The small bus stop in my village was busy with people and overloaded buses. On the ground were even more things to load. Touts were shouting the names where their buses were going.
ایستگاه کوچک سرویس در روستای من پر از مردم و سرویسهای زیاد بود. حتی روی زمین چیزهای زیادتری بود که باید بار زده میشد. نگرانهای سرویس اسم مقصد سرویسها را جار میزدند.
زموږ په کلي يو کوچنى تم ځاى و، چې ګڼو خلکو او بار موټرو سره به تل دا ځای مشغول وو. د ملي بس کلینډر هم د هغو ځایونو نومونه په لوړ غږ اخیستل چیرته چې به یادې موټرې تللې.
“City! City! Going west!” I heard a tout shouting. That was the bus I needed to catch.
من صدای نگران سرویس را شنیدم که داد میزد، “شهر! شهر! به غرب می رویم!” این همان سرویسی بود که من باید سوارش میشدم.
“ښار! ښار! لویدیځ ته ځو!” ما د کلینډرغږ واورېده. دا هغه ملی بس و چې ما غوښته.
The city bus was almost full, but more people were still pushing to get on. Some packed their luggage under the bus. Others put theirs on the racks inside.
سرویس شهری همیشه پر بود، ولی بیشترمردم یکی دیگر را تیله میکردند تا سوار شوند. بعضیها وسایل شان را زیر سرویس جا میدادند. دیگران وسایل شان را روی باربندهای داخل سرویس میگذاشتند.
د ښار ملی بس تقریبا ډک وه، مګر نورو خلکو تر اوسه هڅه کوله چې ملی بس ته جګ شي. ځينو خلکو خپله د سفر توکي د ملي بس لاندې ځای پر ځای کړي وو. او ځینو نورو خلکو د قفس دپاسه موټر منځ کې اېښې وو.
New passengers clutched their tickets as they looked for somewhere to sit in the crowded bus. Women with young children made them comfortable for the long journey.
مسافران جدید تکتهای شان را محکم در دستشان گرفته بودند و همان طور که برای نشستن در سرویس بیروبار دنبال جا میگشتند. خانمهایی که بچههای کوچک داشتند سعی می کردند که برای راحتی کودک شان در سفر طولانی جایی درست کنند.
.
نویو مسافرو ټکټونه اخیستي و او د کښېناستلو لپاره یې ځايونه لټول، د میرمنو سره ماشومان هم و او د اوږده سفر لپاره یې ځانونه چمتو کړي وو.
I squeezed in next to a window. The person sitting next to me was holding tightly to a green plastic bag. He wore old sandals, a worn out coat, and he looked nervous.
من به زور خودم را کنار یک پنجره جا دادم. شخصی که کنار من نشسته بود یک خریطۀ پلاستیکی سبز را محکم گرفته بود. او چپلکهای قدیمی و یک کرتی کهنه به تن داشت و دستپاچه به نظر میرسید.
I looked outside the bus and realised that I was leaving my village, the place where I had grown up. I was going to the big city.
من به بیرون از سرویس نگاه کردم و متوجه شدم که دارم از روستایم جدا میشوم، جایی که در آنجا بزرگ شده بودم. من داشتم به یک شهر بزرگ میرفتم.
.
ما د ملي بس له کړکۍ بهر کتل او په دې فکر کې وم، چې هغه کلی پرېږدم، چیرته چې ما خاپوړي کړي دي او لوی ښار ته روان یم.
The loading was completed and all passengers were seated. Hawkers still pushed their way into the bus to sell their goods to the passengers. Everyone was shouting the names of what was available for sale. The words sounded funny to me.
بارگیری کامل شده بود و همهی مسافران نشسته بودند. دستفروشها هنوز با زور دنبال راهی برای داخل شدن به سرویس بودند تا کالاهای شان را به مسافران بفروشند. همهی آنها چیغ میزدند تا اسامی چیزهایی که برای فروش دارند را بگویند. آن کلمات برای من خندهدار بودند.
موتر ډګ شو او لاس پلورونکو لا هم هڅه کوله چې پر مسافرینو ځينې توکي وپلوري، او له دې سره به يې په لوړ غږ چغې وهلې. ماته دا غږونه ډير جالب و.
A few passengers bought drinks, others bought small snacks and began to chew. Those who did not have any money, like me, just watched.
اندکی ز مسافران نوشیدنی خریدند، بقیه لقمههای کوچک خریدند و شروع به خوردن کردند. آنهایی که هیچ پولی نداشتند، مثل من، فقط تماشا می کردند.
ځيننو مسافرو د څښاک توکي واخیستل، ځينو بیا نور شیان واخیستل، او زما په څېر چې چا به پیسې نه درلودې غلى ناست وو او یوازې نندارې یې کولې.
These activities were interrupted by the hooting of the bus, a sign that we were ready to leave. The tout yelled at the hawkers to get out.
این فعالیتها با داد زدن راننده، که آن نشانهی این بود که سرویس آماده ی حرکت است، قطع می شد. آن صدای فریاد برسر دستفروش ها بود که به بیرون بروند.
دا کارونه د ملی بس د حرکت د ځانګړي غږ سره پای ته ورسېدل، دا غږ په دی معنی و چې مونږ نور حرکت کوو، او دا ځای خوشې کوو. کلینډر لاس پلورونکو ته زارۍ کولې چې کښته شي.
Hawkers pushed each other to make their way out of the bus. Some gave back change to the travellers. Others made last minute attempts to sell more items.
دستفروشها همدیگر را تیله میکردند تا بتوانند راه شان را برای پیاده شدن از سرویس پیدا کنند. بعضیها پول مسافران را به آنها پس می دادند. بقیه تلاشهای آخرشان را برای فروختن بیشتراجناس شان میکردند.
Nine hours later, I woke up with loud banging and calling for passengers going back to my village. I grabbed my small bag and jumped out of the bus.
نه ساعت بعد، با صدای بلند مردی که ضربه میزد ومسافران را برای برگشتن به روستای من صدا میزد، بیدار شدم. من خریطۀ کوچکم را برداشتم واز سرویس بیرون پریدم.
د نهه ساعتونو سفر کولو وروسته ، له خوبه راپاڅېدم او خپله کوچنۍ بکسه مې راواخیسته. له ملي بس څخه ښکته شوم. نويو مسىافرو باندې مې غږ وکړ چې زما کلي ته لاړ شٸ.
The return bus was filling up quickly. Soon it would make its way back east. The most important thing for me now, was to start looking for my uncle’s house.
سرویس برگشت به زودی پر شد. خیلی زود سرویس به سمت شرق حرکت خوهد کرد. مهمترین چیز برای من، پیدا کردن خانهی عمویم بود.
زما لپاره تر ټولو مهمه دا وه، چې د خپل کاکا کور پیدا کړم او ملي بس هم په ډکېدو و چې د ختیځ لور ته حرکت وکړي.
