Bogologolo tala batho ba ne ba sa itse sepe. Ba ne ba sa itse jaaka go tlhonngwa, go dira sepata,kgotsa go dira didirisiwa tsa tshipi.Modimi Nyame kwa loaping o na le botlhale jotlhe jwa lefatshe.O bo beile sentle mo pitseng ya boraga.
Hace mucho, mucho tiempo la gente no sabía nada. No sabían cómo cultivar, o cómo tejer tela, o cómo hacer herramientas de hierro. El dios Nyame arriba en el cielo tenía toda la sabiduría del mundo. La mantenía guardada en una vasija de barro.
Letsatsi lengwe, Nyame a tsaya tshwetso ya gore o ka naya Anansi pitsa ya botlhale,a ithuta sengwe se setsha.Go ne go itumedisa!
Un día, Nyame decidió darle la vasija de sabiduría a Anansi. Cada vez que Anansi se asomaba y miraba dentro de la vasija de barro, aprendía algo nuevo. ¡Qué impresionante!
Ke gopola fa Anansi a ne a le pelotshetlha, “ke tla baya pitsa sentle kwa setlhoeng sa setlhare se se leele.E be le gore ke kgona go bo e tshegeletsa!”A loga thudi e e telele a e gokela mo pitseng ya boraga,a e gokela mo mogodung wa gagwe. O ne a simolola go palama setlhare.Mme go le thata go palama setlhare ka pitsa e e mo ngatang mo mangoleng.
El codicioso Anansi pensó, “voy a guardar la vasija en la copa de un árbol muy alto. ¡Y será sólo mía!” Hiló un hilo largo, envolvió con él la vasija de barro, y lo ató a su cintura. Empezó a trepar el árbol. Pero se le hacía muy difícil trepar el árbol con la vasija constantemente pegándole en las rodillas.
Ka nako yotlhe mosimane yo motlana wa ga Anansi o ne a eme ka fa tlase ga setlhare a mo lebile.A re,”A go ne go se ka go na bofefo fa o palama o gokeletse pitsa ya boraga mo mokotleng wa gago?Anansi o a leka go gokelela pitsa ya boraga ya botlhale mo mokotleng wa gagwe, mme ruri ga nna bofefo.
Mientras tanto, el hijo pequeño de Anansi lo miraba desde abajo y le dijo, “¿No sería más fácil trepar si te ataras la vasija a tu espalda?” Anansi ató la vasija llena de sabiduría a su espalda y, efectivamente, fue mucho más fácil.
Ka nako e e sa fediseng pelo a fitlha kwa setlhoeng sa setlhare. Mme a ema a akanya,”A mme tota ke nna fela yo o tshwanetseng go na le botlhale jotlhe, ke fa morwaake o ne a le botlhale go mphitisa!”Anansi o ne a kgotswa jaana gore a latlhele pitsa ya boraga fa fatshe go tswa mo setlhareng.
En un instante logró llegar a la copa del árbol. Pero entonces se detuvo a pensar: “Se supone que yo soy quien tiene toda la sabiduría, ¡pero mi hijo fue más listo que yo!” Anansi se enojó tanto que lanzó la vasija desde lo alto del árbol.
Pitsa ya thuba mo diphatseng fa fatshe. Botlhare bo ne bo gololesegile go abalana le mongwe le mongwe.Ke gone jaaka batho itse go rua, go dira sepata, go dira didirisiwa tsa ditshipi,le dilo tse dingwe tse batho ba itseng go di dira.
Quedó hecha pedazos en el suelo. La sabiduría quedó libre y disponible para todos. Y así fue cómo la gente supo cultivar, tejer, hacer herramientas de hierro, y muchas otras cosas más.