Kuri sa o kxaice ju ǀoa ǃ’han tcisi. Ju ǀoa ǃ’han ǁxara, kana gǃai ǃxaisi, kana ǃaqsi kuru ǀxoa. ǃXu o Nyame gea nǀa’an kxae ǂ’ang waqnsa o kxaǀho masi. Ha ǀ’ua ha ko gǂkakxo nǃang.
Hace mucho, mucho tiempo la gente no sabía nada. No sabían cómo cultivar, o cómo tejer tela, o cómo hacer herramientas de hierro. El dios Nyame arriba en el cielo tenía toda la sabiduría del mundo. La mantenía guardada en una vasija de barro.
ǀAm nǀui, Nyame ǁ’ae te ko ha te ǀ’an Anansi ko kxoa o ǂ’angsi ga. ǀAm nǀui waqnhe ha se kxo nǃang, ha nǃaroh tci nǀhuia o ka ze. Te ka koh ho ka ǀ’ae te jan!
Un día, Nyame decidió darle la vasija de sabiduría a Anansi. Cada vez que Anansi se asomaba y miraba dentro de la vasija de barro, aprendía algo nuevo. ¡Qué impresionante!
Anansi ǃka ǂxansi, “ǂ’ang te ko, Mi ǁua kxoa ke ko ǃahin ǃ’o koa gǂa’in. Ka kxoe ka mi nǀaesi ǃ’han ka tciooa!” Ha tani ǂ’anga ha du, ha ǁ’ang ǁua kxo ko ha gǃu. Te coa te ǂxuru ǃaihn. Te ka gǀaoh ko ǂxuru ǀxoa kxo ko ha gǃu ka ha kare ǂxuru ha gǃxoasi ǃ’ae khama ka te ǃ’ang kxo.
El codicioso Anansi pensó, “voy a guardar la vasija en la copa de un árbol muy alto. ¡Y será sólo mía!” Hiló un hilo largo, envolvió con él la vasija de barro, y lo ató a su cintura. Empezó a trepar el árbol. Pero se le hacía muy difícil trepar el árbol con la vasija constantemente pegándole en las rodillas.
ǁ’A woaqn to’a Anansi ǁ’a ha ǃ’han nǃun te se ǃ’an ha ko ǃaihn ǃ’o khoea. Ha ko, “ka re ca soahn ko ka a ǁ’ang ǁua kxo ko a ǃ’o he ǂxuru ǀxoa?” Anansi ǁua kxoa ǁae ǁ’ai kosin ǂ’ang kxae ko ha ǃ’o te ka kaice soahn ǀ’an ǂxuru.
Mientras tanto, el hijo pequeño de Anansi lo miraba desde abajo y le dijo, “¿No sería más fácil trepar si te ataras la vasija a tu espalda?” Anansi ató la vasija llena de sabiduría a su espalda y, efectivamente, fue mucho más fácil.
Ko ǁ’aea koara nǃangsi ha gea ǃaihn ǃ’o. Te nǃom tsau te ǂ’ang, “Mi nǀe’esi ku ǂ’aun kxae ǁ’ae, te mi ǃ’han tia kaa kxae ǂ’ang tahn mi!” Anansi koh ho ha ǀ’ae te taun te nǃo’oan khauru gǂkakxo ko kxaǀho.
En un instante logró llegar a la copa del árbol. Pero entonces se detuvo a pensar: “Se supone que yo soy quien tiene toda la sabiduría, ¡pero mi hijo fue más listo que yo!” Anansi se enojó tanto que lanzó la vasija desde lo alto del árbol.
Te ka nǂhao te sarakhoe ko kxa ǀho. Te ǂ’anga to’a ka khoara ǀ’an ju waqnhe. Te ka o tca ju o nǃaroha gǃai ǃxaisi, kuru ǃaqsi te cete du tci gesin sa ju du.
Quedó hecha pedazos en el suelo. La sabiduría quedó libre y disponible para todos. Y así fue cómo la gente supo cultivar, tejer, hacer herramientas de hierro, y muchas otras cosas más.