Kuku na Jongoo walikuwa marafiki. Ila walikuwa wanashindana kila mara. Siku moja wakaamua kucheza mpira wa miguu ili waweze kubaini nani alikuwa mchezaji bora zaidi.
Wakaenda uwanjani na wakaanza kucheza. Kuku alikuwa na kasi ila Jongoo alikuwa na kasi zaidi. Kuku alipiga mpira mbali, ila Jongoo alipiga mbali zaidi. Kuku akaanza kupandwa na hasira.
Kuku alipatwa na hasira kiasi kwamba akafungua mdomo wake mkubwa na akammeza Jongoo.
wa’Ngoko abere anemughenda akasuba eka, amasangana mama wa kinyangongolho. Mama wakinyangongolho amabulya oko, “wanabwene omwana waghe kinyangongolho?” Wankoko mwayihunira. Mama wa Kinyangongolho neryo amatsuka eribya nobulighe.
Kuku alipokuwa anarudi nyumbani alikutana na Mama yake Jongoo. Mama Jongoo akamuuliza, “Umemwona mwanangu?” Kuku hakujibu kitu. Mama Jongoo akapatwa na wasiwasi.
Neryo mama wa Kinyangongolho mwowa akalenge kake ikanemubugha kati, “mama unzunire”. Mama we Kinyangongolho amahulikirira ndeke, eriyowa akalenge ikakalhwa omwanda ya wa’Ngoko.
Mama Jongoo akasikia sauti kwa mbali. “Nisaidie mama!” ile sauti ililia. Mama Jongoo akaangalia huku na kule na kusikiliza kwa makini. Sauti ilitokea tumboni mwa kuku.
Mama wa Kinyangongolho mwabirikira, “mwanawange, kolesaya amaghezi awembaghane,” Ebinyangongolho bikabeha kutsibu neryo ibyalhuma omonda. wa’Ngoko neryo akendilhwalha omonda.
Mama Jongoo alipiga kelele, “Tumia nguvu yako ya kipekee mwanangu!” Majongoo wanaweza kutoa harufu mbaya na ladha ya ajabu. Kuku akaanza kujisikia mgonjwa.
