Ĩvinda ya tene na tene,
vaĩna musyĩ wekalaa na
ũtanu.
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Mayaũkitanaa ene kwa
ene. Nimatetheesyaa
asyai moo musyĩ na
mĩundani.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Ĩndĩ mayanengetwe
mwanya wakũthi vakuvĩ
na mwaki.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Maĩlĩte kũthũkũma wĩa
woo w’onthe ũtukũ.
Nũndũ mĩĩ yoo yaseovetw’e na mũvũa!
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Ĩndĩ mwana ũmwe aĩ na
mea ma kũthi nza
kwĩanĩkĩa kyeni kya sua.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Mũthenya ũmwe
nĩwethĩiw’e na mea asu
ma kũthi nza muno.
Ĩndĩ aamwanainya
nĩmamũkanisye…
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Ũũi! Mwana ũsu
ndaatetheka.
Nĩwanyinyũkie nũndũ
wa ũvyuvu wa sua.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
Syana sya mũvũa
nĩsyakwatiwe ni kyeva
nũndũ wa kwona
mwanaainya
ainyinyuka.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Ĩndĩ nĩmethĩiw’e na
mũvango. Nĩmosie
mũndo wa mũvũa ula
wanyinyukie maseovya
kasũni.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Nĩmosie mwanaainya
kasũni mamũlĩsya ĩũlu
wa kĩĩma kĩtũlu.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Na sua ĩkuuma
nĩwolũkile athi kũu
akwina kyeninĩ kya
kĩoko.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.