.یوه ورځ، سويي د سیند په غاړه منډې وهلې.
فِي أَحَدِ اَلْأَيَّامِ، كَانَ أَرْنَبٌ يَمْشِي بِاْلْقُرْبِ مِنْ حَافَةِ النَّهْرِ.
هیپو هم هلته ګرځيده او شنه کبله (واښه) ېې خوړل.
كَانَ هُنَاكَ أَيْضًا فَرَسُ نَهْرٍ جَاءَتْ في نُزْهَةٍ، وَكَانَتْ تَأْكُلُ بَعْضَ العُشْبِ الأَخْضَرِ اللَّذِيذِ.
د هیپو پام نه و شوی، چې سویه هم دلته ده، په تیروتنې سره د سويي پر پښه وختله، سويی چغې کړې “ړنده ېې زما پر پښې وختلې!!”
لَمْ تَكُنْ اَلْفَرَسُ تَعْرِفُ بِوُجُودِ اَلأَرْنَبِ فَدَاسَتْ بِطَريقِ اَلْخَطَأَ عَلى قَدَمِهِ.
صَرَخَ الأرْنَبُ بِوَجْهِ فَرَسِ اَلْنَّهْر، “أَنْتِ يَا فَرَسَ اَلْنَّهْرِ! أَلاَ تَرَيْنَ أَنَّكِ دُسْتِ عَلَى قَدَمِي؟”
.
هیپو له سويي بخښنه وغوښته، خو سويي د هيپو غږ وانه ورېده او په چغو ېې وویل، “یوه ورخ به خامخا خپل غچ درنه اخلم او د دې کار حسابي به دې ورکوې.”
اِعْتَذَرَتْ فَرَسُ اَلْنَّهْرِ، وَقَالَتْ، “أَنَا آسِفةٌ يَا صَدِيقِي، فَأَنَا لَمْ أَرَكَ … أَرْجُوكَ سَامِحْنِي”.
لَكِنَّ الأَرْنَبَ لَمْ يَسْمَعْ كَلاَمَهَا وَصَرَخَ بِهَا، “أَنْتِ قَصَدْتِ هَذَا وَسَتَدْفَعِينَ اَلثَّمَنَ”!
سویه د خپل غچ اخیستو لپاره لاړه اور ته ېې وویل، “ورشه کله چې هیپو له اوبو راووتله ويي سوځوه، ځکه چې زما پر پښې ختلې ده،” اور ورته یې وویل، “سمه ده زما ګرانې ملګرې، څه چې ته راته وايې همداسې کوم.”
ذَهَبَ اَلأَرْنَبُ ليَبْحَثَ عَنِ النّار وَقَالَ، “اِذْهَبِي وَاَحْرِقِي فَرَسَ اَلْنًّهْرِ عِنْدَمَا تَأْتِ إِلَى المَاءِ لِتَأْكُلَ اَلْعُشْبَ لِأَنَّهَا دَاسَتْ عَلَيَّ”. أَجَابَتْهُ النَّارُ، “سَأَفْعَلُ مَا طَلَبتَ مِنِّي يَا صَدِيقِي”.
کله چې هیپو له اوبو څخه را ووتله، اور ورمنډه کړه او هیپو ېې وسوزوله، هیپو چغې کړې “وایییییی!!” او د هیپو ويښتان د اور خوراک شول.
وَبَعْدَ ذَلِكَ بَيْنَمَا كَانَتْ فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَأْكُلُ اَلْعُشْبَ، اِنْدَلَعَتِ النِّيرَانُ وَبَدَأَتْ بِحَرْقِ شَعْرِ فَرَسِ اَلنَّهْرِ.
هیپو ژړل او د اوبو خواته ېې منډه کړه، د هغې ټول ویښتان سوزیدلې وو، او په ژړغوني غږ ېې وویل، “زما ښکلي ويښتان وو، زما ټول ويښتان توى شوې!!”
بَدَأَتْ فَرَسُ النَّهْرِ بِالبُكَاءِ ثُمَّ رَكَضَتْ إِلَى اَلْمَاءِ. لَقَدْ أَحْرَقَتْ اَلنَّارُ كُلَّ شَعْرهَا.
ظَلَّت فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَبْكِي، “لَقَدْ اِحْتَرَقَ كُلُّ شَعْري بِالنَّارِ، لَقَدْ أَحْرَقْتِ كُلَّ شَعْري ذَهَبَ كُلُّ شَعْرِي! شَعْرِي اَلجَمِيلُ، شَعْرِي اَلْجَميلُ”!
سویه خوشحاله وه چې له هیپو ېې غچ واخیسته او د اور په واسطه ېې د هغې ويښتان وسوزول، هیپو سره دا ویره وه، چې اور ورته بيا ځلي تاوان ونه رسوي نو ځکه د اوبو تل ته ولاړه.
فَرِحَ الأَرْنَبُ أَنَّ شَعْرَ فَرَسِ النَّهْرِ قَدْ احْتَرَقَ.
وَحَتَّى يَوْمِنَا هَذَا، وَخَوْفًا مِنَ النَّارِ، لاَ تَبْتَعِدُ فَرَسُ النَّهْرِ عَنِ المَاءِ أَبَدًا.
