It was a little girl who first saw the mysterious shape in the distance.
آن دختر کوچک بود که اول آن شکل مرکیله را از فاصلهی دور دید.
یوې وړې نجلۍ ته په لرې فاصله کې یو شکل تر سترګو شو.
As the shape moved closer, she saw that it was a heavily pregnant woman.
وقتی که شکل نزدیکتر شد، او دید که آن یک زن باردار سنگین است.
څومره چې شکل رانېږدې کېده، هغې ولیدل چې دا یوه امیدواره ښځه ده.
Shy but brave, the little girl moved nearer to the woman.
“We must keep her with us,” the little girl’s people decided. “We’ll keep her and her child safe.”
دختر کوچک با شرمندهگی، اما شجاعانه، به آن زن نزدیک شد. خانوادهی آن دختر کوچک تصمیم گرفتند که “ما باید او را پیش خودما نگه داریم. ما از او و کودکش مراقبت خواهیم کرد.”
وړه جلۍ ډيره زړوره وه. میرمنې ته ورنږدې شوه، ويی ویل، “دا ښځه باید موږ له ځان سره یوسو” خلکو هم ومنله او زیاته ېې کړه، “چې میرمن او ماشوم باید خوندي ځای ته یوسو.”
The child was soon on its way.
“Push!”
“Bring blankets!”
“Water!”
“Puuuuussssshhh!!!”
کودک به دنیا میآمد. “فشار بده!” “پتو بیاورید!” “آب!” “فشااااااااار بده! ”
Everyone began to argue.
“We said we would keep mother and child safe, and that’s what we’ll do,” said some.
“But they will bring us bad luck!” said others.
همگی شروع به بحث کردند. عدهای گفتند: “ما قرار گذاشته بودیم که از مادر و نوزاد او مراقبت کنیم، و سر قولما خواهیم ماند”. اما دیگران گفتند که “اینها برایمان بدچانسی میآورند! ”
خلکو خپل منځ کې خبرې کولې، ویل ېې چې د میرمنې او ماشوم سمه پالنه به وکړي، خو د دوی د غوښتنې برعکس ټول حیران و. ځینو ویل دا به موږ ته بدبختي راوړي.
And so the woman found herself alone again.
She wondered what to do with this awkward child.
She wondered what to do with herself.
بنابراین آن زن دوباره خودش را تنها یافت. او پیش خودش فکر کرد که با این بچهی عجیب و غریب چه میتواند بکند. او فکر کرد که با خودش چه کند.
But finally she had to accept that he was her child and she was his mother.
اما در آخر او مجبور شد بپذیرد که آن خر، کودک خود اوست و او مادرش است.
خو بالاخره هغې ومنله چې هغه د هغې ماشوم او دا د ده مور ده.
Now, if the child had stayed that same, small size, everything might have been different. But the donkey child grew and grew until he could no longer fit on his mother’s back.
And no matter how hard he tried, he could not behave like a human being. His mother was often tired and frustrated. Sometimes she made him do work meant for animals.
حالا اگر کودک همانقدر کوچک میماند همه چیز میتوانست متفاوت باشد. اما، آن کره خر بزرگ و بزرگتر شد تا اینکه دیگر نمیتوانست روی کمر مادرش جا بگیرد و با اینکه خیلی تلاش میکرد نمیتوانست مانند یک انسان عمل کند. مادرش اغلب خسته و درمانده بود. بعضی وقتها او را مجبور میکرد که کارهایی انجام دهد که مخصوص حیوانات است.
د ښځې نوي زیږیدلي بچي وده وکړه ، او دومره لوی شو چې نور د میرمنې وس نه و چې په شا ېې وګرځوي. څومره چې ېې کوښښ وکړ د انسان په څير ېې چلند نه شو کولای، خو مور به ډيره ستړې وه. کله کله به ېې دې ته وهڅوه چې ځيني کارونه ترسره کړي.
Confusion and anger built up inside Donkey. He couldn’t do this and he couldn’t do that. He couldn’t be like this and he couldn’t be like that.
He became so angry that, one day, he kicked his mother to the ground.
احساس سردرگمی و عصبانیت در درون خر به وجود آمد. او نه میتوانست این کار را انجام بدهد و نه آن کار را. او نه میتوانست مانند انسان باشد و نه مانند حیوان. او به حدی عصبانی شد که یک روز مادرش را با لگد زد و به زمین انداخت.
.
خر ډير وارخطا او غوصه و. تل به ېې مور ورسره جګړه کوله. دا نه شې کولای، کار دې زده نه دی، بلاخره یوه ورځ خر غوصه شو او مور ېې په ځمکه ووهله.
Donkey was filled with shame. He started to run away as far and fast as he could.
خرشدیدا احساس پشیمانی کرد. او شروع به فرار کرد و تا جایی که میتوانست سریعا دور شد.
خر ډېر زیات شرمېده. او لرې یو ځای ته وتښتېده.
By the time he stopped running, it was night, and Donkey was lost.
“Hee haw?” he whispered to the darkness.
“Hee Haw?” it echoed back. He was alone.
Curling himself into a tight ball, he fell into a deep and troubled sleep.
زمانی که دویدن را متوقف کرد، شب شده بود، و خر گم شده بود. “عرعر؟” در تاریکی به آرامی زمزمه میکرد، “عرعر؟” صدای عرعرش انعکاس داشت. او تنها بود. در یک چقری سخت دور خودش پیچید، او به یک خواب عمیق و آزاردهنده رفت.
Donkey woke up to find a strange old man staring down at him. He looked into the old man’s eyes and started to feel a twinkle of hope.
زمانی که خر بیدار شد، دید که یک مرد عجیب و غریب مسن به او خیره شده است. او در چشمان او نگاه کرد و ذرهای احساس امیدواری کرد.
کله چې له خوبه راویښ شو، په یو نابلد بوډا سړي یې سترګې ولګېدې چې ده ته په ځیر ځیر سره ګوري. هغه د زاړه سړي سترګو ته وکتل او د امید احساس یې پیدا شو.
Donkey went to stay with the old man, who taught him many different ways to survive.
Donkey listened and learned, and so did the old man. They helped each other, and they laughed together.
خر رفت که با آن مرد مسن زندهگی کند. او به خر یاد داد که چگونه به بقای زندهگی خود ادامه دهد. خر به حرفهای او گوش داد و از او یاد گرفت و همین طور مرد مسن. آنها به یکدیگر کمک میکردند و با هم میخندیدند.
خر له بوډا سره د یو ځای اوسېدو په موخه روان شو، بوډا او خره له یو بل څخه ډير څه زده کړل، او له یو بل سره به ېې مرسته کوله. دوی په یوځای اوسیدو کې خوشحاله وو.
One morning, the old man asked Donkey to carry him to the top of a mountain.
یک روز صبح، مرد مسن از خر خواست که او را به بالای کوه ببرد.
یو سهار بوډا له خره څخه وغوښتل چې هغه د غره سر ته ورسوي.
High up amongst the clouds they fell asleep.
Donkey dreamed that his mother was sick and calling to him.
And when he woke up…
بر فراز قلهی کوه در میان ابرها، آنها به خواب رفتند. خر خواب دید که مادرش مریض است واو را صدا میزند و وقتی که او بیدار شد…
په لوړه د ورېځو په منځ کې دواړه ویده شول. خره خوب وليده، چې مور يې ناروغه ده او ده ته غږ کوي. کله چې خر له خوبه راویښ شو …
… the clouds had disappeared along with his friend, the old man.
ابرها به همراه دوستش، آن مرد مسن، ناپدید شده بودند.
… ورېځې نه وې او ملګری یې “زوړ سړی” هم نه معلومېده.
Donkey finally knew what to do.
خر نهایتا متوجه شد که باید چه کاری انجام دهد.
خر په پای کې پوه شو چې باید څه وکړي.
Donkey found his mother, alone and mourning her lost child. They stared at each other for a long time.
And then hugged each other very hard.
خر مادرش را پیدا کرد، تنها و در ماتم از دست دادن فرزندش. آنها به مدت طولانی به هم خیره شدند. وسپس خیلی محکم همدیگر را در آغوش گرفتند.
The donkey child and his mother have grown together and found many ways of living side by side.
Slowly, all around them, other families have started to settle.
کره خر و مادرش با هم بزرگ شدند و راه های زیادی را برای کنار هم زندهگی کردن پیدا کردند. کم کم، همهی اطرافیانشان، دیگر خانوادهها در آنجا شروع به زندهگی کردند.
.
خر او مور ېې چې مخکې ېې د ګډ ژوند تجربه درلوده، اوس له یو بل سره خوښ و، او د وخت په تېرېدو سره د دوی تر څنګ ډيرو نورو کورنیو هم ژوند پیل کړ.
