Toropong ye nngwe ya go dula e nyeuma batho, kgolekgole le bophelo bja go hlokomelwa bja ka gae, go be go dula sehlopha sa bašemane ba go hloka magae. Bašemane ba, ba be ba thabela go bona matšatši a hlaba a šuthelelana. Mosong wo mongwe, bašemane ba be ba phutha magogwa a bona morago ga go robala mabatong a go tonya. Go leka go raka phefo, ba ile ba gotša mollo ka ditlakala. Gare ga sehlopha seo sa bašemane, go be go na le yoo a bitšwago Magozwe. E be e le yo monnyane go bona ka moka.
En la ajetreada ciudad de Nairobi, lejos de la apacible vida hogareña, vivía un grupo de jóvenes mendigos. Vivían el día a día como si no hubiera futuro. Una mañana, los chicos estaban empacando sus mantas después de dormir en la fría calle. Prendieron una fogata con basura para espantar el frío. Uno de los jóvenes del grupo era Magozwe. Era el más joven.
Ge batswadi ba Magozwe ba hlokafala, o be a na le mengwaga ye mehlano fela. O ile a ya go dula le malome wa gagwe. Monna yo o be a sa mokgathalle. O be a sa mofe dijo tšeo di lekanego. O be a mo fa mošomo wo montši kudu.
Cuando los padres de Magozwe murieron, él sólo tenía cinco años de edad. Se fue a vivir con su tío. Pero Magozwe no le importaba a ese hombre. No le daba suficiente comida. Y lo hacía trabajar muy duro.
Ge Magozwe a ipelaetša goba a botšiša, malome wa gagwe o be a mmetha. Ge Magozwe a botšiša ge eba a ka ya sekolong, o be a mmetha a be a re, “O setlaela seo se ka se ithutego selo.” Morago ga mengwaga ye meraro ya tshwaro ye mpe ye, Magozwe o ile a tšhaba ga malome wa gagwe. O ile a thoma go dula mebileng.
Si Magozwe se quejaba o hacía preguntas, su tío le daba una golpiza. Cuando Magozwe le preguntó si podía ir a la escuela, su tío lo golpeó y le dijo, “eres demasiado estúpido para aprender”. Después de tres años de vivir así, Magozwe se escapó de la casa de su tío. Empezó a vivir en la calle.
Bophelo bja mebileng bo be bo le bothata kudu. Bašemane ba bantši ba be ba swara boima go hwetša dijo. Ka nako ye nngwe ba be ba swarwa goba ba bethwa. Ge ba lwala go be go sena yoo a ba thušago. Sehlopha seo se be se phela ka tšhelete yeo ba e kgopelago bathong le go rekiša diplastiki le didirišwa tšeo di mpshafatšwago. Bophelo bo be bo le gape boima kudu ka lebaka la dintwa le dihlopha tše dingwe tša bašemane ba marabele bao ba bego ba rata go tšea taolo ya dikarolo tše dingwe tša toropo.
La vida en la calle era difícil y muchos de los niños tenían dificultades para conseguir comida día a día. Algunas veces los arrestaban, otras veces les daban golpizas. Cuando se enfermaban, no tenían quién los ayudara. El grupo de jóvenes dependía de lo poco que recibían mendigando, de la venta de plásticos y del reciclaje. La vida era aun más difícil por las peleas con grupos rivales que querían tener el control de ciertas partes de la ciudad.
Ka tšatši le lengwe ge Magozwe a be a nyaka ka gare ga diolelamatlakala, o ile a hwetša puku ya dikanegelo, ya kgale, yeo e bego e gagogile. O ile a e phumola ditšhila gomme a e lokela ka gare ga lesaka la gagwe. Letšatši le lengwe le le lengwe o be a ntšha puku yeo a bogela diswantšho. O be a sa kgone go bala mantšu ao a ngwetšwego.
Un día, Magozwe estaba escarbando los basureros y encontró un libro de cuentos viejo y destrozado. Le quitó el polvo y lo guardó en su bolsa. Todos los días, sacaba el libro y miraba las ilustraciones. Pero no sabía cómo leer las palabras.
Diswantšho di be di hlaloša kanegelo ya mošemane yoo a ilego a gola a rata go ba mootledi wa difofane. Mosegare Magozwe o be a lora e le yena mootledi wa difofane. Ka nako ye nngwe o be a ipona e le yena mošemane yoo wa ka kanegelong.
Las ilustraciones contaban la historia de un chico que creció y se convirtió en piloto. Magozwe fantaseaba con ser piloto. A veces, se imaginaba que él era el chico de la historia.
Ka letšatši le lengwe go tonya, Magozwe o be a eme mmileng a kgopela bafeti. Monna yo mongwe o ile a tla go yena. “Dumela, ke nna Thomas. Ke šoma mo kgauswi, lefelong leo o ka hwetšago dijo,” monna yoo a realo. Monna yoo o ile a šupa ntlo ya go pentwa ka mmala wa namune, yeo e ruletšwego ka tlhaka ye tala lerata. “Ke tshepa gore o tla ya gona gore o hwetše dijo,” monna yoo a realo a laetša go re o a mo kgopela. Magozwe o ile a lebelela monna yoo, a lebelela gape le ntlo yeo. “Mohlomongwe,” a realo Magozwe gomme a sepela.
Hacía frío y Magozwe estaba mendigando en la calle. Un hombre se le acercó. “Hola, soy Thomas. Trabajo cerca de aquí, en un lugar donde podemos darte comida,” dijo el hombre. Apuntaba hacia una casa amarilla con techo azul. “Ojalá vayas pronto a buscar comida” le dijo. Magozwe miró al hombre, y después miró la casa. “Quizá”, dijo, y se fue.
Mo dikgweding tša go latela, bašemane ba mmileng ba tlwaela go bona sefahlego sa Thomas lefelong leo la bona. O be a rata go bolela le batho, kudu bao ba dulago mebileng. Thomas o be a theeletša dikanegelo tša batho tša maphelo a bona. O be a tloga a tiišitše go seo a se dirago a sa felepelo, a bontšha hlompha e sego lenyatšo. Ba bangwe ba bašemane ba ile ba thoma go ya moo ntlong ya mmala wo serolwane le tala lerata go hwetša dijo mo mosegareng.
Con el paso de los meses, los jóvenes mendigos se acostumbraron a la presencia de Thomas. Él disfrutaba hablar con la gente, especialmente con los mendigos. Thomas escuchaba las historias de sus vidas. Era serio y paciente, y nunca maleducado ni irrespetuoso. Algunos de los chicos empezaron a ir a la casa amarilla y azul a buscar comida al mediodía.
Magozwe o be a dutše lebatong la mmileng a bogetše puku ya gagwe ya diswantšho, ge Thomas a fihla a dula kgauswi le yena. “Na kanegelo e bolela ka eng?” Thomas a botšiša. “E bolela ka mošemane yoo a ilego a ba mofofiši wa difofane,” Magozwe a fetola ka go realo. “Na leina la mošemane yoo ke mang?” gwa botšiša Thomas. “Ga ke tsebe, ga ke kgone go bala,” Magozwe a realo a bolelela tlase.
Magozwe estaba sentado en la calle mirando su libro cuando Thomas vino y se sentó a su lado. “¿De qué trata la historia?” preguntó Thomas. “Trata sobre un chico que se convierte en piloto,” respondió Magozwe. “¿Cómo se llama el niño?” preguntó Thomas. “No sé porque no sé leer,” dijo Magozwe en voz baja.
Ba ile ba re ge ba kopane ka letšatši le lengwe, Magozwe a thoma go anegelaThomas ditaba tša gagwe. O be a anega ka ga malome wa gagwe le go re ke ka baka la eng a tšhabile gae. Thomas o be a sa bolele kudu, le gona gase a botša Magozwe go re a dire eng, efela o be a mo theeletša ka šedi. Ka nako ye nngwe ba be ba bolela ge ba le dijong gona kua ntlong ya tlhaka ye tala lerata.
Cuando volvieron a reunirse, Magozwe le relató la historia de su vida a Thomas. Le habló de su tío y de por qué huyó de esa casa. Thomas no hablaba mucho, y no le decía a Magozwe qué hacer, pero siempre le escuchaba con atención. Algunas veces conversaban mientras comían en la casa del techo azul.
Ge Magozwe a fetša mengwaga ye lesome ya matswalo, Thomas o ile a mo fa puku ye mpšha ya dikanegelo. Puku ye e be e bolela ka mošemane wa go dula magaeng yoo a ilego a ba sebapadi sa go tuma sa kgwele ya maoto. Thomas o ile a balela Magozwe kanegelo yeo makga a mantši go fihlela ka letšatši le lengwe a re, “Ke nagana gore ke nako ya go re o ye sekolong o ithute go bala. Wena o e bona bjang taba ye?” Thomas o ile a hlaloša go re o tseba lefelo leo bana ba dulago go lona gomme ba kgona go ya sekolong.
Cuando Magozwe cumplió alrededor de diez años, Thomas le regaló un nuevo libro de cuentos. Era la historia de un niño de una aldea que creció y se convirtió en un famoso jugador de fútbol. Thomas le leyó esa historia a Magozwe en muchas ocasiones, hasta que un día le dijo, “Creo que ya es tiempo que vayas a la escuela y aprendas a leer. ¿Qué te parece?” Thomas le explicó que conocía un lugar donde los niños podían vivir e ir a la escuela.
Magozwe o ile a nagana ka lefelo leo le le swa le go ya sekolong. A ipotšiša ga eba malome wa gagwe o be a sa bolele nnete naa, ge a be a re ke setlaela sa go se kgone go ithuta selo? Gona ge a ka bethwa gona moo lefelong leo le le swa? O be a tšhoga. “Mohlomongwe go kaone go dula mebileng,” a nagana bjalo.
Magozwe pensó en este nuevo lugar y en ir a la escuela. Pero, ¿y si su tío tenía razón y era demasiado estúpido para aprender? ¿Y si volvían a darle golpizas en este nuevo lugar? Magozwe sintió miedo. “Quizá sea mejor seguir viviendo en la calle,” pensó.
O ile a hlalošetša Thomas maikutlo ao a go tšhoga. Ge nako e ntše e eya, Thomas a mo netefaletša gore bophelo bo ka ba kaone moo lefelong le leswa.
Magozwe le habló de sus miedos a Thomas. Con el paso del tiempo, Thomas pudo asegurarle al chico que su vida iba a ser mejor en ese nuevo lugar.
Go ile gwa ba bjalo, Magozwe a ya go dula ntlong ya tlhaka ye talamorogo. O be a dula le bašemane ba ba bedi ka phapošing e tee. Palo ka moka ya bašemane bao ba bego ba dula moo legaeng e be e le ba lesome. Ba be ba dula gape le Mmane Sissi le monna wa gagwe, dimpša tše tharo, katse le pudi ya go tšofala.
Y así fue como Magozwe se fue a vivir a una habitación en una casa con techo verde. Compartía su habitación con otros dos chicos. Había un total de diez chicos viviendo en esa casa. Vivían junto a la tía Cissy y su esposo, tres perros, un gato y una vieja cabra.
Magozwe o ile a thoma go ya sekolong le ge go be go le bothata go yena. Go be go na le tše ntši tšeo a bego a swanetše go ithuta tšona. Ka nako ye nngwe o be a tlelwa ke kgopolo ya go tlogela. Efela a tlelwe ke kgopolo ya mofofiši wa difofane le sebapadi sa kgwele ya maoto bale ba ka gare ga dipuku tša dikanegelo. Go no swana le bona, le yena o ile a se nyame.
Magozwe empezó a ir a la escuela y fue difícil. Tenía mucho con qué ponerse al día. Muchas veces quiso rendirse. Pero pensaba en el piloto y en el jugador de fútbol de los libros. Al igual que ellos, Magozwe no se rindió.
Ka letšatši le lengwe Magozwe o be a dutše ka ntle gona moo ntlong ya tlhaka ye talamorogo, a bala puku ya dikanegelo go tšwa sekolong. Thomas o ile a tla a dula kgauswi le yena. “Na kanegelo e bolela ka eng?” Thomas a mmotšiša. “E bolela ka mošemane yoo a ilego a ba morutiši,” Magozwe a fetola. “Na leina la mošemane yoo ke mang?” Thomas a botšiša. “Leina la gagwe ke Magozwe,” Magozwe a fetola bjalo ka go myemyela.
Magozwe estaba sentado en el patio de la casa del techo verde, leyendo un libro de cuentos de su escuela. Thomas se le acercó y se sentó junto a él. “¿De qué trata la historia?” preguntó Thomas. “Trata sobre un chico que se convierte en profesor,” respondió Magozwe. “¿Cómo se llama el chico?” preguntó Thomas. “Su nombre es Magozwe,” dijo Magozwe sonriendo.