Awo olwatuuka ne
wabaawo amaka agaali
amasanyufu ennyo.
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Tebaalwanagananga
era baayambanga nnyo
bazadde baabwe ewaka
ne mu nnimiro.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Naye tebaabaganyanga
kuliraana muliro.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Baakolanga emirimu
gyabwe mu budde
obw’ekiro.
Kubanga baali baakolebwa mu nvumbo.
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Omu ku balenzi
yayagalanga nnyo
okugendako mu
musana.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Olunaku lumu, omwana
omulenzi oyo yawulira
ng’ayagala nnyo
okugenda mu musana
naye baganda be ne
bamulabula…
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Naye omulenzi ono yali
yagenze dda mu
musana.
Omulenzi oyo era
yasaanuukira mu
musana ogwali gwaka
ennyo.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Baganda be ne
banakuwala nnyo olwa
muganda waabwe
okusaanuuka.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Naye ne bayiiya
okubaako kye bakola.
Olwo ne bakola
ekinyonyi okuva
nvumbo eyasaanuuka
okuva mu muganda
waabwe.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Ekinyonyi ekyo kye bo
kye baalaba nga
muganda waabwe ne
bakitwala ku lusozi
oluwanvu ne bakiteeka
eyo.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Awo omusana bwe
gwayaka ne kibuuka
nga bwe kiyimba mu
kitangaala ky’oku
makya.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.