O’du alu ndra drio, aku
ayikoruni ovu ‘dale
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Eyi ndra ayikoru. Fuuni
afu eyi ma eselea ku.
Eyi ndra eyi ma ti’ba
ma azako aku alea dika
amvua.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Te eyi ma ati le ndra eyi
ma si aci ma ageia enyi
ku.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Eyi ndra azi eyini ‘dii
nga inisi. A’dusiku ‘ba
ede eyi afa akaapi acisi
akaaka ri si.
Ka gonne ba ne ba bopilwe ka kerese!
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Te mva alu agupi anzi
‘diyi ma eseleari le ndra
mu acisi etu alia.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
O’du alu, mva aluri ma
asi muzu etu aliari nde
eri ra. Eri ma adrii iri ‘dii
oga eri si.
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
‘Ba oga eri ti. ‘Da koni
eri ma aza ku. E’do aka
etu drizasi.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Anzi nde bani edele afa
akaza si ‘dii ovu
chandisi tu yini yi ma
adrii nezu akaria etusi ri
si.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Anzi ‘dii ega ondoa alu.
Asi eyi ma adri ma odri
akazari ede aria ru.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Anzi ‘dii ‘du yi ma adrii
ariaruri ‘be uruni ma
dria.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Etuni e’do agaria, yima
adri ariaruri nga oli alia,
ongo be etu o’bitiniri
ma alia.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.