Kala kene bantu kechi bayukile bintu biji byonse ne. Kechi bayukile byakubyala bijimwa, kusona bivwalo nangwa byakubunda byela ne. Ka lesa kacheeche ka jizhina ja Nyame kaajinga mwiulu kokaajinga namaana onse apano ntanda. Ake kalesa kalamine ano maana mumpoto yakubumba nabuchimba.
Hace mucho, mucho tiempo la gente no sabía nada. No sabían cómo cultivar, o cómo tejer tela, o cómo hacer herramientas de hierro. El dios Nyame arriba en el cielo tenía toda la sabiduría del mundo. La mantenía guardada en una vasija de barro.
Juuba jimo, Nyame walangulukilepo kumupa Anansi aya mpoto ya maana. Nanchi kimye kyonse Anansi kyoatajilengamo mumpoto yakubumba, wafunjijileko kintu kyakatataka kikwabo. Kino kyamulengelanga bingi kusangalala!
Un día, Nyame decidió darle la vasija de sabiduría a Anansi. Cada vez que Anansi se asomaba y miraba dentro de la vasija de barro, aprendía algo nuevo. ¡Qué impresionante!
Namambo akwitemwa, Anansi walangulukile amba, “Nsakufya bulongo aye mpoto peulu ya kichi kyalepa. Kuuba bino kukalengela amba aye mpoto yamaana onse ikekaletu yami bunke!” Anansi wazhingile lonzhi walepa wakashila ne ku mpoto ya maana kabiji nekukashila kujivumo. Watendekele ne kukanjila ku kichi. Kyamushupile bingi kukanjila kukichi mambo mpoto yamukozhezhenga mumanungo pakukanjila kimye kyonse.
El codicioso Anansi pensó, “voy a guardar la vasija en la copa de un árbol muy alto. ¡Y será sólo mía!” Hiló un hilo largo, envolvió con él la vasija de barro, y lo ató a su cintura. Empezó a trepar el árbol. Pero se le hacía muy difícil trepar el árbol con la vasija constantemente pegándole en las rodillas.
Mientras tanto, el hijo pequeño de Anansi lo miraba desde abajo y le dijo, “¿No sería más fácil trepar si te ataras la vasija a tu espalda?” Anansi ató la vasija llena de sabiduría a su espalda y, efectivamente, fue mucho más fácil.
Muka kimyetu kacheeche wafikile ne peulu ya kichi. Bino waimene ne kulanguluka amba, “Amiwa nalangulukile namba yami nafwainwatu kwikala namaana onsetu, pano bino mwanami wamwekana kwikala namaana kunkila!” Panyuma yakulanguluka bino, Anansi wazhingijile bingi kabiji wataile mpoto yamaana munshi yakichi.
En un instante logró llegar a la copa del árbol. Pero entonces se detuvo a pensar: “Se supone que yo soy quien tiene toda la sabiduría, ¡pero mi hijo fue más listo que yo!” Anansi se enojó tanto que lanzó la vasija desde lo alto del árbol.
Mpoto yaponene panshi ne kulajika. Nanchi maana afumine mu mpoto kabiji muntu yense waikele na maana. Akino kyalengejile ne bantu kufunda byakujima, kusona byakuvwala, kubunda byela ne bikwabotu byobayuka kuuba.
Quedó hecha pedazos en el suelo. La sabiduría quedó libre y disponible para todos. Y así fue cómo la gente supo cultivar, tejer, hacer herramientas de hierro, y muchas otras cosas más.