Lefelo le le nnye kwa dibese di emang gone mo motseng wa me go tletse batho le dibese tse di tletseng batho. Fa fa fatshe gone go tletse dilo tse di tshwanetsweng go olelwa. Mooleledi o ne a itsise maina a mafelo a kwa dibese di teng. gone
La pequeña parada de autobuses de mi aldea estaba llena de gente y de autobuses sobrecargados. En el suelo había aun más cosas por cargar. Los pregoneros anunciaban los lugares a los que iban sus autobuses.
“Toropo!Toropo!” E ya bopririma!” ka utlwa moitsise a goa. E ne e le bese e ke tshwanetseng go e palama.
“¡A la ciudad! ¡A la ciudad! ¡Autobús hacia el oeste!” escuché que gritaba un pregonero. Ése era el autobús que yo necesitaba tomar.
Bese ya toropo e ne e setse e tletse, mme batho ba sa ntse ba leka go tsena mo teng. Bangwe ba beile dithoto tsa bone ka fa tlase ga bese.Bangwe ba di beile mo di rakeng moteng ga bese.
Aunque el autobús con destino a la ciudad estaba casi lleno, había más gente empujando para subirse. Algunos ponían su equipaje en la parte de abajo. Otros lo ponían en las repisas de adentro.
Baete ba basha ba punya di karata tsa bone ba ntse ba senkang fa ba ka dulang gone mo beseng e e tleseng. Basadi le bana ba banye ba ipaakanyetsa loeto lo le leele go dula sentle.
Ka itshokela go bapa le letlhabaphefo.Motho yo o dutseng go bapa le letlhaphefo o ne a tshegeditse kgstese ya polasetiki e e mmala o motala.A rwele ditlhako tsa disandale tse di tshofetseng, jase e gagogileng,mme a mo lebile ka thwaafalo.
Los pasajeros recién llegados se subían al autobús con sus boletos en mano buscando un asiento. Las mujeres con hijos pequeños los confortaban para el largo viaje.
K itshukela fa mothong yo o ne a bapile le letlhabaphefo. Motho yo o ne a dutse go bapa le nna le letlhabaphefo o ne a tshegeditse kgetse ya polasitiki thata. A rwele mpapheetshane ba ba tshofetseng, jase e e gagogileng, a bonala letshogo.
Me apretujé al lado de una ventana. La persona a mi lado sujetaba con fuerza una bolsa de plástico verde. Llevaba sandalias viejas, un abrigo harapiento, y se veía nervioso.
Ke ne ka leba kwa ntle ga bese mme ke ne ka gopola ke tswa mo motseng wa me, lefelo le ke goletseng mo go lone. Ke ne ke ya kwa toropong e kgolo.
Miré por la ventana del autobús y me di cuenta de que estaba dejando atrás mi aldea, el lugar donde había crecido. Ahora me iba a la gran ciudad.
Go ne go oletswe baeti ba dutse. Barekise ba sa ntse ba tsena mo teng go ya go rekisa dilo tsa bone kwa balaming. Mongwe lw mongwe o ne a goa maina go itsise se a se rekisang. Mafoko ao a ne utlwala a sa tlwaelega.
Terminaron de cargar el autobús y todos los pasajeros se sentaron. Los vendedores ambulantes se apretujaron para entrar a venderle sus productos a los pasajeros. Gritaban los nombres de lo que tenían para vender. Las palabras me parecían graciosas.
Bapagamo ba le mmalwa ba ne ba reka dinnotsididid, bangwe ba reka mo go nnye ba a ja. Ba ba se nang madi, jaaka nna, be ne ba lebeletse fela.
Algunos pasajeros compraron bebidas, otros compraron pequeños refrigerios y empezaron a comer. Los que no tenían dinero, como yo, solamente nos quedamos mirando.
Ditiro tse di ne tsa kgorelediwa ke go hutara ga bese, sekao sa gore re ipaakanyeditse go kgoetsa. Moreki a goelela barekisi go tswa mo beseng.
Todo este ajetreo fue interrumpido por el claxon del autobús, señal de que estábamos listos para partir. El pregonero gritó a los vendedores ambulantes para que se bajaran.
Barekisi ba kgorometsana go tswa mo beseng.Bangwe ba busetsa baeti madi mangwe.Ba bangwe ba sa ntse ba leka go rekisa dilo tsa bone mo motshontshong wa bofelo.
Los vendedores ambulantes se empujaban para salir del autobús. Algunos le entregaron su cambio a los pasajeros. Otros intentaron vender productos por última vez.
Fa bese e tswa fa boemelong jwa dibese, Ka leba kwa ntle ka letlhabaphefo. Ka hakgamala gore a ke ka boela gape mo motseng wa me gape.
Mientras el autobús partía desde la estación, miré por la ventana. Me preguntaba si alguna vez volvería a mi aldea.
Fa loeto le tsweletse, mo teng ga bese ga na mogote. Ke ne ka tswala matlho a me ka tsholofelo ya gore ka tla robala,
A medida que pasaba el tiempo, el autobús se puso muy caluroso. Cerré los ojos con la esperanza de quedarme dormido.
Mme mogopolo wa me wa mpusetsa kwa gae. A mma o tla sireletsega? A mmutla wa me o tla tsaya madi mangwe? A nkgonne o tla gakologelwa go nosa ditlhare tse dinnye?
Pero volví a pensar en mi casa. ¿Estará a salvo mi madre? ¿Traerán dinero mis conejos? ¿Se acordará mi hermano de regar los árboles que planté?
Mo tseleng, ka ithuta leina la lefelo le malome o nang teng mo toropong e kgolo. Fa ke ntse ke e biletsa kwa tlase ka robala.
Mientras viajaba, recitaba el nombre del lugar donde vivía mi tío en la gran ciudad. Seguí murmurando ese nombre mientras dormía.
Morago ga diura tse robongwe, ke ne ka tsosiwa ke modumo o mogolo ke bitsa baeti ba ba boelang kwa motseng wa rona. Ka phamola kgetse ya me ka tswa mo beseng.
Nueve horas más tarde, desperté escuchando fuertes golpeteos y gritos llamando a los pasajeros que viajaban de vuelta a mi aldea. Tomé mi pequeño morral y me bajé del autobús.
Bese e e boang ya tlala ka bonako. Ka bonako ya leba botlhaba.Se se botlhokwa mo go na jaanong ,ke go simolola go senka ntlo ya ga malome.
El autobús de vuelta a mi aldea se llenó rápidamente. Pronto empezaría su viaje de vuelta al este. Por ahora, lo más importante para mí era empezar a buscar la casa de mi tío.