Ein dag fekk mamma mykje frukt.
Siku moja, mama alileta matunda mengi.
«Når kan vi få litt frukt?» spør vi. «Vi skal eta frukta i kveld», seier mamma.
“Tutakula matunda lini?” tunauliza. “Tutakula matunda leo jioni,” mama anasema.
Bror min Rahim er grådig. Han smakar på all frukta. Han et mykje av ho.
Kaka yangu Rahim ni mlafi. Anaonja onja matunda yote. Anakula matunda mengi.
«Sjå kva Rahim gjorde», ropar veslebror min. «Rahim er slem og egoistisk», seier eg.
“Angalia Rahim alichokifanya!” mdogo wangu analalamika kwa sauti. “Rahim ni mtundu na mchoyo,” ninasema.
Mamma er sint på Rahim.
Mama amekasirishwa na Rahim.
Vi er òg sinte på Rahim. Men Rahim er ikkje lei seg.
Sisi pia tumekasirishwa na Rahim. Lakini Rahim haombi msamaha.
«Skal du ikkje straffa Rahim?» spør veslebror.
“Hutamwadhibu Rahim?” mdogo wangu anauliza.
«Rahim, du kjem til å angra snart», åtvarar mamma.
“Rahim, muda si mrefu utajuta,” mama anaonya.
Rahim byrjar å føla seg uvel.
Rahim anaanza kuhisi kuumwa.
«Eg har så vondt i magen», kviskrar Rahim.
“Tumbo langu linauma sana,” Rahim ananong’ona.
Mamma visste at dette ville skje. Frukta straffar Rahim!
Mama alijua hili litatokea. Matunda yanamwadhibu Rahim!
Seinare seier Rahim orsak til oss. «Eg skal aldri vera så grådig igjen», lovar han. Vi trur han alle saman.
Baadaye, Rahim anatuomba msamaha. “Kamwe sitakuwa mlafi tena,” anaahidi. Na sote tunamwamini.