Nale nale ovanhu kakwa li ve shii sha. Kakwa li ve shii okukuna, kakwa li ve shii okuhondja oidjalomwa, kakwa li ve shii okuhambula oivela. Oshikalunga Nyame, osho sha kala mewangadjo, osho ashike sha li shi na eendunge nounongo woinima aishe yomounyuni. Ounongo ou okwa li e u tuvikila nawa mokayuma kedu.
Hace mucho, mucho tiempo la gente no sabía nada. No sabían cómo cultivar, o cómo tejer tela, o cómo hacer herramientas de hierro. El dios Nyame arriba en el cielo tenía toda la sabiduría del mundo. La mantenía guardada en una vasija de barro.
Efiku limwe Nyame okwa tokola okuyandja okayuma keendunge kuAnansi. Keshe tuu pomhito opo Anansi ta tale mokayuma, oha di po a shiiva sha shipe. Osha li oshinima shihafifa kuye.
Un día, Nyame decidió darle la vasija de sabiduría a Anansi. Cada vez que Anansi se asomaba y miraba dentro de la vasija de barro, aprendía algo nuevo. ¡Qué impresionante!
Omunalwisho Anansi okwa diladila, “Ohandi holeke oshiyuma eshi sheendunge meenhai domuti mule. Aame ashike handi kala ndi shi ashishe!” Okwa hodila ongodi ile ndele ta mange oshiyuma e shi dingonoka nongodi ei ditika nawa, ye te limangele medimo laye. Okwa tameka nee okulonda komuti. Okwa li nee shidjuu okulonda komuti noshiyuma, shaashi efimbo alishe okwa li tashi mu denge meengolo daye eshi ta londo.
El codicioso Anansi pensó, “voy a guardar la vasija en la copa de un árbol muy alto. ¡Y será sólo mía!” Hiló un hilo largo, envolvió con él la vasija de barro, y lo ató a su cintura. Empezó a trepar el árbol. Pero se le hacía muy difícil trepar el árbol con la vasija constantemente pegándole en las rodillas.
Okamonamati kaAnansi oka li pefina lomuti ta ke mu tale eshi ta londo. Oka ti: “Ngeno itashi kala shipu ngeenge oshiyuma owe shi limangele kombuda?” Anansi ta kendabala a mangele oshiyuma shi yadi oupuna weendunge kombuda yaye, nokwa mona nhumbi sha li shipulela okulonda.
Mientras tanto, el hijo pequeño de Anansi lo miraba desde abajo y le dijo, “¿No sería más fácil trepar si te ataras la vasija a tu espalda?” Anansi ató la vasija llena de sabiduría a su espalda y, efectivamente, fue mucho más fácil.
Ina pakalwa nokuli ye okwa fika nale koxulo yomuti. Okwa kanghama ndele ta lidiladila, “Aame shike kwa li ndi na okukala ndi na eendunge ndi dule dovanhu aveshe, ndele paife omumwangemati oku dule nge vali eendunge!” Oshinima eshi okwa li sha handula Anansi neenghono, ndele ta umbile oshiyuma pedu.
En un instante logró llegar a la copa del árbol. Pero entonces se detuvo a pensar: “Se supone que yo soy quien tiene toda la sabiduría, ¡pero mi hijo fue más listo que yo!” Anansi se enojó tanto que lanzó la vasija desde lo alto del árbol.
Okayuma eshi ke lidenga pedu oka tatauka moikangwa. Okudja opo eendunge oda mangulukila keshe umwe noda tukulilwafanwa. Opo nee pa dja ovanhu ve lihonga okulonga momapya, okuhonfja oidjalomwa, okuhambula oilongifo yoitenda, vo va ete po yo keshe tuu osho hashi dulu okulongwa komunhu.
Quedó hecha pedazos en el suelo. La sabiduría quedó libre y disponible para todos. Y así fue cómo la gente supo cultivar, tejer, hacer herramientas de hierro, y muchas otras cosas más.