Okwa li ku na ovaneumbo ve holafane.
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Mokukala kwavo iha va lu. Ndele voo oha va yakula ovakulunhu vavo moilonga aishe yomeumbo nomepya.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Ashike kakwa li va pitikwa okweehena popepi nomundilo.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Oilonga yavo aishe okwa li have i longo oufiku shaashi voo ovamewa medi!
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Ashike okamati kamwe oka li ka djuulukwa okuya pondje pokamutenya.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Efiku limwe ehalo lokuya pondje ola kula neenghono. Ovamwainamati ove mu kumaida ehe shi ninge…
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Akutu nani ekunghulilo ole ya la laata! Okwa hengumungapo koupyu wetango.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Ounona vedi okwa li va nyemata mokumona omumwainamati ta hengumukapo.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Ashike ova konga ondunge. Ova ma oshihengumukile momufolomo wokadila.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Ova twala oshihongomwa shamumwaina kombada yondudu ile.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Etango eshi la pita, oshihongomwa osha tuka po tashi imbi mouyelele weenhe detango longula.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.