تغيير اللغة
العربية
الأردية
الألمانية
الأمهرية
الأوكرانية
الإسبانية
الإنجليزية
الإيطالية
البرتغالية
البنجابية
البنغالية
البولندية
التاغالوغية
التبتية
التركية
التيتومية
الدرية
السواحلية
الصومالية
الصينية (الماندرينية)
الفارسية
الفرنسية
الكانتونية
الكورية
النرويجية (بوكمول)
النرويجية (نينوشك)
العودة لقائمة القصص
ཐག་རིང་པོ་ན་གཟུགས་བརྙན་ཁྱད་མཚར་པོ་ཞིག་ཡོང་གི་ཡོད་ལ། དེ་དང་པོ་མཐོང་མཁན་ནི་བུ་མོ་ཆུང་ཆུང་ཞིག་རེད།
كانت الفتاة الصغيرة هي أول من رأى الشبح الغامض قادماً من بعيد.
གཟུགས་བརྙན་དེ་ཐག་ཉེ་བོར་བསླེབས་པ་དང་། བུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེས་གཟུགས་བརྙན་དེ་ནི་ཁོག་ལ་ཕྲུ་གུ་ཁུར་བའི་བུད་མེད་ཅིག་ཡིན་པ་ཤེས་པ་རེད།
وباقتراب الشكل الغامض منها، تبينت الفتاة بأنه شبح امرأة حامل.
བུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེ་ཅུང་ཙམ་ངོ་གནོངས་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། མོས་བློ་ཁོག་ཆེན་པོའི་ངང་ནས་བུད་མེད་དེའི་འཁྲིས་ལ་ཕྱིན་པ་རེད། སྐབས་དེར་མོའི་གྲོགས་པོ་ཚོས། “བུད་མེད་འདི་ང་ཚོའི་མཉམ་དུ་འཁྲིད་དགོས། ང་ཚོས་ཨ་མ་དང་ཕྲུ་གུ་གཉིས་ཀར་རོགས་པ་བྱེད་དགོས།” ཅེས་ཐག་བཅད་པ་རེད།
تقدمت الفتاة نحو المرأة واقتربت منها، ببعض الخجل لكن بكل شجاعة. قال أهل الفتاة:” علينا أن نحتفظ بهذه المرأة بيننا. سوف نقوم بحمايتها هي وصغيرها”.
ཡུན་རིང་པོ་མ་ཕྱིན་པར་ཨ་མའི་ཁོག་ནས་ཕྲུ་གུ་དེ་སྐྱེས་མགོ་བརྩམས་སྐབས་ཁོང་ཚོས། “ཤུགས་རྒྱོབས།” “ཉལ་ཆས་ཁྱེར་ཤོག” “ཆུ་གང་ན་ཡོད།” “ཤུགས་རྒྱོབས།” ཅེས་སྐད་བརྒྱབ།
وبعد مدة وجيزة حان موعد ولادة الصغير. قالت نساء القرية: “هيا ادفعي … هات الغطاء … هات الماء … ادفعيييييييي …”.
ཕྲུ་གུ་དེ་སྐྱེས་མ་ཐག མི་ཚང་མ་ཧ་ལས་ནས། གནམ་ལ་མཆོང་བཞིན་ཕྱི་ནུར་བྱེད་ཞོར། “བོང་ཕྲུག་ཅིག་ཨེ་་་་ ” ཅེས་བཤད།
لكن، وعندما رأت النسوة المولود قفزن إلى الوراء من هول الصدمة “حمار!”
མི་ཚང་མས་རྩོད་པ་བྱེད་རྒྱུ་མགོ་བཙུགས། སྐབས་དེར་མི་འགའ་གས་ཀྱིས་བཤད་རྒྱུར། “ང་ཚོས་བུད་མེད་དེ་དང་ཕྲུ་གུ་གཉིས་ཀར་རོགས་པ་བྱེད་དགོས་ཅེས་བཤད་པ་རེད། ད་ནི་ང་ཚོས་རོགས་པ་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པ་འདི་རེད།” ཅེས་དང་། ཡང་མི་ཁ་ཤས་ཀྱིས། “ཡིན་ནའང་། ཁོང་གཉིས་ཀས་ང་ཚོར་བཀྲ་མ་ཤིས་པ་ཁྱེར་ཡོང་གི་རེད།” ཅེས་བཤད།
بدأت النسوة يتجادلن حول المولود الجديد. البعض قلن بأنهن سوف يحتفظن بالمولود وأمه لأنهن وعدنها بذلك، بينما تخوف البعض الأخر من أنهما قد يكونا نذير شؤم على القرية.
དེ་ནས་བུད་མེད་དེར་རོགས་པ་བྱེད་མཁན་མེད་པར་གཅིག་པོར་ལྷག་པ་དང་། མོས་རང་གི་ཕྲུ་གུ་ཁྱད་མཚར་པོ་འདི་ལ་ཅི་ཞིག་བྱེད་དགོས་ན་བསམ་པ་དང་། ད་ནི་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པ་ཡང་མ་ཤེས་པ་རེད།
وهكذا وجدت المرأة نفسها وحيدة من جديد، تسأل نفسها في حيرة عما يمكن أن تفعله بهذا الطفل الأخرق وبنفسها.
མཐའ་མ་དེར། མོའི་སེམས་ལ་ཕྲུ་གུ་དེ་ཡག་པོ་ཡོད་ན་འདྲ། མེད་ན་འདྲ། མོ་རང་གི་ཕྲུ་གུ་ནི་རེད། མོ་རང་ཕྲུ་གུ་དེའི་ཨ་མ་ངོ་མ་ཡིན་པ་ངོས་ལེན་བྱས་པ་རེད།
وانتهى بها التفكير إلى قبول الأمر، فهذا الحمار ابنها وهي الآن أمه.
ད་ནི་བོང་ཕྲུག་དེར་འགྱུར་བ་ཆེན་པོ་མ་སོང་བར། འདི་ལྟར་ཆུང་ཆུང་བྱས་བསྡད་པ་ཡིན་ན་གཅིག་བྱས་ན་སྐྱོན་ཡོད་ཀྱི་མ་རེད་དེ། ཡིན་ནའང་། བོང་ཕྲུག་དེ་ཆེ་ནས་ཆེ་སུ་སོང་སྟེ་མཐའ་མར་ཨ་མ་དེའི་རྒྱབ་ལ་འཁུར་ས་མི་འགྲོ་བར་ཆགས་པ་རེད། ཁོ་རང་གིས་ཐབས་ཤེས་ག་རེ་འཐེན་པ་ཡིན་ནའང་། ཁོ་རང་མི་དང་གཅིག་པ་གཅིག་རྐྱང་ཞིག་ཆགས་མ་ཐུབ། ཁོ་རང་གི་ཨ་མ་དེ་ནམ་རྒྱུན་ཐང་ཆད་ནས་སུན་པོ་ཡོང་གི་ཡོད་ལ། མཚམས་རེར་མོས་བོང་ཕྲུག་དེ་ལ་བོང་བུ་གཞན་པ་དེ་ཚོས་ལས་ཀ་ག་རེ་ལས་པ་དེ་ལས་བཅུག་པ་རེད།
ولو أن الجحش حافظ على حجمه الصغير لاختلف الأمر. لكن الجحش بدأ يكبر ويكبر حتى لم يعد بإمكان الأم حمله على ظهرها. وكان غير قادر على أن يسلك سلوك الآدميين مهما فعل ومهما حاول ذلك. أحست الأم بالتعب والإحباط، وكانت تكلفه أحيانا بأعمال يقوم بها الحيوانات.
བོང་ཕྲུག་དེས་ག་རེ་བྱེད་དགོས་མ་ཤེས། ཁོ་རང་ཁོང་ཁྲོ་ལངས་པ་རེད། ཁོས་འདི་བྱེད་མ་ཐུབ། དེའང་བྱེད་མ་ཐུབ། ཁོ་འདི་འདྲ་ཞིག་ཆགས་མ་ཐུབ། གཞན་པ་དེ་འདྲ་ཞིག་ཀྱང་ཆགས་མ་ཐུབ། ཁོ་རང་རྦད་དེ་ཁོང་ཁྲོ་ལངས་ཏེ། ཉི་མ་གཅིག་ལ་ཁོས་སོ་སོའི་ཨ་མ་ལ་རྡོག་རྒྱག་གཞུས་ནས་སར་རྫོག་པ་རེད།
نما بداخل الحمار شعور بالغضب والارتباك. إذ هو لا يعرف ما يفعله ولا من يكون ولا كيف يكون. وفي يوم من الأيام، بلغ الغضب بالحمار منتهاه لدرجة انه ركل أمَّه وأوقعها أرضا.
ཨ་མར་རྡོག་རྒྱག་གཞུས་རྗེས། བོང་ཕྲུག་ངོ་ཚ་ནས་ཁོ་རང་ཐོན་སའི་ས་ཆ་ཐག་རིང་ཞིག་ལ་བྲོས་སོང་བ་རེད།
شعر الحمار بعدها بالخجل الشديد لما بدر منه في حق أمه وانبرى هارباً بعيداً.
ཁོ་རང་བྲོས་བྲོས་ནས་ངལ་གསོ་བྱེད་སྐབས། དགོང་མོ་ནག་ཁུང་ཆགས་བསྡད་ཡོད་ལ། བོང་ཕྲུག་དེས་ད་ནི་གང་ལ་འགྲོ་དགོས་པ་མ་ཤེས་པ་རེད། “བོང་་་་་བོང་་་་་” ཁོ་རང་གིས་མུན་ནག་ནང་ལ་སྐད་ཆེན་པོ་མ་བརྒྱབ་པར་མིག་ཆུ་བཏོན་པ་རེད། “བོང་བོང་་་་” ནག་ཁུང་ནང་ནས་ཁོ་རང་གི་སྐད་ཕྱིར་ཐོས་ཡོང་བ་རེད། ད་ནི་ཁོ་རང་གཅིག་པོ་ལྷག་པ་རེད། ཁོ་རང་རིལ་རིལ་འདྲ་ཞིག་བྱས་ནས་གཉིད་ཁུག གཉིད་ཁུག་སྡོད་སྐབས་རྨི་ལམ་ཞེད་སྣང་ཚ་བོ་རྨིས་པ་རེད།
ولما توقف عن الجري، كان الظلام قد أرخى سدوله على المكان فإذا بالحمار يضيع طريقه وإذا به يهمس للظلام: “هييه … هاو؟” ويردد رجع الصدى: “هييه … هاو؟”. وجد الحمار نفسه وحيدا فتكوم على نفسه وخلد إلى نوم عميق مضطرب.
བོང་ཕྲུག་དེ་གཉིད་སད་དུས་མི་ཆ་མེད་ཅིག་ཁོ་རང་གི་འགྲམ་ན་ལངས་ཏེ། ཁོ་ལ་བལྟས་བསྡད་ཡོད་ལ། ཁོ་རང་གིས་ཕྱིར་རྒན་པོ་དེའི་མིག་གི་ནང་ལ་ལྟ་སྐབས་བློ་བདེ་བོ་དང་ཏོག་ཙམ་སྐྱིད་པོ་འདྲ་ཞིག་ཚོར་པ་རེད།
وعندما استفاق من نومه، وجد شيخاً غريباً واقفاً عند رأسه محدقاً فيه. نظر الحمار في عيني الشيخ وبدأ يشعر ببصيص من الأمل.
བོང་ཕྲུག་དེ་རྒན་པོ་དེའི་མཉམ་དུ་བསྡད་ཅིང་། རྒན་པོ་དེས་ཁོ་རང་ལ་མི་ཚེ་སྐྱེལ་སྟངས་ཀྱི་ཐབས་ཤེས་འདྲ་མི་འདྲ་བསླབས་ལ། བོང་ཕྲུག་གིས་ཁར་ཉན་པོ་བྱས་ནས་སློབ་སྦྱོང་བྱས་པ་རེད། རྒན་པོ་དེས་ཀྱང་བོང་ཕྲུག་གི་འགྲམ་ནས་ག་རེ་ཡིན་ནའང་སྦྱངས་པ་རེད། ཁོ་རང་གཉིས་ཀྱིས་ཕན་ཚུན་ལ་རོགས་པ་ཡག་པོ་བྱས་ཤིང་མཉམ་དུ་གད་མོ་བགད་པ་རེད།
انتقل الحمار للعيش مع الشيخ، فعلمه أساليب عديدة للعيش. استمع الاثنان إلى بعضهما وتعلما الكثير من بعضهما وتعاونا وضحكا كثيرا معا.
ཞོགས་པ་ཞིག་ལ་རྒན་པོ་དེས་བོང་ཕྲུག་ལ། ཁོ་རང་རི་བོ་མཐོན་པོ་ཞིག་ཡོད་པ་དེའི་རྩེ་བར་དུ་འཁུར་རོགས་ཞེས་ལབ་པ་རེད།
وفي صباح أحد الأيام، طلب الشيخ من الحمار أن يحمله إلى قمة الجبل.
རི་བོ་མཐོན་པོ་དེའི་རྩེ་མོ་དགུང་ལ་ཟུག་བསྡད་ཡོད་ལ། ཁོ་རང་གཉིས་ཡར་རི་རྩེར་བསླེབས་རྗེས་སྤྲིན་པའི་ནང་ནས་གཉིད་ལ་ཤོར་བ་རེད། བོང་ཕྲུག་གི་རྨི་ལམ་ནང་ལ་ཁོའི་ཨ་མ་ན་ནས་ཁོ་རང་སྐད་གཏོང་གི་ཡོད་པ་གོ་བ་དང་། ཁོ་གཉིད་སད་དུས་་་་་
وهناك بين السحب، خلد الاثنان إلى النوم. حلم الحمار بأن أمه مريضة وبأنها تناديه. وعندما استفاق من نومه،
སྤྲིན་པ་དེ་དང་ཁོའི་གྲོགས་པོ་རྒན་པོ་གཉིས་ཀ་གར་སོང་ཆ་མེད་དུ་གྱུར་བ་རེད།
وجد الغيوم قد اختفت، وكذا صديقه الشيخ.
མཐའ་མ་དེར་བོང་ཕྲུག་གིས་ཁོ་རང་གིས་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པ་ཤེས་པ་རེད།
عندها، عرف الحمار ما يجب عليه فعله.
བོང་ཕྲུག་གིས་ཁོ་རང་གི་ཨ་མ་བཙལ་སྐབས། ཨ་མ་གཅིག་པོ་ཁེར་རྐྱང་ལ་སྡོད་ཅིང་། མོ་རང་གི་ཕྲུ་གུ་བརླག་སོང་བ་དེར་སེམས་སྡུག་བྱས་ནས་བསྡད་ཡོད་པ་མཐོང་། བོང་ཕྲུག་དང་ཁོ་རང་གི་ཨ་མ་གཉིས་ཀས་ཕན་ཚུན་ལ་བལྟས་ནས་ཡུན་རིང་པོར་བསྡད་པ་དང་། དེ་ནས་ཁོང་གཉིས་འཐམ་པ་རེད།
ولدى رجوعه إلى البيت وجد أمه وحيدة ترثي ابنها المفقود. حدق الاثنان في بعضهما لفترة طويلة ثم عانق كل منهما الآخر عناقا حارا.
དེ་ནས་བཟུང་བོང་ཕྲུག་ཆུང་ཆུང་དེ་ཁོ་རང་གི་ཨ་མའི་མཉམ་དུ་ཆེན་པོ་ཆགས་ཤིང་། ཁོང་གཉིས་ཀས་ཕན་ཚུན་ལ་རྒྱུས་ལོན་ལེགས་པོ་བྱེད་བཞིན་འཚོ་བ་སྐྱིད་པོ་ཞིག་རོལ་བ་རེད། ག་ལེར་བྱས་ནས་ཁོ་གཉིས་ཀའི་མཐའ་འཁོར་དེ་ལ་ཁྱིམ་ཚང་གཞན་པ་མང་པོ་གཞིས་ཆགས་ཏེ། སྐད་ཆ་བཤད་རོགས་དང་རྩེད་མོ་རྩེས་རོགས་ཡང་མང་པོ་ཡོད་ནས་འཚོ་བ་སྐྱིད་པོ་ཆགས་པ་རེད།
كبر الحمار وأمه معاً ووجدا لنفسيهما سبلاً عديدة للتعايش في سلام جنباً إلى جنب. وشيئاً فشيئاً، بدأت عائلات أخرى تستقر حول الحمار وأمه.
كُتِب بواسطة: Lindiwe Matshikizaرسمة بواسطة: Meghan Judgeبترجمة: འདབ་དྲུག Dabtruk, པཱཊ་རིག་ཌཱོཌ། Patrick Dowd, ཆུ་ཚང་བསོད་ནམས་རིན་ཆེན། Chusang Sonam Rinchenقرأه: པད་མ་ཆོས་སྒྲོན། Pema Choedon
