Sakima o ne a nna le batsadi ba gagwe le kgaitsadie yo o dingwaga tse nne. Ba ne ba nna mo mmung wa monna wa mohumi. Ntlo ya bone ya borulelo jwa bojang e ne e le kwa bofelong jwa mola wa ditlhare.
Sakima vivía con sus padres y su hermana de cuatro años de edad. Vivían en el terreno de un hombre rico. Su choza de paja estaba al final de una fila de árboles.
Erile fa Sakima a le dingwaga tse tharo, o ne a bobola mme a foufala. Sakima o ne a na le bokgoni.
Cuando Sakima tenía tres años de edad, se enfermó y perdió la vista. Sakima era un chico talentoso.
Sakima o dirile dilo tse dintsi tse bana ba bangwe ba dingwaga tse thataro ba sa di dirang. Sekai, o ne a kgona go nna le bagolo ba motse mme ba rerisana ka ga dintlha kgolo.
Sakima hacía muchas cosas que los otros chicos de seis años no podían hacer. Por ejemplo, podía sentarse con los miembros mayores de la aldea y discutir asuntos importantes.
Batsadi ba ga Sakima ba ne ba dira kwa ntlong ya monna wa mohumi.Ba tswa fa gae maphakela thata mo mosong mme ba boela gae go le thari maitsiboa. Sakima o ne a tlogetswe le kgaitsadie yo monnye.
Los padres de Sakima trabajaban en la casa del hombre rico. Salían a trabajar temprano en la mañana y volvían a casa tarde por la noche. Sakima se quedaba con su hermana pequeña.
Sakima o ne a rata go opela dipina. Letsatsi lengwe mmagwe a mmotsa potso, “O ithutile kae dipina tse, Sakima?”
A Sakima le encantaba cantar. Un día su madre le preguntó, “¿Dónde aprendes estas canciones, Sakima?”
Sakima a araba, “Ditla fela, mme. Ke diutlwa mo tlhogong ya me mme morago ke opele.”
Sakima le respondió, “Simplemente llegan, madre. Las escucho en mi cabeza y después las canto.”
Sakima o rata go opelela kgaitsadie, bogolo fa a tshwarwa ke tlala. Kgaitsadie o tla be a mo reetsa fa a opela pina e o e ratang thata. O ne a tle a tsikinyege go ya ka moribo o o ritibatsang.
A Sakima le gustaba cantarle a su hermana pequeña, especialmente cuando ella tenía hambre. Su hermana le escuchaba cantar la canción favorita de Sakima. Y se relajaba bailando con su canción.
“A o kgona go opela ka go boeletsa le go boeletsa gape, Sakima,” kgaitsadie o ne a mo rapela. Sakima o ne a amogela mme a opela ka go boeletsa le go boeletsa gape.
“¿Podrías cantarla una y otra vez, Sakima?”, le suplicaba su hermana. Sakima asentía y le cantaba una y otra vez.
Maitsiboa mangwe fa batsadi ba boela lwapeng, ba ne ba didimetse tota. Sakima o ne a itse gore go na le sengwe se se sa siamang.
Una noche después del trabajo, sus padres volvieron muy callados. Sakima sabía que algo estaba mal.
“Molato ke eng, mme, rre?” Sakima a botsa. Sakima a utlwa gore ngwana wa mosimane wa monna wa mohumi o nyeletse. Monna o ne a hutsafetse a jewa ke bodutu.
“¿Cuál es el problema, madre, padre?” Preguntó Sakima. Sakima se enteró que el hijo del hombre rico se había perdido. El hombre se sentía muy triste y solo.
“Ke kgona go mo opelela. O kgona go itumela gape,” Sakima o ne a bolelela batsadi ba gagwe. Mme batsadi ba gagwe ba mo itlhokomologa. “Ke mohumi tota. Wena o mosimane wa sefofu fela. A o ithaya gore pina ya gago e tla mo thusa?”
“Yo puedo cantar para él. Quizá eso lo hará feliz,” le dijo Sakima a sus padres. Pero sus padres lo desestimaron. “Él es muy rico. Tú sólo eres un chico ciego. ¿Crees que tu canción lo va a ayudar?”
Lefa go ntse jalo, Sakima ga se a ke a fele pelo. Kgaitsadie yo monnye o ne a mo ema nokeng. O ne a re, “Dipina tsa ga Sakima di a nkgomotsa fa ke tshwerwe ke tlala. Di tla gomotsa monna wa mohumi le ene.”
Pero Sakima no se rindió. Su hermana pequeña lo apoyó. Le dijo: “Las canciones de Sakima me ayudan cuando tengo hambre. Van a tranquilizar al hombre rico también.”
Ka letsatsi le le latelang, Sakima a kopa kgaitsadie yo monnye gore a mo tsamaise kwa ntlong ya monna wa mohumi.
Al día siguiente, Sakima le pidió a su hermana pequeña que lo llevara a la casa del hombre rico.
O ne a ema fa tlase ga letlhabaphefo lengwe le le golo mme a simolola go opela pina ya gagwe e o e ratang. Ka bonya, tlhogo ya monna wa mohumi ya bonala fa letlhabaphefong le le tonna.
Se paró debajo de una gran ventana y empezó a cantar su canción favorita. Lentamente, el hombre rico comenzó a asomar su cabeza por la gran ventana.
Badiri ba emisa se ba ne ba sedira. Ba reetsa dipina tse dimonate tsa ga Sakima. Mme monna mongwe a re, “Ga go ope yo o kgonneng go gomotsa kgosi. A mosimane yo wa sefofu o ithaya a re o tla mo gomotsa?”
Los trabajadores dejaron de hacer sus tareas. Escucharon la hermosa canción de Sakima. Pero un hombre dijo, “Nadie ha podido consolar al jefe. ¿Acaso este chico ciego cree que él puede consolarlo?”
Sakima one a fetsa go opela pina ya gagwe mme a retologa gore a tsamaye. Mme mmona wa mohumi a tabogela kwa ntle ka bonako mme a re, “Tsweetswee opela gape.”
Sakima terminó de cantar y se dio vuelta para irse. Pero el hombre rico salió de prisa y dijo: “Por favor canta de nuevo.”
Ka nako eo, banna ba le babedi batla ba tsholeditse mongwe ka bolao. Ba bonye mosimane wa monna wa mohumi a nteilwe a tlogetswe fa thoko ga tsela.
En ese mismo momento, llegaron dos hombres que llevaban a alguien en una camilla. Habían encontrado al hijo del hombre rico apaleado y tirado a un lado del camino.
Monna wa mohumi o ne a itumetse thata go bona morwawe gape. O ne a duela Sakima jaaka a mo gomoditse. O ne a isa morwawe le Sakima kwa bookelong jaanong Sakima a foufologa.
El hombre rico estaba muy feliz de ver a su hijo otra vez. Y le dio una recompensa a Sakima por consolarlo. Llevó a su hijo y a Sakima al hospital para que Sakima pudiera recuperar la vista.