Odongo le Apiyo ba dula motsesetoropong le tatago bona.
Ba be ba fela pelo gore
maikhutšo a dikolo a thoma
neng.
Ba fela pelo ka gore ba ya go
etela koko.
Odongo le Apiyo ba be ba
thabile ka gore maikhutšo a ile
a fihla.
Odongo y Apiyo vivían en la ciudad con su padre. Esperaban con ansias sus vacaciones. No sólo porque cerraban la escuela, sino porque iban a visitar a su abuela. Ella vivía en una aldea de pescadores cerca de un gran lago.
Mantšiboa ba ile ba paka
diaparo tša leeto, ba itokišetša
leeto la bona le le telele go yo
etela koko.
Bošegong bjoo, bana ba ba ile
ba palelwa ke go robala, ba lala
ba bolela ka maikhutšo bošego
kamoka.
Odongo y Apiyo estaban emocionados con la idea de visitar de nuevo a su abuela. La noche antes del viaje, empacaron sus cosas y dejaron todo listo para irse a la aldea. No pudieron dormir y se quedaron toda la noche hablando sobre sus vacaciones.
Mesong, ba tloga ka koloi ya
tate ba leba go koko.
Koloi ya sepela ya feta dithaba,
ya feta diphoofolo tša naga le
polasa ya teye.
Bana ba ipshina ka go bala
dikoloi tšeo di fetago le ka go
opela dikoša.
Temprano a la mañana siguiente, salieron de viaje a la aldea en el auto de su padre. Pasaron por las montañas y vieron animales salvajes y plantaciones de té. Contaron autos y cantaron canciones.
Morago ga nakwana, bana ba
lapa ba swarwa ke boroko.
Al poco tiempo, se cansaron y se quedaron dormidos.
Tate o ile a tsoša Odongo le
Apiyo ge ba tsena ka motse.
Ba ile ba hwetša koko, Selaelo,
a dutše legogong tlase ga
mohlare.
Ka Sepedi, “Selaelo” ke gore,
‘ngwana wa mafelelo’.
El padre despertó a Odongo y Apiyo cuando llegaron a la aldea. Se encontraron a su abuela, Nyar-Kanyada, descansando con una manta debajo de un árbol. Nyar-Kanyada significa “hija de la gente de Kanyada” en el idioma Luo. La abuela era una mujer fuerte y hermosa.
O ile a amogela baeng ba
gagwe ka go opela le go bina ka
ntlong ka lethabo
Odongo le Apiyo ba ile ba
thabela go fa koko Selaelo
dimpho tšeo ba mo reketšego
tšona go tšwa toropong.
“Bula mpho ya ka pele koko,”
gwa bolela Odongo. “Aowa, bula
ya ka pele!” gwa goelela Apiyo.
Nyar-Kanyada les dio la bienvenida a su casa, bailando y cantando de alegría. Sus nietos estaban ansiosos por entregarle los regalos que le trajeron de la ciudad. “Abre mi regalo primero,” dijo Odongo. “¡No, mi regalo primero!” dijo Apiyo.
Koko Selaelo o ile a leboga
dimpho ka go šegofatša bana le
go ba reta ka ditheto tša bona.
Después de abrir los regalos, Nyar-Kanyada le dio la bendición tradicional a sus nietos.
Odongo le Apiyo ba ile ba ya
ntle go raloka.
Ba ile ba kitimiša dinonyane le
dirurubele..
Después, Odongo y Apiyo salieron a jugar. Persiguieron mariposas y aves.
Ba namela mehlare gape ba
raloka ka letamong.
Escalaron árboles y chapotearon en el lago.
Mathapama ba boa gae go tlo
lalela.
Ba ile ba thoma go otsela ba le
gare ba eja!
Cuando oscureció, volvieron a la casa a cenar. ¡Se estaban quedando dormidos antes de terminar de comer!
Ka tšatši leo le latelago, tatago
bana o ile a boela morago gae,
bana ba šala le koko Selaelo.
Al día siguiente, el padre de los niños se fue de vuelta a la ciudad y los dejó con Nyar-Kanyada.
Odongo le Apiyo ba ile ba thuša
koko ka mešongwana ya ka
gae.
Ba kga meetse, ba tla le
dikgong.
Ba tla le mae a dikgogo a go
tšwa ka hokong, ba kga le
merogo ka serapeng sa koko sa
merogo.
Odongo y Apiyo ayudaron a su abuela con las tareas del hogar. Fueron a buscar agua y leña. Recolectaron los huevos de las gallinas y recolectaron verduras de la huerta.
Koko Selaelo o ile a ruta
ditlogolo tša gagwe go apea
mageu.
A ba ruta gape go apea bogobe
bja mabele, ba šeba ka hlapi.
Nyar-Kanyada le enseñó a sus nietos a hacer ugali para comer con estofado. Les enseñó a hacer arroz con coco para comerlo con pescado asado.
Tšatši le lengwe Odongo o ile a
iša dikgomo tša koko Selaelo
mafulong. Dikgomo di ile tša
šwahlela mašemo a moagišane
wa koko.
Mong polasa o ile a befelwa
kudu. O ile a tshepiša gore o
tlile go tšea dikgomo bakeng la
gore di jele ka mašemong a
gagwe.
Go tloga tšatšing leo, Odongo o
ile a tshepiša go hlokomela.
Una mañana, Odongo llevó a las vacas de su abuela a pastar. Pero las vacas entraron en la granja de un vecino. El vecino se enojó con Odongo. Lo amenazó con quedarse con las vacas por haberse comido sus cultivos. Después de ese día, Odongo se aseguró que las vacas no se volvieran a meter en problemas.
Ka mokibelo, bana ba ya
mmarakeng le koko Selaelo.
Koko o be a rekisa merogo,
swikiri le disepe gona kua
mmarakeng.
Apiyo o be a rata go botša
bareki kelo ya direkišwa tšeo
tša koko.
Odongo yena, a rata go
phuthela tšeo bareki ba di
rekilego.
Otro día, los niños fueron al mercado con Nyar-Kanyada. Ella tenía un puesto para vender vegetales, azúcar y jabón. A Apiyo le gustaba decirle a los clientes cuánto costaban los productos. Odongo empacaba los productos para los clientes.
Mathapama bana le koko ba
ipshina ka teye, morago ba bala
letseno la bona la tšatši leo
mmogo.
Al final del día, tomaban té juntos. Le ayudaban a su abuela a contar cuánto dinero había ganado.
Go se goye kae, ke ge
maikhutšo a fedile.
Odongo le Apiyo ba swanela go
boela gae motse-setoropong.
Koko Selaelo o ile a fa Odongo
kepisi, a fa Apiyo jeresi.
Morago a phuthella bana
mphago wa leoto
Pero las vacaciones se terminaron muy rápido y los niños tuvieron que regresar a la ciudad. Nyar-Kanyada le regaló una gorra a Odongo y un chaleco a Apiyo. Luego les empacó comida para su viaje de vuelta a casa.
Ge tatago bona a fihla, bana ba
be ba sa nyake go sepela.
Ba kgopela koko Selaelo gore a
sepele le bona.
Koko Selaelo o ile a myemyela a
re, “Nna ke tšofetše gore nka
dula motse-setoropong. Ke tla
le emela ge le tla go nketela
gape.”
Cuando su padre vino a recogerlos, no querían irse. Los niños le suplicaron a Nyar-Kanyada que se fuera con ellos a la ciudad. Ella sonrió y les dijo: “Estoy muy vieja para la ciudad. Estaré esperándolos cuando vuelvan a mi aldea otra vez.”
Odongo le Apiyo ba mo gokara
ka maatla, morago ba mo laela.
Odongo y Apiyo le dieron un abrazo muy apretado y le dijeron adiós.
Ge ba boela sekolong, Odongo
le Apiyo ba anegela bagwera ka
bophelo bja naga-magaeng.
Bangwe bagwera ba re bona ba
rata bophelo bja motsesetoropong efela bangwe ba re
bja naga-magaeng bo kaone.
Seo ba kwanego ka sona ka
moka, ke gore Odingo le Apiyo,
ba nale koko wa go loka wa
lerato!
Cuando Odongo y Apiyo volvieron a la escuela, le hablaron a sus amigos acerca de la vida en la aldea. Algunos niños opinaron que la vida en la ciudad era buena. Otros opinaron que la aldea era mejor. ¡Pero lo más importante es que todos opinaron que Odongo y Apiyo tenían una abuela maravillosa!