Mo toropokgolo e e tlhakatlhakanyeng ya Nairobi, kgakala le botshelo jwa tlhokomelo ya balelwapa, go agile basimane ba ba senang malwapa. Ba ne ba amogela letsatsi lengwe le lengwe jaaka le tla. Mo mosong mongwe basimane ba phutha diphate tsa bone morago ga go robala go bapa le peifemente e e serame. Go ka ithutafatsa, ba ne ba gotsa molelo ka matlakala. Mo setlhopheng se sa basimane go ne go na le yo o bidiwang Magozwe. E ne e le yo o mmotlana mo go botlhe.
En la ajetreada ciudad de Nairobi, lejos de la apacible vida hogareña, vivía un grupo de jóvenes mendigos. Vivían el día a día como si no hubiera futuro. Una mañana, los chicos estaban empacando sus mantas después de dormir en la fría calle. Prendieron una fogata con basura para espantar el frío. Uno de los jóvenes del grupo era Magozwe. Era el más joven.
O ne a le dingwaga tse tlhano fa batsadi ba gagwe ba tlhokafala. O ile a ya go nna le malomaagwe. Monna yo o ne a sa rekegele ka ene. O ne a sa mo neye dijo tse di lekaneng. O ne a mo dirisa ditiro tse di bokete.
Cuando los padres de Magozwe murieron, él sólo tenía cinco años de edad. Se fue a vivir con su tío. Pero Magozwe no le importaba a ese hombre. No le daba suficiente comida. Y lo hacía trabajar muy duro.
Fa Magozwe a ngongoregela mo go ene kgotsa a mmotsa dipotso, malomaagwe o ne a mo betsa. E rile Magozwe a mmotsa gore a o kgona go ya sekolong malomaagwe a mo betsa mme a re “O seeleele go ka ithuta sengwe.” Morago ga dingwaga tse tharo tsa tshotlego, Magozwe a sia go tswa mo lelwapeng la ga malomaagwe. A simolola go nna mo mebileng.
Si Magozwe se quejaba o hacía preguntas, su tío le daba una golpiza. Cuando Magozwe le preguntó si podía ir a la escuela, su tío lo golpeó y le dijo, “eres demasiado estúpido para aprender”. Después de tres años de vivir así, Magozwe se escapó de la casa de su tío. Empezó a vivir en la calle.
Botshelo jwa mebila bo ne bo le boima e bile bontsi jwa basimane ba ne ba palelwa le ke go ka bona dijo tsa tsatsi le letsatsi. Ka dinako dingwe ba ne ba tshwarwa ke mapodisi fa ka mme tse dingwe ba betswe. Fa ba lwala go ne go sena kwa ba tla bonang thuso teng. Setlhopha sa basimane se ne se ikaegile thata mo madinyaneng a se neng se a kopa mo bathong, mo go rekiseng dipolasitiki le dilo dingwe tse di buseditsweng mo tirisong. Botshelo bo ne bo le boima go feta ka ntlha ya dintwa tsa ditlhophana tse dingwe tse di neng di batla go laola dikarolo dingwe tsa toropokgolo.
La vida en la calle era difícil y muchos de los niños tenían dificultades para conseguir comida día a día. Algunas veces los arrestaban, otras veces les daban golpizas. Cuando se enfermaban, no tenían quién los ayudara. El grupo de jóvenes dependía de lo poco que recibían mendigando, de la venta de plásticos y del reciclaje. La vida era aun más difícil por las peleas con grupos rivales que querían tener el control de ciertas partes de la ciudad.
Ka letsatsi lengwe fa Magozwe a ntse a batla dilo mo thotobolong ya matlakala a bona buka e e makgasa ya mainane. O ne a phepafatsa leswe go tswa mo go yone morago a e tsenya mo kgetseng ya gagwe. Tsatsi le letsatsi fa a bona nako, o ne a e ntsha mme a lebelele ditshwantsho. O ne a sa itse go buisa mafoko.
Un día, Magozwe estaba escarbando los basureros y encontró un libro de cuentos viejo y destrozado. Le quitó el polvo y lo guardó en su bolsa. Todos los días, sacaba el libro y miraba las ilustraciones. Pero no sabía cómo leer las palabras.
Ditshwantso tse di mo bukeng di ne di supa kgang ya mosimane yo o neng a gola go ka nna mokgweetsi wa sefofane. Ka dinako dingwe o ne a ikanya go nna mosimane yo o mo kgannyeng eo.
Las ilustraciones contaban la historia de un chico que creció y se convirtió en piloto. Magozwe fantaseaba con ser piloto. A veces, se imaginaba que él era el chico de la historia.
Go ne go le serame fa Magozwe a eme go bapa le tsela a kopa batho fa monna mongwe a tsamaela kwa go ene. “Dumela, Ke nna Thomas. Ke dira go bapa le lefelo le, koo o tla kgona go bona sengwe sa go ja.” ga bua monna. O ne a supa ntlo e e serolwane ka borulelo jwa mmala wa loapi. “Ke solofela gore o tla ya teng go bona dijonyana.” ga bua monna. Magozwe o ne a leba monna a bo a leba le ntlo. “Gongwe” a bua a ntse a itsamaela.
Hacía frío y Magozwe estaba mendigando en la calle. Un hombre se le acercó. “Hola, soy Thomas. Trabajo cerca de aquí, en un lugar donde podemos darte comida,” dijo el hombre. Apuntaba hacia una casa amarilla con techo azul. “Ojalá vayas pronto a buscar comida” le dijo. Magozwe miró al hombre, y después miró la casa. “Quizá”, dijo, y se fue.
Mo dikgweding tse di latelang, basimane ba ba senang malwapa ba ne ba tlwaetse go bona Thomasa le mo gare ga bone. O ne a rata go bua le batho segolobogolo ba ba neng ba tshelela mo mebileng. Thomas o ne a reetsa dikgang tsa matshelo a batho. O ne a tlhoafetse le gone a le pelotelele, a sa tlhokele ope maitseo. Bangwe ba basimane ba simolola go ya kwa ntlung e e serolwane le mmala wa loapi go ya go ja dijo tsa motshegare.
Con el paso de los meses, los jóvenes mendigos se acostumbraron a la presencia de Thomas. Él disfrutaba hablar con la gente, especialmente con los mendigos. Thomas escuchaba las historias de sus vidas. Era serio y paciente, y nunca maleducado ni irrespetuoso. Algunos de los chicos empezaron a ir a la casa amarilla y azul a buscar comida al mediodía.
Magozwe o ne a dutse mo peifementeng a lebeletse buka ya gagwe ya mainane fa Thomas a tla go dula go bapa le ene. “kgang e e bua ka ga eng? ga botsa Thomas. “E bua ka ga mosimane yo o golang go nna mokgweetsi wa sefofane,” ga araba Magozwe. “Leina la mosimane ke mang?” ga botsa Thomas. “Ga ke itse leina la gagwe ka gore ga ke itse go buisa,” ga araba Magozwe kwa tlase.
Magozwe estaba sentado en la calle mirando su libro cuando Thomas vino y se sentó a su lado. “¿De qué trata la historia?” preguntó Thomas. “Trata sobre un chico que se convierte en piloto,” respondió Magozwe. “¿Cómo se llama el niño?” preguntó Thomas. “No sé porque no sé leer,” dijo Magozwe en voz baja.
E rile ba kopana, Magozwe o ne a simolola pele ka go bolelela Thomas ka botshelo jwa gagwe. O ne a mmolelela kgang ya ga malomaagwe le lebaka goreng a siile go tswa kwa gae. Thomas o ne a sa bue thata e bile ga a a ka a mo bolelela se a tshwanetseng go se dira mme gone o ne a tlhola a reeditse ka kelotlhoko. Ka dinako tse dingwe ba ne ba bue fa ba ntse ba ja kwa ntlong ya borulelo jwa mmala wa loapi.
Cuando volvieron a reunirse, Magozwe le relató la historia de su vida a Thomas. Le habló de su tío y de por qué huyó de esa casa. Thomas no hablaba mucho, y no le decía a Magozwe qué hacer, pero siempre le escuchaba con atención. Algunas veces conversaban mientras comían en la casa del techo azul.
E rile Magozwe a dira dingwaga tse lesome, Thomas o ile a mo naya buka ya mainane e ntsha. E ne e le ka ga mosimane wa motse yo o golang go nna motshameki wa kgwele ya dinao wa maemo a a kwa godimo. Thomas o ne a buisetsa Magozwe kgang eo ga ntsi go fitlhela letsatsi lengwe a re, “Ke akanya gore ke nako jaanong o ya sekolong o ye go ithuta go buisa. O akanya jang?” Thomas a mo tlhalosetsa gore o itse le lefelo le bana ba kgonang go nna teng ba tsena sekolo.
Cuando Magozwe cumplió alrededor de diez años, Thomas le regaló un nuevo libro de cuentos. Era la historia de un niño de una aldea que creció y se convirtió en un famoso jugador de fútbol. Thomas le leyó esa historia a Magozwe en muchas ocasiones, hasta que un día le dijo, “Creo que ya es tiempo que vayas a la escuela y aprendas a leer. ¿Qué te parece?” Thomas le explicó que conocía un lugar donde los niños podían vivir e ir a la escuela.
Magozwe o ne a akanya ka lefelo le lentsha leo le ka ga go ya sekolong. A ga se gore malomaagwe o ne a bua nnete le gore ke seeleele sa go ithuta sengwe? Jaanong fa ba tla mo itaya kwa lefelong le lesa? O ne a boifa. “Gongwe go botoka go nna fela mo mebileng,” a akanya.
Magozwe pensó en este nuevo lugar y en ir a la escuela. Pero, ¿y si su tío tenía razón y era demasiado estúpido para aprender? ¿Y si volvían a darle golpizas en este nuevo lugar? Magozwe sintió miedo. “Quizá sea mejor seguir viviendo en la calle,” pensó.
O ne a abelana poifo ya gagwe le Thomas. Fa nako e ntse e tsamaya, monna a tswelela ka go mo tshepisa gore botshelo bo kgona go nna botoka kwa lefelong le lesa.
Magozwe le habló de sus miedos a Thomas. Con el paso del tiempo, Thomas pudo asegurarle al chico que su vida iba a ser mejor en ese nuevo lugar.
Magozwe a fudugela mo phaposing nngwe mo ntlung ya borulelo jwa mmala o motala. O ne a nna le basimane bangwe ba le babedi mo phaposing eo. Go ne go nna bana ba le lesome mo ntlung eo ka palo. Ba ne ba nna mmogo le Mmangwane Cissy le monna wa gagwe, dintswa tse tharo, katse le podi e e tsofetseng.
Y así fue como Magozwe se fue a vivir a una habitación en una casa con techo verde. Compartía su habitación con otros dos chicos. Había un total de diez chicos viviendo en esa casa. Vivían junto a la tía Cissy y su esposo, tres perros, un gato y una vieja cabra.
Magozwe o ne a simolola sekolo mme go ne go le thata. O ne a tshwanela go ithuta le tse di mo fetileng. Ka dinako tse dingwe o ne a batla go ineela mme a akanya ka mokgweetsi wa sefofane le motshameki wa kgwele ya dinao mo bukeng ya mainane. Fela jaaka bone, a seka a ineela.
Magozwe empezó a ir a la escuela y fue difícil. Tenía mucho con qué ponerse al día. Muchas veces quiso rendirse. Pero pensaba en el piloto y en el jugador de fútbol de los libros. Al igual que ellos, Magozwe no se rindió.
Magozwe o ne a dutse mo jarateng mo lelwapeng la borulelo jwa mmala o motala a buisa buka ya mainane e e tswang kwa sekolong. Thomas a tla mme a dula go bapa le ene. “Kgang e bua ka ga eng? ga botsa Thomas. “E bua ka ga mosimane yo o golang go nna morutabana,” ga araba Magozwe. “Leina la mosimane ke mang?” ga botsa Thomas. “Leina la gagwe ke Magozwe,” ga araba Magozwe ka monyenyo.
Magozwe estaba sentado en el patio de la casa del techo verde, leyendo un libro de cuentos de su escuela. Thomas se le acercó y se sentó junto a él. “¿De qué trata la historia?” preguntó Thomas. “Trata sobre un chico que se convierte en profesor,” respondió Magozwe. “¿Cómo se llama el chico?” preguntó Thomas. “Su nombre es Magozwe,” dijo Magozwe sonriendo.