Kale kale ko batu nebasazibi lika. Nebasazibi ku cala licalo, ku luha libyana, kapa ku panga lika za lisipi. Mulimu Nyame mwa lihalimu na nani butali kaufela mwa lifasi. Na bubulukile mwa poto ya lizupa.
Hace mucho, mucho tiempo la gente no sabía nada. No sabían cómo cultivar, o cómo tejer tela, o cómo hacer herramientas de hierro. El dios Nyame arriba en el cielo tenía toda la sabiduría del mundo. La mantenía guardada en una vasija de barro.
Zazi leliñwi, Nyame a keta kufa poto ya butali ku Anansi. Nako kaufela Anansi atalimela mwa poto ya lizupa, naituta sesiñwi. Nelinto yenetabisa!
Un día, Nyame decidió darle la vasija de sabiduría a Anansi. Cada vez que Anansi se asomaba y miraba dentro de la vasija de barro, aprendía algo nuevo. ¡Qué impresionante!
Anansi ni lunya lwahae anahana, “Nita beya poto ye fahalimu a kota yetelele. Mi nitaipulukela yona ninosi!” Atatulula muhala womutelele, atata kwa poto ya lizupa mi saitama yona famba. Sakala kupahama kota. Kono neli butata hahulu kupahama kota ni poto inge inata fa mañwele nako kaufela.
El codicioso Anansi pensó, “voy a guardar la vasija en la copa de un árbol muy alto. ¡Y será sólo mía!” Hiló un hilo largo, envolvió con él la vasija de barro, y lo ató a su cintura. Empezó a trepar el árbol. Pero se le hacía muy difícil trepar el árbol con la vasija constantemente pegándole en las rodillas.
Nako yeo kaufela, mwana mushimani wa Anansi na yemi mwatasi a kota anza buha. Abulela, “Nekukaba bunolo kambe nemu tamezi poto kwa mukokoto?” Anansi alika kutamela poto ya lizupa yetezi butali kwa mukokoto wahae, mi neitoba bunolo hahulu.
Mientras tanto, el hijo pequeño de Anansi lo miraba desde abajo y le dijo, “¿No sería más fácil trepar si te ataras la vasija a tu espalda?” Anansi ató la vasija llena de sabiduría a su espalda y, efectivamente, fue mucho más fácil.
Kabubebe, afita kwa halimu a kota. Kono alisela ni kunahana, “Neniswanela kuba ni butali bokaufela, kono mwanake na talifile kunifita!” Anansi na nyemile ahulu ka taba ye mi sa yumba poto ya lizupa fafasi kuzwelelela kwa kota.
En un instante logró llegar a la copa del árbol. Pero entonces se detuvo a pensar: “Se supone que yo soy quien tiene toda la sabiduría, ¡pero mi hijo fue más listo que yo!” Anansi se enojó tanto que lanzó la vasija desde lo alto del árbol.
Yapwaceha ka liyemba-yemba fafasi. Butali neli bwamahala kuli batu kaufela bakona kuikabela. Mi kona batu monebazibezi ku lima, ku luka litino, kupanga lika za lisipi ni lika zeñwi ze baziba batu kueza.
Quedó hecha pedazos en el suelo. La sabiduría quedó libre y disponible para todos. Y así fue cómo la gente supo cultivar, tejer, hacer herramientas de hierro, y muchas otras cosas más.