Kgale kgale go be go na
le balapa le lengwe la
go phela ka thabo.
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Ba be ba sa kgopišane.
Ba be ba thuša
batswadi ba bona ka
gae le kua mašemong.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Eupša ba be sa
dumelelwa go ba
kgaufsi le mollo.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Ba be ba swanetšwe ke
go dira mešomo ya
bona bošego fela.
Ka gobane ba be ba bopilwe ka kerese!
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
E fela, e mongwe wa
bašimanyana o be a
hlologela go bona
letšatši.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Ka letšatši le lengwe
tlhologelo ya gagwe e
ile ya tla ka maatla.
Bomorwarragwe ba ile
ba mo lemoša…
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Eupša go be go šetše
go senyegile.
O ile a tologa mo
letšatšing le le fišago.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Bana ba kerese ba ile
ba kwa bohloko go bona
yo mongwe wa bona a
tologa.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Eupša ba ile ba dira
maano. Ba ile ba tšea
lekwate la kerese ye e
tologilego gomme ba le
bopa go ba nonyana.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Ba ile ba tšea
morwarrabo wa
nonyana ba mo iša
godimo dimo kua
thabeng.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Ge letšatši le hlaba, o
ile a fofela godimo a
opela ka fase ga tlhabo
ya letšatši.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.