Pakarekare, pakarire didhiko dyokushamberera.
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Mbadi hakurwithangire. Haghamwenine hakuru wawo mudighumbo nomumapya.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Ene mbadi hawafundhwerire kuhenyena pepi nomudiro.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Ngaharughananga yirughana yawo ghuthiku. Yoyishi, awo kwawatendithire kudinongo!
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Ene mungaghu yofotji gharurire kushwagha panunda kuthishe.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Diyuwa dimweya dirura dyakurire thikuma. Hakurwendi hamukonekithire…
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Ene yakarire maranga! Ghayenyumukire kughuyenyu ghodiyuwa.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Hana hodinongo hatokotire thikuma pakumona minagho ghanakuyenyumuka.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Ene haturithirepo dighano. Hombire dinongo muthishwi thothinyunyi.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Hatwarire minagho ghothinyunyi kudirundu dyodire.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Apa dyavire diyuwa, ghatukire kokayenda wimba muthishe thodiyuwa.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.