.
মাল বোঝাই করা সম্পন্ন হল এবং সব যাত্রীরা সিটে বসল। ফেরিওয়ালারা তাদের সামগ্রী যাত্রীদের কাছে বিক্রি করার জন্য বাসে ঢুকতে তখনও ধাক্কা দিচ্ছিল। সবাই তাদের কাছে বিক্রির জন্য কি আছে তার নামগুলো চিৎকার করে বলছিল। শব্দগুলো আমার কাছে মজার শোনাচ্ছিল।
Το φόρτωμα ολοκληρώθηκε και όλοι οι επιβάτες κάθισαν. Οι μικροπωλητές ακόμα έμπαιναν στο λεωφορείο για να πουλήσουν τα προϊόντα τους στους επιβάτες. Όλοι τους φώναζαν τα ονόματα των προϊόντων που ήταν διαθέσιμα για πώληση. Οι λέξεις ακούγονταν αστείες σε μένα.
কিছু যাত্রী পানীয় কিনল, অন্যরা হালকা জলখাবার কিনল এবং চিবোতে শুরু করল। যাদের কাছে আমার মত কোনও টাকাপয়সা ছিলনা, তারা শুধু তাকিয়ে দেখল।
Μερικοί επιβάτες αγόρασαν ποτά, άλλοι αγόρασαν μικρά σνακ και άρχισαν να μασούν. Αυτοί που δεν είχαν χρήματα, σαν εμένα, απλά παρακολουθούσαν όλα αυτά.
এই কার্যক্রমগুলো বাসের ভেঁপুর কারণে থেমে গেল, যার মানে ছিল যে বাস চলতে শুরু করবে। দালালরা চিৎকার দিয়ে ফেরিওয়ালাদের বের হতে বলল।
Αυτές οι δραστηριότητες διακόπτονταν από το κορνάρισμα του λεωφορείου, ένα σημάδι ότι ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Ο ντελάλης φώναζε στους μικροπωλητές να βγουν έξω.
ফেরিওয়ালারা একে অপরকে ধাক্কা দিয়ে নিজেদের বের হবার জন্য রাস্তা করছিল। কেউ কেউ যাত্রীদের তাদের পাওনা টাকা ফেরত দিচ্ছিল। অন্যরা শেষ মুহূর্তে আরও কিছু সামগ্রী বিক্রি করার চেষ্টা চালাচ্ছিল।
Οι μικροπωλητές έσπρωχναν ο ένας τον άλλο για να βγουν από το λεωφορείο. Μερικοί έδωσαν πίσω ρέστα στους ταξιδιώτες. Άλλοι έκαναν τελευταία στιγμή προσπάθειες να πουλήσουν περισσότερα αντικείμενα.
বাস বাসস্টপ ছাড়ার সাথে সাথেই আমি জানালা দিয়ে বাহিরে তাকালাম। আমি ভাবছিলাম আমি কি কখনো আবার আমার গ্রামে ফিরে যাব।
Καθώς το λεωφορείο άφησε την στάση του λεωφορείου, κοίταξα επίμονα έξω από το παράθυρο. Αναρωτήθηκα αν θα πήγαινα ποτέ πίσω στο χωριό μου ξανά.
যাত্রা কিছুদূর অগ্রসর হলে, বাসের ভিতরে অনেক গরম হয়ে গেল। ঘুমের আশায় আমি আমার চোখ বুজলাম।
Καθώς το ταξίδι προχωρούσε, το εσωτερικό του λεωφορείου έγινε πιο ζεστό. Έκλεισα τα μάτια μου ελπίζοντας να κοιμηθώ.
কিন্তু ঘরের চিন্তা আমার মনকে পিছনে তাড়িয়ে নিল। আমার মা কি নিরাপদে থাকবেন? আমার খরগোশগুলো কি কোনও টাকা নিয়ে আসবে? আমার ভাই কি মনে করে আমার গাছের চারাগুলোকে পানি দিবে?
Αλλά το μυαλό μου έτρεχε πίσω στο σπίτι. Θα είναι η μητέρα μου ασφαλής; Θα φέρουν τα κουνέλια μου καθόλου χρήματα; Θα θυμάται ο αδερφός μου να ποτίζει τους σπόρους των δέντρων μου;
পথে, আমি আমার চাচা বড় শহরের কোন জায়গায় থাকেন তা স্মরণ করছিলাম। আমি ঘুমিয়ে পড়বার সময়ও তা বিড়বিড় করছিলাম।
Στο δρόμο, απομνημόνευσα το όνομα του τόπου όπου ο θείος μου ζούσε στη μεγάλη πόλη. Ακόμα το σιγομουρμούριζα όταν αποκοιμήθηκα.
নয় ঘণ্টা পর, জোরে জোরে ঠকঠকানোর শব্দে এবং গ্রামে ফেরত যাচ্ছে যাত্রীদের জন্য আহ্বান শুনে আমার ঘুম ভাঙল। আমি আমার ছোট ঝুলিটি আঁকড়ে ধরলাম এবং লাফিয়ে বাস থেকে বের হলাম।
Εννιά ώρες αργότερα, ξύπνησα από δυνατούς χτύπους και κραυγές για τους επιβάτες να πάνε πίσω στο χωριό μου. Άρπαξα τη μικρή μου τσάντα και πήδηξα έξω από το λεωφορείο.
ফেরত যাবার বাসটি খুব দ্রুত পূর্ণ হয়ে যাচ্ছিল। শীঘ্রই এটি আবার পূর্বের পথে পাড়ি দিবে। এখন আমার জন্য সবচেয়ে গুরুত্বপূর্ণ বিষয় হল আমার চাচার বাড়ি খোঁজা শুরু করা।
Το λεωφορείο επιστροφής γέμισε γρήγορα. Σύντομα αυτό θα επέστρεφε ανατολικά. Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα τώρα, ήταν να αρχίσω να ψάχνω για το σπίτι του θείου μου.
